Witold Trylski
 | |||
| Data i miejsce urodzenia | 26 stycznia 1912 | ||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 16 października 1942 | ||
| Zawód, zajęcie | fizyk | ||
| Stanowisko | pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego | ||
| Partia | KPP (1931–1938) | ||
| Odznaczenia | |||
 | |||
| |||
Witold Trylski (ur. 26 stycznia 1912 we Lwowie, zm. 16 października 1942 w Warszawie[1]) – polski działacz komunistyczny, oficer Sztabu Głównego Gwardii Ludowej.
Życiorys
W 1930 ukończył II Gimnazjum Męskiego Związku Nauczycielskiego Polskiego Szkół Średnich w Warszawie[2]. Z wykształcenia był fizykiem. Był pracownikiem naukowym Uniwersytetu Warszawskiego. Należał do Czerwonego Harcerstwa TUR (był przewodnikiem gromady a następnie członkiem Rady Hufca warszawskiego[3]), OMS „Życie”, KZMP, od 1931 do KPP, a od stycznia 1942 PPR. Z ramienia wydziału organizacyjnego Komitetu Warszawskiego KPP obsługiwał organizacje młodzieży studenckiej i robotniczej w Warszawie. W 1934 został aresztowany i skazany na 4 lata więzienia, ale dzięki wstawiennictwu ojca, który z czasów PPS przyjaźnił się z Józefem Piłsudskim, złagodzono mu wykonanie wyroku. Po wyjściu na wolność wrócił do pracy partyjnej, w latach 1937–1938 działał w Komitecie Warszawskim KPP. Od jesieni 1939 nawiązywał kontakty z działaczami komunistycznymi w okupowanej Warszawie. W 1940 został aresztowany i osadzony na Pawiaku, ale wkrótce zwolniono go z braku dowodów. W 1941 uczestniczył w organizowaniu Stowarzyszenia Przyjaciół ZSRR i ZWW, a w 1942 współorganizował Sztab Główny GL, którego był oficerem. Na ten okres datuje się jego wstąpienie do PPR. Został aresztowany przez Niemców 30 września 1942. Wkrótce potem, 16 października 1942, powieszony w publicznej egzekucji na ulicach miasta[4].
Prezydium Krajowej Rady Narodowej uchwałą z dnia 8 maja 1946 „w uznaniu za działalność konspiracyjną w okresie okupacji” odznaczyło Witolda Trylskiego (pośmiertnie) Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy[5]. W 1948 jego szczątki ekshumowano i pochowano razem ze szczątkami pozostałych powieszonych w kwaterze więźniów Pawiaka na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C 6-1-12)[6].
Jego imię, do 9 kwietnia 2001, nosiła ulica w warszawskiej dzielnicy Rembertów, w 2001 zmieniono nazwę ulicy na Jaworzniaków[7].
Przypisy
- ↑ BożenaB. Falkowska-Dybowska BożenaB., Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie [online] [dostęp 2020-04-19] .
- ↑ Absolwenci XXXV Liceum z Oddziałami Dwujęzycznymi im. Bolesława Prusa [online], prus.edu.pl [dostęp 2020-01-31] .
- ↑ Krystyn W.K.W. Dąbrowa Krystyn W.K.W., Czerwone Harcerstwo TUR, „Rocznik Historii Harcerstwa”, 2008, s. 55–70 .
- ↑ 10 Powieszonych przy stacji w Rembertowie [online], dawnyrembertow.pl [dostęp 2020-01-31] .
- ↑ M.P. z 1946 r. nr 103, poz. 192
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2020-01-31].
- ↑ Ulice zmieniły swoich patronów, „Metropol” z 4 grudnia 2001, Warszawa.
Bibliografia
- Praca zbiorowa pod redakcją Grażyny Kieniewiczowej i Aliny Sokołowskiej Od Agrykoli do Żywnego. Mały słownik patronów ulic warszawskich Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza Warszawa 1968 s. 180–181.
- Edward Gronczewski, Walczyli o Polskę Ludową, Warszawa 1982.
- Antoni Przygoński, „Akcje zbrojne GL – Warszawa 1942”, Wyd. Książka i Wiedza Warszawa 1976 s. 148.
