Władysław Gniady-Trzecieski
 | |||
 major piechoty | |||
| Data i miejsce urodzenia | 30 maja 1888 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 15 maja 1918 | ||
| Przebieg służby | |||
| Lata służby | 1914–1918 | ||
| Siły zbrojne | |||
| Formacja |
| ||
| Jednostki | 2 pułk piechoty | ||
| Stanowiska | adiutant batalionu | ||
| Główne wojny i bitwy | |||
| Odznaczenia | |||
   | |||
| |||
Władysław Gniady ps. „Trzecieski” (ur. 30 maja 1888 w Tłumaczu, zm. 15 maja 1918 w Warszawie) – major piechoty Legionów Polskich.
Życiorys
Absolwent szkoły średniej[1] i student Politechniki Lwowskiej. W latach 1913–1914 szef komisji skarbu Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie, podoficer–kadet drużyn. Od 16 sierpnia 1914 w Legionach Polskich przydzielony do 2 pułku piechoty. 29 września został 1914 mianowany podporucznikiem i adiutantem I baonu[2][1]. Uczestniczył w walkach pułku podczas kampanii karpackiej. 26 maja 1915 mianowany porucznikiem[2].
Szczególnie odznaczył się 7 listopada 1915 podczas bitwy pod Bielgowem, gdzie „podczas nocnego napadu Rosjan, na czele oddziału kompanii sztabowej i żołnierzy, którzy cofali się z frontu, odbił z niewoli część legionistów 2 pp Leg. Został ciężko ranny, lecz akcję doprowadził do pomyślnego końca.” Za tę postawę otrzymał Order Virtuti Militari[1].
15 grudnia 1915 został mianowany adiutantem pułku. 1 listopada 1916 otrzymał awans na stopnień kapitana piechoty[2]. Od 31 stycznia do 30 marca 1917 uczestniczył w kursie sztabowym w Warszawie. Od 2 lipca 1917 dowodził I baonem 2 pp. Po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. 20 listopada 1917 awansowany do stopnia majora. Od 6 lutego 1918 na kursie lotniczym w Oroszanach. 12 lutego 1918 odwołany do 2 pułku. Był jednym z inspiratorów i organizatorów przejścia II Brygady pod Rarańczą. W II Korpusie Polskim objął zadania szefa Oddziału Operacyjnego. Wysłany przez pułkownika Józefa Hallera z misją do Warszawy, celem przedstawienia Radzie Regencyjnej stosunków panujących w II KP[1] gdzie nagle i niepodziewanie zmarł[3]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A5-pomnik-4)[4].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6977[1] (pośmiertnie)[5]
- Krzyż Niepodległości z Mieczami (pośmiertnie, 17 marca 1938)[6]
- Krzyż Walecznych (pośmiertnie)[1]
Przypisy
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 60.
- ↑ a b c Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 5.
- ↑ dane biograficzne w wykazie legionistów Muzeum Józefa Piłsudskiego. [dostęp 2017-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-29)].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
- ↑ Sitko 1928 ↓, s. 46.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 64, poz. 72 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - w zamian za uprzednio (19 grudnia 1930) nadany Krzyż Niepodległości (M.P. z 1930 r. nr 300, poz. 423).
Bibliografia
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Józef Sitko: Zarys historii wojennej 2-go Pułku Piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
