Wojna hiszpańsko-marokańska : Zobacz też, Bibliografia Wikipedia, wolna encyklopedia

Wojna hiszpańsko-marokańska

Wojna hiszpańsko-marokańska – konflikt zbrojny między tymi państwami, który rozgrywał się w latach 1859-1860.

Napięcie między Hiszpanią a Marokiem rozpoczęło się od ataku rifeńskich piratów na statek "San Jose". Bezpośrednim powodem wypowiedzenia wojny przez Hiszpanię w dniu 22 października 1859 r. były ataki muzułmańskiego plemienia Andżera na hiszpańską enklawę Ceuta znajdującą się na terenie Maroka.

Hiszpanie zaatakowali Maroko wysyłając tam armię w sile 48 tys. ludzi pod osobistym dowództwem premiera Leopolda O'Donnella. Walki ułożyły się po myśli Hiszpanów, a zwycięstwo generała Juana Prima y Pratsa i opanowanie Tetuanu 6 lutego 1860 r. utwierdziło ich militarne zwycięstwo.

Przed Hiszpanami stanęły jednak problemy finansowe związane z wydatkami wojennymi oraz epidemia cholery dziesiątkująca jej armię. Maroko rozdarte wojnami plemiennymi nie było w stanie wykorzystać sytuacji. Dopiero pod naciskiem Brytyjczyków doszło dnia 26 kwietnia^{[potrzebny przypis]} 1860 r. do podpisania układu pokojowego. Hiszpanie otrzymali odszkodowanie wojenne, a do czasu ich spłat mieli prawo okupować miasto Tanger. Ich enklawy Ceuta i Melilla zostały nieznacznie powiększone, mogli też założyć faktorię handlową na Przylądku Juby. Straty obu stron w konflikcie to 10000 po stronie hiszpańskiej (z czego 4000 to ofiary cholery) i 6000^{[potrzebny przypis]} po stronie marokańskiej.