Zdanie

Ten artykuł dotyczy pojęcia językoznawczego. Zobacz też: inne znaczenia słowa „zdanie”.

Zdanie (łac. sententia) – w językoznawstwie termin ten oznacza wypowiedzenie służące do zakomunikowania jakiejś treści i podlegające ograniczeniom formalnym[1]. Budowa zdania opiera się na związkach między wyrazami, zarówno współrzędnych, jak i podrzędnych[2].

Aby wypowiedzenie było zdaniem, musi zawierać orzeczenie. W języku polskim podmiot może pozostać domyślny ze względu na możliwość zidentyfikowania wykonawcy czynności na podstawie końcówki fleksyjnej czasownika w orzeczeniu. Zdaniem jest również tak krótkie wypowiedzenie jak: Wyszedłem. – w którym podmiotem – wykonawcą czynności jest „ja” (forma czasownika sugeruje, że jest to pierwsza osoba liczby pojedynczej)[3].

Możliwe jest również zdanie bezpodmiotowe, np. Świtało.; Zbudowano most[4].

Wypowiedzenie niezawierające orzeczenia to równoważnik zdania. Np.: Hej, skarbie!; Tylko spokojnie.; Co?; Dobranoc![5][4].

Typy

Zdania, w zależności od celu ich wypowiadania, można podzielić na:

  • oznajmujące (Jan niedawno sprzedał samochód.),
  • pytające (Kiedy spotkałeś ją po raz pierwszy?),
  • rozkazujące (Nie dotykaj moich rzeczy!).

Każdemu z tych typów odpowiada charakterystyczny znak interpunkcyjny, odpowiednio: kropka, pytajnik, wykrzyknik[6].

Ze względu na złożoność budowy wyróżnia się zdania nierozwinięte (tylko z podmiotem i orzeczeniem) i rozwinięte (mające więcej elementów składowych, takich jak przydawka, dopełnienie czy okolicznik)[7].

Wypowiedzi dłuższe, zawierające więcej niż jedno orzeczenie, to zdania złożone. W zależności od relacji między poszczególnymi elementami, są to zdania złożone współrzędnie (parataktycznie) lub podrzędnie (hipotaktycznie)[7].

Zobacz też

Zobacz hasło zdanie w Wikisłowniku
  • komunikat
  • konstrukcja

Przypisy

  1. Nagórko 2007 ↓, s. 253.
  2. Bąk 1977 ↓, s. 374–375.
  3. Bąk 1977 ↓, s. 399.
  4. a b Bąk 1977 ↓, s. 400.
  5. Milewski 1967 ↓, s. 99.
  6. Bąk 1977 ↓, s. 390–395.
  7. a b Bąk 1977 ↓, s. 403.

Bibliografia

  • Alicja Nagórko: Zarys gramatyki polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007. ISBN 978-83-01-15390-8.
  • Piotr Bąk: Gramatyka języka polskiego - zarys popularny. Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1977. ISBN 83-214-0923-7.
  • Tadeusz Milewski: Językoznawstwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.
Kontrola autorytatywna (wypowiedź):
  • LCCN: sh85120063
  • GND: 4138320-5
  • BnF: 12071259b
  • NKC: ph965988
  • J9U: 987007531619105171
  • LNB: 000150282
Encyklopedia internetowa: