Wkładka kumulacyjna
Wkładka kumulacyjna – w ładunku kumulacyjnym metalowa powłoka pokrywająca wydrążenie kumulacyjne[1].
Wkładka zwiększa gęstość i energię strumienia kumulacyjnego podnosząc tym samym skuteczność efektu kumulacji. Dzięki odpowiednio dobranym kształtom i wymiarom wkładek uzyskuje się efekt tzw. kumulacji odwrotnej, w wyniku której z wkładki formuje się (wybuchowo) pocisk[1]. Wkładki są stosowane o kształcie sferycznym i stożkowym, a rzadziej paraboidalne, hipoidalne i gruszkowe. Wykonuje się je z miedzi i jej stopów lub miękkiej stali. W ostatnich czasach wykonywane są ze spieków proszków metali na bazie miedzi[1].
W 1914 E. Neuman wynalazł i opatentował ładunek kumulacyjny z wkładką kumulacyjną wykonaną z papieru oraz metalu[1].
Przypisy
- ↑ a b c d Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 242.
Bibliografia
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 242. ISBN 83-86028-01-7.
