Stygnocorini
| Stygnocorini | |||
| Gulde, 1937 | |||
 zaskalnik długogłowy | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | pluskwiaki | ||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | Pentatomomorpha | ||
| Nadrodzina | Lygaeoidea | ||
| Rodzina | brudźcowate | ||
| Podrodzina | Rhyparochrominae | ||
| Plemię | Stygnocorini | ||
| |||
| |||
Stygnocorini – plemię pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny brudźcowatych.
Pluskwiaki o krótkim, przysadzistej budowy ciele. Głowa ich ma dobrze rozwinięte bukule, podłużnie rowkowane ciemię, oczy złożone, położone między nimi i nieco ku tyłowi przyoczka, czteroczłonową kłujkę i czteroczłonowe czułki. Przedplecze pozbawione jest obrączki apikalnej (kołnierzowatego zgrubienia na przedniej krawędzi). Tylna para skrzydeł zwykle zaopatrzona jest w dobrze rozwiniętą żyłkę haczykowatą (hamus) jak i dobrze wykształcone żyłki interwannalne. Odwłok ma wszystkie przetchlinki położone na sternitach. Sternity czwarty i piąty są ze sobą scalone. Na piątym sternicie piąta para przetchlinek leży w środkowej ⅓ jego długości, a tylne trichobotria osadzone są za przetchlinkami tejże pary. W sąsiedztwie przetchlinek drugiej i trzeciej pary brak jest porów[1].
U larw obecny jest szew Y-kształtny. Ujścia grzbietowych gruczołów zapachowych ich odwłoka znajdują się między tergitami trzecim i czwartym, czwartym i piątym oraz piątym i szóstym[1].
Plemię to ograniczone jest w swym zasięgu do półkuli wschodniej. Najliczniej reprezentowane jest w krainach palearktycznej i etiopskiej[2]. W tej drugiej występuje w strefie klimatu umiarkowanego oraz w górach Afryki i Madagaskaru[1]. W Australii, w tym Tasmanii występuje jeden gatunek[2]. Plemię znane jest też z Nowej Zelandii[1][2]. W Polsce stwierdzono 8 gatunków z 3 rodzajów[3] (zobacz: brudźcowate Polski).
Takson ten wprowadzony został w 1936 roku przez Johannesa Guldego[4]. Należy do niego 69 opisanych gatunków, zgrupowanych w rodzajach[5]:
- Acompus Fieber, 1861
- Anneckocoris Slater, 1982
- Arrianus Distant, 1904
- Capenicola Slater & Sweet, 1970
- Esuridea Reuter, 1890
- Hyalochilus Fieber, 1861
- Lasiosomus Fieber, 1861
- Margareta White, 1878
- Notiocola Slater & Sweet, 1970
- Paracnemodus Slater, 1964
- Stygnocoris Douglas & Scott, 1865 – zaskalnik
- Stygnocorisella Hoberlandt, 1956
- Sweetocoris O'Rourke, 1974
- Tasmanicola Slater & Sweet, 1970
Przypisy
- ↑ a b c d Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ a b c G. Cassis, Gordon F. Gross: Zoological catalogue of Australia: Hemiptera: Heteroptera (Pentatomomorpha). CSIRO Publishing, 2002.
- ↑ plemię: Stygnocorini Gulde, 1937. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2020-04-16].
- ↑ J. Gulde: Die Wanzen Mitteleuropas. Hemiptera Heteroptera Mitteleuropas Teil II. Frankfurt a. M.: 1936.
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: tribe Stygnocorini. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-04-15].
