Worochta

Ten artykuł dotyczy wsi na Huculszczyźnie. Zobacz też: Worochta w powiecie Sokal.
Worochta
Ворохта
Ilustracja
Widok ogólny Worochty
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 iwanofrankiwski

Wysokość

748 m n.p.m.

Populacja (2016)
• liczba ludności


4270[1]

Nr kierunkowy

+380 3434

Kod pocztowy

78595

Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Worochta”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Worochta”
Ziemia48°17′05″N 24°34′04″E/48,284722 24,567778
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa

Worochta (ukr. Воро́хта) – miejscowość uzdrowiskowa, osiedle typu miejskiego na zachodniej Ukrainie, należy do miasta na prawach rejonu Jaremcze, w obwodzie iwanofrankowskim, na 93 km kolei z Iwano-Frankiwska.

Kościół Matki Bożej
Worochta i pensjonat Szarotka w kolorze, 1938

Leży na Pokuciu na pograniczu Gorganów i Czarnohory, na wysokości 748 m n.p.m. Otoczona jest przez Karpacki Park Narodowy. Worochta znana jest przede wszystkim ze względu na Hucułów, bywa uważana za ich stolicę. Jest znanym centrum sportów zimowych i jednym z ważniejszych ośrodków turystycznych kraju.

Atrakcję stanowią 2 huculskie cerkwie, w tym jedna z XVII wieku oraz kamienny wiadukt kolejowy na Prucie z XIX wieku.

W 1922 r. wybudowano tu skocznię narciarską (trzy lata wcześniej od Wielkiej Krokwi w Zakopanem)[2] i rozegrano na niej trzecie mistrzostwa Polski w skokach narciarskich. Miasto było ważnym ośrodkiem sportów zimowych, nazywane drugim Zakopanem[3]. W 1928 r. Worochta została uznana za uzdrowisko posiadające charakter użyteczności publicznej[4].

W okresie międzywojennym miejscowość znajdowała się w granicach Polski (podobnie jak przed zaborami) i była siedzibą gminy wiejskiej Worochta w powiecie nadwórniańskim województwa stanisławowskiego. Do maja 1928 była siedzibą inspektoratu i komisariatu Straży Celnej. Do lipca 1939 stanowiła garnizon macierzysty Batalionu KOP „Worochta”. Od września 1939–1941 znalazła się pod okupacją sowiecką, a później, w latach 1941–1944 pod okupacją niemiecką.

W Worochcie znajdowała się willa Kazimierza Bartla – polskiego polityka, profesora i rektora Politechniki Lwowskiej, premiera pięciu rządów Rzeczypospolitej, zamordowanego przez niemieckich okupantów za odmowę współpracy. Tutaj także przebywał na wielomiesięcznym leczeniu, chory na gruźlicę Jerzy Liebert – polski poeta okresu międzywojennego[5].

Podczas niemieckiej okupacji Niemcy dokonali zagłady 653 żydowskich mieszkańców Worochty. W październiku 1941 rozstrzelano kilkaset osób. [styl do poprawy][6].

29 września 1944 została zajęta przez wojska radzieckie[7]. W nocy z 31 grudnia 1944 na 1 stycznia 1945 oddział UPA zabił w Worochcie 72 Polaków[8][9].

 Osobny artykuł: Zbrodnia w Worochcie (powiat nadwórniański).

W latach 1945–1991 Worochta znajdowała się w Ukraińskiej SRR.

Po II wojnie światowej ważny ośrodek turystyczny oraz szkolenia radzieckich skoczków narciarskich.

W 1989 liczyła 4465 mieszkańców[10].

Przypisy

  1. ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2016 року. Державна служба статистики України. Київ, 2016. стор. 39.
  2. ↑ Uzdrowiska i kurorty na Kresach Wschodnich – nowahistoria.interia.pl [online], nowahistoria.interia.pl [dostęp 2017-11-27]  (pol.).
  3. ↑ WitoldW. Chrzanowski WitoldW., Worochta – „drugie Zakopane” oraz Jaremcza – „Perła Karpat”, „turystyka.wp.pl”, 13 maja 2017 [dostęp 2017-05-17]  (pol.).
  4. ↑ (Art. 2) Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 zmieniające ustawę o uzdrowiskach (Dz.U. z 1928 r. nr 36, poz. 331).
  5. ↑ Nota biograficzna w wydaniu Poezji z 1934.
  6. ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Red. I.A. Altman, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6, s. 183–184.
  7. ↑ ВОВ-60 – Сводки. [dostęp 2012-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-18)].
  8. ↑ Stanisław SławomirS.S. Nicieja Stanisław SławomirS.S., Kresowa Atlantyda. Historia i mitologia miast kresowych. Tom II. Uzdrowiska i letniska kresowe Truskawiec, Jaremcze, Worochta, Skole, Morszyn, Opole: Wydawnictwo MS, 2013, s. 147–148, ISBN 978-83-61915-32-4, OCLC 840325631 .
  9. ↑ HenrykH. Komański HenrykH., SzczepanS. Siekierka SzczepanS., EugeniuszE. Różański EugeniuszE., Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Stanisławowskim 1939-1946, Wrocław: ALTA 2, 2008, s. 350–351, 367–368, ISBN 978-83-85865-13-1, OCLC 261139661 .
  10. ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.

Bibliografia

  • Orłowicz, Mieczysław: Ilustrowany przewodnik po Galicyi, Bukowinie, Spiszu, Orawie i Śląsku Cieszyńskim, Karol Kwieciński, Lwów 1919.
  • Górska, Aleksandra: Kresy przewodnik, Wydawnictwo Kluszczyński Kraków 2009, ISBN 83-7447-006-2.

Linki zewnętrzne

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Worochta
  • Zdjęcia z Worochty
  • Worochta na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
  • Artykuł B. Chlebowskiego „Do Źródeł Prutu” w odcinkach
  • Worochta (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 945 .
  • Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona
  • p
  • d
  • e
Osiedla typu miejskiego obwodu iwanofrankiwskiego
Kontrola autorytatywna (miejscowość):
  • VIAF: 128003842
  • LCCN: n95087264
  • J9U: 987007531021605171