Theo Vennemann

Theo Vennemann (ur. 27 maja 1937 w Oberhausen-Sterkrade) – niemiecki językoznawca, specjalizujący się w lingwistyce historycznej. Znany jest ze swoich kontrowersyjnych teorii, zakładających istnienie w kontekście języków europejskich substratu baskijskiego i superstratu atlantyckiego (semickiego)^[1][2].

W latach 1957–1964 studiował matematykę, germanistykę, fizykę oraz filozofię na uczelniach w Getyndze oraz Marburgu. Stopień magistra uzyskał na Uniwersytecie w Marburgu; doktoryzował się zaś w 1968 r. na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, gdzie przedstawił pracę na temat niemieckiej fonologii. W latach 1974–2005 piastował stanowisko profesora na Uniwersytecie Monachijskim. W 2005 r. został uhonorowany tytułem profesora emerytowanego na tejże uczelni^[2].

Wybrana twórczość

• German phonology (1968)
• Schuchardt, the neogrammarians, and the transformation theory of phonological change (1972)
• Linguistik und Nachbarwissenschaften (1973)
• Sprache und Grammatik. Grundprobleme der linguistischen Sprachbeschreibung (1982)
• Neuere Entwicklungen in der Phonologie (1986)
• Europa Vasconica – Europa Semitica (2003)

Przypisy