Wilhelm Kulikowski
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 9 kwietnia 1859 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 9 sierpnia 1935 | ||
| Narodowość | polska | ||
| Odznaczenia | |||
  | |||
| |||
Wilhelm Kulikowski, ps. Drogomir, W.K. (ur. 9 kwietnia 1859 we wsi Pawełki, zm. 9 sierpnia 1935 w Warszawie) – polski adwokat, publicysta, działacz polityczny i niepodległościowy
Życiorys
Urodził się 9 kwietnia 1859 we wsi Pawełki na ziemi kijowskiej, w rodzinie Karola i Teresy z Opockich[1]. Ukończył II Gimnazjum Klasyczne w Kijowie. Następnie studiował na Wydziale Prawnym Uniwersytetu Kijowskiego. Podczas studiów należał do „Korporacji”, tajnej organizacji studentów Polaków. Po studiach odbył obowiązkową służbę wojskową w artylerii. Pod koniec XIX w. zaangażował się w działalność polityczną i niepodległościową wśród młodzieży akademickiej. Przy jego udziale powstało w Kijowie pierwsze koło tajnej organizacji „Zetu”. Wstąpił do Ligi Narodowej. W latach 1901–1902 pracował nad założeniem „Polonii”, konspiracyjnej organizacji akademickiej. Był współzałożycielem i członkiem pierwszego zespołu redakcyjnego, ukazującego się od 1 lutego 1906, czasopisma „Dziennik Kijowski”. W „Dzienniku Kijowskim” pracował do 1910. Udzielał się nadal jako publicysta. Na początku 1918 pracował w zespole redakcyjnym dziennika „Przegląd Polski” w Kijowie (pierwszy numer wyszedł 20 lutego 1918). Od drugiej połowy 1920 pracował w Polsce. Z ramienia Związku Ludowo-Narodowego objeżdżał kraj z odczytami historycznymi i politycznymi. Pisał artykuły do prasy narodowej, objął redakcję dziennika we Włocławku, a w 1922 w Lublinie redakcję „Głosu Lubelskiego”.
W 1923 został mianowany prezesem Delegacji Repatriacyjnej w Warszawie, prezesem Polskiego Komitetu Wykonawczego na Rusi, którym był do kwietnia 1935, gdy został zredukowany jako urzędnik MSZ. Działał w Narodowej Demokracji.
Zmarł 9 sierpnia 1935 w Warszawie w wieku 75 lat. Został pochowany 13 sierpnia 1935 na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 284a-2-16)[2].
Był żonaty, miał córki i synów.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1926)[3]
- Krzyż „Pro Ecclesia et Pontifice” (Watykan)
Przypisy
- ↑ Osoby o nazwisku „Kulikowski” w Genealogii Potomków Sejmu Wielkiego. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-05-22].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KULIKOWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-10] .
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 259, poz. 728 „za zasługi w dziedzinie repatrjacji obywateli polskich”.
Bibliografia
- Wilhelm Kulikowski. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 15, nr 218 z 11 sierpnia 1935.
- Biogram W. Kulikowskiego autorstwa Stanisława Zielińskiego [w:] Wilhelm Kulikowski (W. Drogomir), Śmierć Żółkiewskiego : noc z 6 na 7 października 1620 roku wyd. II, Warszawa 1938 [dostęp 2023-02-24].
Linki zewnętrzne
- Publikacje Wilhelma Kulikowskiego w bibliotece Polona
