Wewnątrzmaciczne obumarcie płodu

Wewnątrzmaciczne obumarcie płodu – zgon płodu następujący przed całkowitym jego wydaleniem lub wydobyciem z ustroju matki. Zakończenie ciąży wskutek obumarcia zarodka lub płodu przed 22. tygodniem ciąży określa się jako poronienie. Śmierć płodu na wczesnym etapie rozwoju z zatrzymaniem obumarłego płodu wewnątrz jamy macicy określa się jako poronienie chybione.

Przyczyny

• infekcje bakteryjne i wirusowe,
• wady wrodzone płodu,
• cukrzyca lub nadciśnienie tętnicze u matki,
• urazy mechaniczne,
• choroby metaboliczne płodu,
• obrzęk płodu,
• ciąża wielopłodowa,
• ograniczony wewnątrzmaciczny rozwój płodu,
• czynniki łożyskowe (łożysko przodujące, niewydolność łożyska),
• konflikt serologiczny,
• nieznane.

Rzadko stosowanym określeniem na wewnątrzmaciczne obumarcie płodu z nieznanej przyczyny jest SADS – zespół nagłej śmierci przed urodzeniem (ang. sudden antenatal death syndrome)^[1].

Wewnątrzmaciczny zgon jednego z płodów jest jednym z powikłań, które częściej występują w ciąży wielopłodowej^[2].

Profilaktyka

Jest stosowana przed, jak i w trakcie ciąży u kobiet z grupy ryzyka. Najczęściej polega na ustabilizowaniu stanu zdrowia kobiet z chorobami przewlekłymi, takimi jak nadciśnienie tętnicze.

Przypisy