Wulpia
 Wulpia mysi ogon | |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | rośliny | ||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | okrytonasienne | ||
| Klasa | Magnoliopsida | ||
| Nadrząd | liliopodobne (≡ jednoliścienne) | ||
| Rząd | wiechlinowce | ||
| Rodzina | wiechlinowate | ||
| Rodzaj | wulpia | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Vulpia C.C.Gmel. Fl. Bad. 1: 8 (1805)[3] | |||
| Typ nomenklatoryczny | |||
| Vulpia myuros (L.) C.C. Gmel.[4] | |||
| |||
Wulpia (Vulpia C.C.Gmel.) – rodzaj roślin z rodziny wiechlinowatych (Poaceae) wyróżniany w niektórych ujęciach systematycznych, dawniej podrodzaj w obrębie rodzaju kostrzewa Festuca i współcześnie też gatunki tu zaliczane często włączane są do tego rodzaju. Zalicza się tu 26 gatunków występujących głównie w strefie klimatu umiarkowanego na półkuli północnej, nieliczne występują na terenach górskich w strefie międzyzwrotnikowej, kilka rośnie w Ameryce Południowej[5].
Systematyka
- Synonimy[4]
Distomomischus Dulac, Zerna Panzer
- Pozycja systematyczna
Takson ten dawniej wyróżniany był w randze podrodzaju w obrębie rodzaju kostrzewa Festuca[6]. Wyodrębniony został w randze rodzaju na podstawie kilku kryteriów morfologicznych, w tym dot. długości plew[6], oraz na podstawie różnicy w trwałości roślin – wulpie są jednoroczne, podczas gdy kostrzewy są bylinami[5]. O bliskim pokrewieństwie obu rodzajów świadczy to, że tworzą mieszańce[7], a badania molekularne dowiodły, że relacje filogenetyczne różnych sekcji obu rodzajów są wzajemnie wymieszane[8]. W efekcie współcześnie gatunki z rodzaju Vulpia ponownie włączane są do rodzaju Festuca[3].
Gdy rodzaj jest wyróżniany, klasyfikowany jest do rodziny wiechlinowatych (Poaceae), rzędu wiechlinowców (Poales)[2]. W obrębie rodziny należy do podrodziny wiechlinowych (Pooideae), plemienia Poeae, podplemienia Loliinae[9].
- Gatunki flory Polski[10]
Pierwsza nazwa naukowa według listy krajowej[10], druga – obowiązująca według bazy taksonomicznej Plants of the World online (jeśli jest inna)[3]
- wulpia kolankowata Vulpia geniculata (L.) Link ≡ Festuca geniculata (L.) Lag. & Rodr. – efemerofit
- wulpia mysi ogon Vulpia myuros (L.) C. C. Gmel. ≡ Festuca myuros L.
- wulpia orzęsiona Vulpia ciliata Dumort. ≡ Festuca ambigua Le Gall – efemerofit
- wulpia stokłosowata Vulpia bromoides (L.) S. F. Gray ≡ Festuca bromoides L. – epekofit
Przypisy
- ↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ a b Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2011-01-02] (ang.).
- ↑ a b c Vulpia C.C.Gmel., [w:] Plants of the World online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2023-06-25] .
- ↑ a b Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-04-25].
- ↑ a b Sheng-lianS. Lu Sheng-lianS., Sylvia M.S.M. Phillips Sylvia M.S.M., Vulpia, [w:] Flora of China [online], eFloras.org [dostęp 2011-01-02] (ang.).
- ↑ a b MarianM. Falkowski MarianM. (red.), Trawy polskie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1982, s. 439-440, ISBN 83-09-00593-8 .
- ↑ M.M.M.M. Ainscough M.M.M.M., C.M.C.M. BARKER C.M.C.M., C.A.C.A. STACE C.A.C.A., Natural hybrids between Festuca and species of Vulpia section Vulpia, „Watsonia”, 16, 1986, s. 143--151 [dostęp 2023-06-25] .
- ↑ PedroP. Torrecilla PedroP., José-Angel, López-Rodríguez and PilarL.R.P. Catalán López-Rodríguez and PilarL.R.P., Phylogenetic Relationships of Vulpia and Related Genera (Poeae, Poaceae) Based on Analysis of ITS and trnL-F Sequences, „Annals of the Missouri Botanical Garden”, 91 (1), 2004, s. 124-158, JSTOR: 3298573 [dostęp 2023-06-25] .
- ↑ Poaceae (grass family), [w:] Taxonomy Browser [online], The National Center for Biotechnology Information [dostęp 2011-01-02] (ang.).
- ↑ a b ZbigniewZ. Mirek ZbigniewZ. i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 203, ISBN 978-83-62975-45-7 .
