Transport w Lesotho

Transport w Lesotho – jako państwo śródlądowe, Lesotho nie posiada portów morskich. Istnieją tu jednak drogi, lotniska i ograniczona infrastruktura kolejowa.

Transport drogowy

Przed uzyskaniem przez Lesotho niepodległości w 1966, jedyną utwardzoną drogą była Kingsway w Maseru, stolicy kraju, łącząca port lotniczy Maseru-Mejametalana z Pałacem Królewskim. Od wczesnych lat 1970' infrastruktura drogowa została znacznie rozbudowana[1]. W 1999 Lesotho posiadało już sieć dróg o łącznej długości 5940 km, z których 1087 było utwardzone[2]. Największa waga przywiązywana była do dróg łączących stolice dystryktów, jednakże te w środkowym Lesotho również zostały ulepszone w ramach Lesotho Highlands Water Project[1].

Transport kolejowy

Jedyną linią kolejową w Lesotho jest linia boczna Maseru, która łączy stołeczne Maseru z linią Bloemfontein–Bethlehem w sieci kolejowej RPA. Ostatnie, leżące na terenie Lesotho, 1,6 km tej linii zostało otwarte 18 grudnia 1905. Odcinek ten prowadzi z granicznego mostu na rzece Mohokare, przez dzielnicę przemysłową do dworca w centrum stolicy, będącego jedyną stacją kolejową w tym kraju[3].

Od 2008 trwają rozmowy w sprawie wybudowania nowej linii łączącej Lesotho z Durbanem i Port Elizabeth[4].

Transport powietrzny

W Lesotho znajduje się w sumie 28 lotnisk, z których 3 posiadają utwardzone pasy startowe[2]. Jedynym międzynarodowym portem lotniczym jest port lotniczy Maseru, znajdujący się na południowy wschód od stolicy. Jest jedynym w kraju, którego pas startowy ma ponad 1523 m długości- ma on 3200 m.

Spośród innych lotnisk, jedno ma utwardzony pas startowy o długości między 914 a 1523 m oraz jedno utwardzony pas o długości poniżej 914 m. Cztery posiadają nieutwardzone pasy startowe o długości między 914 a 1523 m. Pozostałe mają pasy nieutwardzone o długości poniżej 914 m[2].

Transport wodny

Lesotho jest państwem śródlądowym, w związku z czym jest całkowicie zależne od RPA w zakresie transportu morskiego. Najbliższym punktem przeładunkowym dla kraju jest port morski w Durbanie[5].

Przypisy

  1. a b Lesotho: Transport and communications, The Economist Intelligence Unit, 20 lutego 2004 .
  2. a b c CIA: CIA – The World Factbook – Lesotho. [dostęp 2013-10-10].
  3. J. N. C Boonzaaier: Tracks Across the Veld. 2008, s. 245. ISBN 978-0-620-41711-2.
  4. JeffJ. Radebe JeffJ., Keynote address at the African Union Rail conference, Johannesburg, 20 listopada 2007 [dostęp 2013-10-10] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-10] .
  5. Kishor Uprety: Transit Regime for Landlocked States : International Law and Development Perspectives. The World Bank, 2005, s. 9. ISBN 0-8213-6299-2.
  • p
  • d
  • e
Transport w Afryce
Państwa
  • Algieria
  • Angola
  • Benin
  • Botswana
  • Burkina Faso
  • Burundi
  • Czad
  • Demokratyczna Republika Konga
  • Dżibuti
  • Egipt
  • Erytrea
  • Etiopia
  • Gabon
  • Gambia
  • Ghana
  • Gwinei
  • Gwinea Bissau
  • Gwinea Równikowa
  • Kamerun
  • Kenia
  • Komory
  • Kongo
  • Lesotho
  • Liberia
  • Libia
  • Madagaskar
  • Malawi
  • Mali
  • Maroko
  • Mauretania
  • Mauritius
  • Mozambik
  • Namibia
  • Niger
  • Nigeria
  • Południowa Afryka
  • Republika Środkowoafrykańska
  • Republika Zielonego Przylądka
  • Rwanda
  • Senegal
  • Seszele
  • Sierra Leone
  • Somalia
  • Suazi
  • Sudan
  • Sudan Południowy
  • Tanzania
  • Togo
  • Tunezja
  • Uganda
  • Wybrzeże Kości Słoniowej
  • Wyspy Świętego Tomasza i Książęca
  • Zambia
  • Zimbabwe
Terytoria zależne
  • Wyspa Świętej Heleny, Wyspa Wniebowstąpienia i Tristan da Cunha
Podmioty o ograniczonym
uznaniu międzynarodowym
  • Sahara Zachodnia
  • Somaliland

  • Ameryka Południowa
  • Ameryka Północna
  • Australia i Oceania
  • Azja
  • Europa