Szpital Zachodniej Galilei

Szpital Zachodniej Galilei

בית החולים לגליל המערבי

Nazwa angielska	The Western Galilee Hospital
Data założenia	1956
Państwo	Izrael
Adres	Naharijja
Dyrektor	Dr Masad Barhoum
Łóżka szpitalne	627
Położenie na mapie Izraela Szpital Zachodniej Galilei
33°00′34″N 35°07′00″E/33,009444 35,116667
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Szpital Zachodniej Galilei (hebr. בית החולים לגליל המערבי, Beit Cholim le-ha-Galil ma'aravi Naharijja; ang. The Western Galilee Hospital) – szpital położony w mieście Naharijja na północy Izraela. Jest to główny szpital Zachodniej Galilei.

Historia

Wraz z wybuchem w 1947 roku wojny domowej w Mandacie Palestyny miejscowość Naharijja wraz z sąsiednimi żydowskimi osadami rolniczymi zostały odcięte od pozostałej części społeczności żydowskiej w Mandacie Palestyny. Jedynymi lekarzami w całej Zachodniej Galilei byli wówczas Dr Beate Davidson Abramov (była wtedy w ciąży) i Dr Edmund Weidenfeld. W jednym z pensjonatów w Naharijji prowadzili oni gabinet położniczy. W trakcie I wojny izraelsko-arabskiej w miejscu tym powołano Wojskowy Szpital nr 3. Po wojnie Siły Obronne Izraela przekazały szpital władzom miejskim, które utrzymywały na jego miejscu lekarską izbę przyjęć^[1].

Wraz z powstaniem w 1948 roku państwa Izrael, American Jewish Joint Distribution Committee i Agencja Żydowska zaangażowały się w niesienie pomocy żydowskim imigrantom przybywającym do Palestyny. Wielu z nich było ocalonymi z Holocaustu i wymagali specjalistycznej opieki medycznej. Obie organizacje powołały do życia Fundację Malben, której celem było organizowanie pomocy medycznej, rehabilitacja i absorpcja imigrantów. W międzyczasie, w 1952 roku Ministerstwo Zdrowia planowało zakup 10 baraków dawnych brytyjskich koszar położonych w odległości 3 km na wschód od Naharijji. Z powodu kryzysu rządowego i braku finansów plan ten został odrzucony. W 1954 roku Fundacja Malben skontaktowała się z Ministerstwem Zdrowia w celu utworzenia wspólnego szpitala, a właściwie ośrodka opieki nad imigrantami. W 1956 roku został on otworzony pod nazwą Szpital Malben (hebr. המערבי מלב"ן). W rzeczywistości było to dziewięć szwedzkich drewnianych baraków, w których umieszczano osoby stare i chore z nowo przybyłych imigrantów. W sierpniu 1957 roku szpital znalazł się w dużych trudnościach finansowych. Szukając oszczędności zamknięto oddział chirurgii i zwolniono pracowników^[2]. W tym samym roku odpowiedzialność za szpital przejęło państwo, i stopniowo do 10 czerwca 1962 roku całość instytucji przejęło Ministerstwo Zdrowia. Po rozbudowie i modernizacji szpital osiągnął pełną gotowość przed wojną sześciodniową w 1967 roku.

Ze względu na bliskość granicy z Libanem szpital wielokrotnie przyjmował ofiary ataków terrorystycznych. Wraz z wybuchem w 1982 roku wojny libańskiej szpital zaczął przyjmować rannych żołnierzy. W szpitalu wdrożono wówczas specjalną procedurę leczenia ofiar wojny, terroryzmu, ostrzału rakietowego i moździerzowego^[3]. Kwestie bezpieczeństwa postawiły przed władzami konieczność szukania zabezpieczenia szpitala przed coraz częstszymi atakami rakietowymi. Z tego powodu w 2000 roku oddano do użytku podziemny kompleks szpitalny, będący schronem dla pacjentów i personelu medycznego. Podczas II wojny libańskiej w 2006 roku szpital przyjął największą liczbę rannych (ogółem 1872 rannych cywilów i żołnierzy)^[4].

Oddziały szpitalne

Szpital posiada następujące oddziały medyczne: onkologię, geriatrię, oddział opieki intensywnej, choroby zakaźne, neurologię, nefrologię, wewnętrzny (2 oddziały), internę (3 oddziały), psychiatrię, kardiologię i rehabilitację. Przy szpitalu znajduje się lądowisko dla helikopterów.

Transport

Przy szpitalu przebiega droga ekspresowa nr 89, którą jadąc na zachód dojeżdża się do Naharijji, lub jadąc na wschód dojeżdża się do moszawu Ben Ammi i kibucu Kabri.

Przypisy