Wymieranie ordowickie

Intensywność wymierań organizmów morskich na przestrzeni poszczególnych okresów geologicznych: Botomanian – wczesny kambr, Dresbachian – późny kambr, End O – koniec ordowiku, End S – koniec syluru, Late D – górny dewon, Middle C – środkowy karbon, End Middle P – koniec środkowego permu, End P – koniec permu, End Tr – koniec triasu, End J – koniec jury, End K – koniec kredy, End Eocene – koniec eocenu

Wymieranie ordowickie – masowe wymieranie około 438 milionów lat temu, pod koniec ordowiku. Wymarło wtedy około 85% gatunków (ponad 100 rodzin). Największe zmiany objęły ramienionogi, mszywioły, trylobity, a także graptolity i konodonty.

Do gwałtownego wymierania ordowickiego mógł się przyczynić wybuch bliskiej supernowej lub rozbłysk gamma. Intensywne promieniowanie gamma mogło spowodować zniszczenie warstwy ozonowej, prowadzące do unicestwienia wielu organizmów, zaburzenia fotosyntezy[1] oraz zaburzenie łańcucha pokarmowego.

Następstwem biegunowego dryfu kontynentów mogło być zlodowacenie Gondwany i orogeneza takońska. W stratygrafii z tego okresu obserwowane jest większe stężenie tlenu 18
O[2]. Izotop 18
O powstaje z 14
N i cząstek alfa.

Przypisy

  1. ↑ Explosions in Space May Have Initiated Ancient Extinction on Earth. NASA. [dostęp 2017-10-17].
  2. ↑ Sr, C and O isotope geochemistry of Ordovician brachiopods: a major event around the Middle-Late Ordovician transition. | Mendeley
Encyklopedia internetowa (masowe wymieranie):
  • Britannica: science/Ordovician-Silurian-extinction