Xiannongtan

Xiannongtan w Pekinie
Ilustracja
Xiannongtan – pawilon Taisui
Państwo

 Chiny

Miejscowość

Pekin

Wyznanie
Historia
Data budowy

1420

Dane świątyni
Stan obecny

Pekińskie Muzeum Architektury Starożytnej

Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Xiannongtan w Pekinie”
Ziemia39°52′35,5″N 116°23′10,1″E/39,876528 116,386139

Xiannongtan (chin. upr. 先农坛, chin. trad. 先農壇, pinyin Xiānnóngtán) – dawna pekińska świątynia znajdująca się w dzielnicy Xuanwu, położona po północno-zachodniej stronie bramy Yongdingmen, na wschód od parku Taoranting i naprzeciwko Świątyni Nieba.

Zbudowana w 1420 roku[1] była miejscem, w którym cesarze składali ofiary bogu rolnictwa Shennongowi[2]. Władcy udawali się do świątyni wczesną wiosną by modlić się o pomyślne zbiory[3] i deszcz, a także dokonać rytualnego zaorania pierwszej bruzdy[2]. Xiannongtan było również miejscem kultu innych bogów, m.in. boga wiatru, boga planety Jowisz i boga gór[3].

Po upadku monarchii w 1911 roku pozbawiony funkcji kultowych kompleks podupadł; na jego terenie utworzono w 1916 roku park miejski[4] i rynek, zaś poszczególne budynki przekształcono m.in. w szkołę i fabryki[3]. Zabudowania w części południowej wyburzono i w 1936 roku postawiono na ich miejscu stadion sportowy[4]. Renowację ocalałych budynków rozpoczęto dopiero w 1988 roku. Trwała ona do 2003 roku i pochłonęła 1,61 mln juanów[1]. W jej trakcie odrestaurowano pawilony i naprawiono ponad 500-metrowy odcinek muru[1].

Do najważniejszych zachowanych budowli należą m.in. Ołtarz Xiannonga, Świątynia boga planety Jowisz, Sala Modłów, Pawilon Qingcheng[3], a także pawilon w którym przebierał się cesarz oraz pawilony w których przygotowywano ofiary[5]. Wyłożony kamiennymi blokami ołtarz ma wymiary 15×15 m i 1,5 metra wysokości[6]. Po jego północno-wschodniej stronie znajduje się najbardziej okazała część całego kompleksu, pawilon Taisui. Naprzeciw niego znajduje się pawilon Bai, zaś oba połączone są dziedzińcem zamkniętym po bokach dwoma kolejnymi pawilonami[7].

W ocalałych świątynnych pawilonach od 1991 roku mieści się Pekińskie Muzeum Architektury Starożytnej[8][9].

Przypisy

  1. ↑ a b c The Temple of Xiannong. en.beijing2008.cn. [dostęp 2010-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 kwietnia 2009)]. (ang.).
  2. ↑ a b Wiesław Olszewski: Chiny. Zarys kultury. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 310. ISBN 83-232-1272-4.
  3. ↑ a b c d Temple of Xiannong. english.cri.cn. [dostęp 2010-03-19]. (ang.).
  4. ↑ a b Beiping during Republic of China (1911 - 1949). bjchinese.bjedu.cn. [dostęp 2010-03-19]. (ang.).
  5. ↑ Temple of Agriculture (Xiannongtan). babylon.com. [dostęp 2010-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 lipca 2011)]. (ang.).
  6. ↑ Beijing Xiannong Altar. vjourney.com. [dostęp 2010-03-19]. (ang.).
  7. ↑ Beijing Ancient Architecture Museum. beijingtrip.com. [dostęp 2010-03-19]. (ang.).
  8. ↑ Beijing Ancient Architecture Museum. daxinganling.china.com.cn. [dostęp 2010-03-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 lutego 2009)]. (ang.).
  9. ↑ Beijing Ancient Architecture Museum. chinadaily.com.cn. [dostęp 2010-03-19]. (ang.).