Stypa

Stypa (też uczta pogrzebowa, konsolacja, od łac. consolatio – ulga, pociecha) – u Słowian uroczysta uczta organizowana z powodu śmierci kogoś bliskiego lub znanej osoby, wojownika albo wodza. Uczty takie organizowano na cmentarzach zwanych żalnikami, co u Słowian wschodnich i południowych przetrwało w postaci połączonych z ucztowaniem obchodów Zaduszek.

Dzisiejsza nazwa uroczystego poczęstunku pochodzi od łacińskiego słowa stipis, które oznaczało składkową ofiarę i jednocześnie drobny pieniążek wkładany zmarłym w usta. Dzięki organizacji stypy jej uczestnicy nie tylko mogą się posilić po pogrzebie, ale także pocieszyć po stracie bliskiej osoby^[1].

Zobacz też

Zobacz hasło stypa w Wikisłowniku

Zobacz w Wikiźródłach tekst
Hasło Stypa w Encyklopedii staropolskiej

Zobacz multimedia związane z tematem: Stypa

Obiata
Tryzna
Dziady

Przypisy

↑ stypa. W: „Encyklopedia powszechna” Rzeczpospolitej. T. 11: sch-świ. ISBN 978-83-61923-58-9.

Bibliografia

AleksanderA. Brückner AleksanderA., Słownik etymologiczny języka polskiego, Kraków: Krakowska Spółka Wydawnicza, 1927, s. 524 [dostęp 2020-10-29] .
Samuel BogumiłS.B. Linde Samuel BogumiłS.B., Słownik języka polskiego: R – T. 5, Druk. Zakładu Ossolińskich, 1859 [dostęp 2020-10-29] .
Adam (1889-1943)A.(1. 1. ) Fischer Adam (1889-1943)A.(1. 1. ), Zwyczaje pogrzebowe ludu polskiego, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1921 [dostęp 2020-10-29] .