Zygmunt Łukawski

Zygmunt Łukawski (ur. 27 stycznia 1932 w Kamieniu k. Puław, zm. 2 listopada 1989) – polski historyk, prof. dr hab.

Życiorys

W 1956 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po studiach rozpoczął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Narodów ZSRR. W 1964 obronił pracę doktorską pod tytułem: Koło Polskie w rosyjskiej Dumie Państwowej w latach 1906-1909. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1970 na podstawie rozprawy: Polacy w rosyjskim ruchu socjaldemokratycznym w latach 1883-1893. W 1971 otrzymał stanowisko docenta, a w 1981 tytuł profesora nadzwyczajnego.

Pełnił szereg funkcji w Instytucie Historii UJ, w latach 1980-1984 był zastępcą dyrektora Instytutu. Od 1987 kierował Zakładem Historii Europy Wschodniej. Jako badacz stosunków polsko-rosyjskich pełnił szereg funkcji społecznych. Był m.in. przewodniczącym Rady Naukowej Muzeum Lenina w Krakowie, a także wiceprzewodniczącym Komisji Historycznej Polsko-Radzieckiej. Zasiadał w Radzie Narodowej m. Krakowa.

W życiu prywatnym był żonaty, miał dwoje dzieci. Zginął w wypadku samochodowym. Został pochowany na cmentarzu Batowickim w Krakowie (kw. CCXLIII, rz. III, gr. 6)^[1].

Dzieła opublikowane

• 1967: Koło Polskie w rosyjskiej Dumie Państwowej w latach 1906-1909
• 1970: Polacy w rosyjskim ruchu socjaldemokratycznym w latach 1883-1893
• 1978: Ludność polska w Rosji 1863-1914
• 1981: Historia Syberii
• 1984: Polacy w rosyjskim ruchu rewolucyjnym 1894-1907

Przypisy

Bibliografia

• Mieczysław Tanty, Zygmunt Łukawski (nekrolog), Studia z dziejów ZSRR i Europy Środkowej XXVI: 1991
• Prof. dr hab. Zygmunt Łukawski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2017-01-16] .