Włodzimierz Podhorski
 | |||
 pułkownik kawalerii | |||
| Pełne imię i nazwisko | Włodzimierz Zygmunt Benedykt Piotr Podhorski | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 22 lutego 1884 | ||
| Data i miejsce śmierci | 30 lipca 1941 | ||
| Przebieg służby | |||
| Siły zbrojne |
| ||
| Jednostki | I Brygada Jazdy Wielkopolskiej | ||
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa | ||
| Odznaczenia | |||
    | |||
| |||
Włodzimierz Zygmunt Benedykt Piotr Podhorski (ur. 22 lutego 1884 w majątku rodzinnym Konele, w pow. lipowieckim, w guberni kijowskiej, zm. 30 lipca 1941 w Warszawie) – inżynier, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Życiorys
Był synem Piotra, właściciela ziemskiego, i Klementyny z Lipkowskich[1][2] oraz starszym bratem Wacława (1885–1966) i Zygmunta (1891–1960), generała brygady.
W 1903 ukończył szkołę średnią im. św. Pawła w Odessie[3]. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim (1904-1907)[3][2]. Odbył jednoroczną służbę wojskową w 26 pułku dragonów w Białej Cerkwi[3]. Następnie, jako chorąży rezerwy, powoływany był na ćwiczenia w 9 Kazańskim pułku dragonów (9 Dywizja Kawalerii) w Żytomierzu i 11 Ryskim pułku dragonów (11 DK) w Krzemieńcu. W czasie I wojny światowej służył w 9 Korpusie armii rosyjskiej i w sztabie I Korpusu Polskiego[3].
1 maja 1919 został adiutantem I Brygady Jazdy Wielkopolskiej. W kwietniu 1920 został zastępcą dowódcy 17 pułku ułanów Wielkopolskich. Od 4 września do 10 października 1920 oraz od 15 lipca 1921 pełnił obowiązki dowódcy 17 p.uł.[4] 15 maja 1929 powołany został na członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego[3] przy Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. Z dniem 30 kwietnia 1933 przeniesiony został w stan spoczynku[3].
W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Był jeńcem Oflagu VII A w Murnau. Po przewiezieniu z transportem chorych, zmarł w szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, został pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach[2].
Włodzimierz był żonaty z Marią z Rusieckich (1888–1976), z którą miał troje dzieci[6]: Romana (ur. 5 stycznia 1914), porucznika 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich[7], Piotra (ur. 1916, absolwenta Wyższej Szkoły Budowy Maszyn w Poznaniu) i Stanisławę (1919–2008)[2].
Awanse
- chorąży – 1904[2]
- porucznik – 23 maja 1919[2]
- rotmistrz – 1919[2]
- major – 29 lipca 1920
- podpułkownik – 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 (w 1924 zajmował 39 lokatę w korpusie oficerów kawalerii)
- pułkownik – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – nr 4060 (1921)[2][8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
Przypisy
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f g h Polak (red.) 1993 ↓, s. 166.
- ↑ a b c d e f Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Zatwierdzenie na stanowisku dowódcy pułku nastąpiło po 1924 r. W "Roczniku Oficerskim" z 1924 r. figuruje jako pełniący obowiązki dowódcy 17 p.uł.
- ↑ W czasie pełnienia funkcji członka OTO pozostawał oficerem nadetatowym 17 p.uł. i występował w barwach tego oddziału.
- ↑ Kolekcja VM ↓, s. 2.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 11, 511.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3104 z 30 czerwca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1177)
Bibliografia
- Włodzimierz Zygmunt Benedykt Piotr Podhorski. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.38-2960 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-11].
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 572, 598.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 306, 336.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 139, 432.
- Eugeniusz Śliwiński, Ludzie pierwszych lat niepodległości Leszna, Włodzimierz Zygmunt Podhorski, Leszno w XX wieku, Ilustrowany Magazyn Regionalny. leszno.interbit.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-24)].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
