Wytrzymałość na rozciąganie

Wykres statycznego rozciągania próbki z materiału ciągliwego (plastycznego); σ 2 {\displaystyle \sigma _{2}} – naprężenie rzeczywiste (z uwzględnieniem przewężenia próbki); σ 1 {\displaystyle \sigma _{1}} – naprężenie umowne (siła rozciągająca odniesiona do pola przekroju początkowego S 0 {\displaystyle S_{0}} ).

Wytrzymałość na rozciąganie to naprężenie odpowiadające największej sile rozciągającej F m {\displaystyle F_{m}} uzyskanej w czasie statycznej próby rozciągania, odniesionej do pierwotnego pola przekroju poprzecznego tej próbki[1]:

R m = F m S 0 , {\displaystyle R_{m}={\frac {F_{m}}{S_{0}}},}

gdzie:

F m {\displaystyle F_{m}} – największa siła rozciągająca niepowodująca przewężenia próbki,
S 0 {\displaystyle S_{0}} – pole przekroju poprzecznego roboczej części przed obciążeniem próbki.

Na wykresie z próby rozciągania R m {\displaystyle R_{m}} reprezentowane jest przez maksimum krzywej.

Przypisy

  1. ↑ Marek Blicharski: Wstęp do inżynierii materiałowej. Warszawa: WNT, 2003. ISBN 978-83-204-3499-6.
Kontrola autorytatywna (właściwość mechaniczna materiału):
  • GND: 4133398-6
Encyklopedia internetowa:
  • Britannica: science/ultimate-tensile-stress, science/tensile-strength
  • БРЭ: 3170109
  • DSDE: trækstyrke