Złoto Renu

Ten artykuł od 2020-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Złoto Renu

Das Rheingold

Emil Fischer jako Wotan, premiera opery w Nowym Jorku w 1889 r.
Muzyka	Richard Wagner
Libretto	Richard Wagner
Język oryginału	niemiecki
Prapremiera	22 września 1869 Monachium
Premiera polska	1908 Lwów
Multimedia w Wikimedia Commons

Złoto Renu (niem. Das Rheingold) – wstęp do dramatu muzycznego Pierścień Nibelunga, w jednym akcie i czterech scenach. Libretto i muzykę napisał Richard Wagner.

Osoby

• Wotan, władca bogów i ludzi – bas lub baryton
• Woglinda, córka Renu – sopran
• Wellgunda, córka Renu – sopran
• Flosshilda, córka Renu – mezzosopran
• Alberyk, karzeł z rodu Nibelungów – baryton
• Mime, brat Alberyka – tenor
• Loge, bóg ognia – tenor
• Freja, bogini miłości i młodości – sopran
• Erda, bogini ziemi – alt
• Fafner, olbrzym – bas
• Fasolt, olbrzym – bas lub baryton
• Fryka, żona Wotana – mezzosopran
• Donner, bóg piorunów – bas
• Froh, bóg deszczu – tenor

Treść

Akcja rozgrywa się dawno temu w Germanii.

Scena 1

W świętej rzece Ren kąpią się trzy jego córki – strażniczki złota, ukrytego w głębinach. Jedna z nich, Woglinda, śpiewa o złocie, którego strzegą. Kto wykuje z tego złota pierścień i wyrzeknie się miłości – zdobędzie władzę nad światem. Rozmowę przerywa pojawienie się karła, Nibelunga Alberyka, chętnego „miłosnych rozkoszy”. Z tego powodu strażniczki mają przez jakiś czas powód do śmiechu. W pewnym momencie Alberyk zwraca uwagę na błysk. Od strażniczek dowiaduje się o złocie i sposobie jego zdobycia. Nibelung bez problemu wyrzeka się miłości (przeklina ją), w ten sposób zostając właścicielem złota.

Scena 2

Władca bogów, Wotan, rozkazał olbrzymom Fafnerowi i Fasoltowi wybudować siedzibę dla niego – Walhallę. Jako nagrodę obiecał im Freję, boginię radości i młodości. Jest to powodem swoistej sprzeczki z jego żoną, Fryką, która uważa, że Wotana miłość do władzy i bogactwa przesłoniła mu wszystkie inne wartości. Wotan próbuje temu zaprzeczyć mówiąc, iż dla miłości do niej stracił oko (w rzeczywistości „okupił” nim możliwość napicia się z rzeki mądrości). Ponieważ jednak nie dotrzymał obietnicy, olbrzymi porwali Freję i w zamian za nią zażądali złota Renu. Wotan, razem z bogiem ognia – Logiem, wyruszają więc po złoto do jaskini Nibelheim.

Scena 3

Podwładni Alberyka wykuli ze złota Renu pierścień i hełm pozwalający na przybieranie dowolnej postaci. Wotan i Loge podstępnie nakłaniają Alberyka, aby zamienił się w smoka, a potem w ropuchę. Obezwładniają go wtedy i wymuszają oddanie złota. Alberyk rzuca przekleństwo na pierścień (Przekleństwem go zdobyłem...), a więc każdy, kto będzie nosił pierścień, musi umrzeć.

Scena 4

Wotan wraca do królestwa ze złotem. Olbrzym Fasolt nie chce jednak okupu i żąda pierścienia. Wotan pierścień chce zatrzymać, jednak wtedy pojawia się matka bogów - Erda - która ostrzega Wotana mówiąc o zmierzchu bogów. Ten, przerażony jej opowieścią, rzuca pierścień olbrzymom. W walce o bogactwo Fafner zabija Fasolta (spełnia się więc przekleństwo Nibelunga), a sam zamienia się w smoka, który leniwie leżąc na złocie, pilnuje go.

Wotan ma złe przeczucia w związku z próbą oszukania olbrzymów, udaje się więc po radę do Erdy. Ona mówi mu o Frei, którą bogowie odzyskali, i ich wiecznej młodości. Gdy bogowie przechodzą przez most z tęczy, kierując się w stronę Walhalli, córki Renu opłakują utratę złota. Maszerujący za bogami Loge wyraża słowa:

Do swego końca już się spieszą, co tak silnie w potęgę swą wierzą, prawie mi wstyd, że do nich należę

Historia utworu

• Prapremiera: Monachium 22 września 1869
• Premiera polska: Lwów 1908

Linki zewnętrzne

• Polskie wydanie libretta w bibliotece Polona