Stefan Luranc
 | |||
 chorąży | |||
| Data i miejsce urodzenia | 23 października 1895 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 5 lipca 1916 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1916 | ||
| Siły zbrojne | |||
| Formacja |
| ||
| Jednostki | 6 pułk piechoty Legionów | ||
| Stanowiska | dowódca plutonu | ||
| Główne wojny i bitwy | |||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| |||
Stefan Luranc (ur. 23 października 1895 w Wieprzu, zm. 5 lipca 1916 pod Kostiuchnówką) – chorąży Legionów Polskich, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 23 października 1895 w Wieprzu, w ówczesnym powiecie wadowickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Adama i Marii ze Szlagarów[1][2]. 28 czerwca 1914 ukończył naukę w VIII klasie i zdał maturę w c. k. Gimnazjum w Wadowicach[3][4]. Zamierzał studiować w akademii górniczej[5]. Od 1912 należał do Związku Strzeleckiego[6].
Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich jako żołnierz 2 pułku piechoty. 21 maja 1915 rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Legionów Polskich. 22 lipca ukończył szkolenie z „postępem bardzo dobrym”, został mianowany aspirantem oficerskim z odznakami sierżanta i poborami plutonowego oraz przydzielony do Batalionu Uzupełniającego Nr III[7][8]. 27 lipca 1915 został przeniesiony do 5. kompanii II batalionu 6 pułku piechoty.
„Szczególnie odznaczył się walce o Polską Górę pod Kostiuchnówką, gdzie dowodził plutonem: na czele swojego oddziału zainicjował brawurowy atak w kierunku rosyjskich okopów, zdobytych w walce wręcz. Zginął na polu walki i tam pochowany. Za czyny bojowe otrzymał Order Virtuti Militari”[9][10][2].
Był kawalerem, nie miał dzieci[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6374 – pośmiertnie 17 maja 1922[11][1][2][12]
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”[13][2]
- Krzyż Pamiątkowy 6 pułku piechoty Legionów Polskich[14]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy dwukrotnie[15][16]
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Polak (red.) 1993 ↓, s. 121.
- ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 39, 57.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Sprawozdanie 1914 ↓, s. 39.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 6.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 271–273, jako Stefan Lurants i Lusan.
- ↑ Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). [w:] sygn. I.120.1.123 s. 261–262 [on-line]. Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2023-08-16].
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 35, 52, 145.
- ↑ VII Lista strat 1916 ↓, s. 13.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 30.
- ↑ Skarbek 1929 ↓, s. 40.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 239.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 6.
- ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 199.
Bibliografia
- Luranc (Luranz) Stefan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.77-7384 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-08-16].
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Wadowicach za rok szkolny 1913/14. Wadowice: Nakładem Funduszu Naukowego, 1914.
- VII Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Legionów Polskich przy Departamencie Wojskowym NKN, 1916-10-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Jan Kazimierz Ciastoń, Adam Lisiewicz, Edward Skarbek, Edward Wojciechowski: Historia 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego. T. 1: Tradycja. Warszawa: Komenda Koła 6 Pułku Piechoty Legionów Polskich i Dowództwo 6 Pułku Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego, 1939.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
