Zygmunt Godyń
 rotmistrz | |
| Data i miejsce urodzenia | 4 sierpnia 1910 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 14 sierpnia 1979 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | 3 Pułk Strzelców Konnych |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 | |
Zygmunt Paweł Godyń (ur. 4 sierpnia 1910 w Starej Wsi, zm. 14 sierpnia 1979 w Carshalton) – rotmistrz Wojska Polskiego, historyk wojskowości, badacz i popularyzator dziejów kawalerii polskiej, leśnik, ornitolog.
Życiorys
Urodził się 4 sierpnia lub 10 września 1910 w Starej Wsi[1]. Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej z tytułem inżyniera leśnika i został asystentem Wydziale Rolniczo-Leśnym[2]. Był redaktorem czasopisma „Łowiec”[1]. Od 16 sierpnia 1930 do 30 czerwca 1931 odbywał służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, którą zakończył w stopniu plutonowego podchorążego. Następnie odbył dwumiesięczną praktykę w 3 Pułku Strzelców Konnych im. Hetmana Stefana Czarnieckiego w Wołkowysku. W 1934 został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów rezerwy kawalerii[3].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku dowódcy III plutonu szwadronu kawalerii dywizyjnej 41 Dywizji Piechoty[4]. Następnie w latach 1939-1947 żołnierz Polskich sił Zbrojnych na Zachodzie (m.in. oficer II Oddziału na placówce w Lizbonie; organizował przerzut żołnierzy polskich do Wielkiej Brytanii). Od listopada 1940 pełnił służbę w 7 Kompanii Kadrowej Przeciwpancernej. Od 31 marca 1941 był słuchaczem Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej w Londynie[5].
Po wojnie pozostał na emigracji. Redaktor naczelny czasopisma „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” (od 1963). Za swoją publikację z 1976 (Straty...) otrzymał nagrodę, przyznaną przez Komitet Funduszu Kazimierza F. Vincenza[2]
Wybrane publikacje
- Jazda polska od wybuchu I. wojny światowej, Londyn 1953.
- Szlakiem Ułanów Chrobrego: zarys historii 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego, pod red. Stanisława Zakrzewskiego i Zygmunta Godynia, Londyn: Wydawnictwo "Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej" 1973.
- Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II. wojnie światowej, Londyn 1976 (wyd. 2 - Warszawa: Qlco Agencja Reklamowo-Wydawnicza 2015).
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (15 sierpnia 1974)[6]
Przypisy
- ↑ a b Żałobna karta. „Biuletyn”. Nr 38, s. 97, Czerwiec 1980. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ a b O lwowianach, Lwowie i Małopolsce Wschodniej. Rtm. Z. Godyń otrzymał nagrodę za pracę o terrorze sowieckim. „Biuletyn”. Nr 33, s. 71, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Radomyski 1992 ↓, s. 57, 93.
- ↑ Łuniewski 2015 ↓, s. 75.
- ↑ Rozkazy dzienne 1941 ↓, s. 179.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, 31 grudnia 1974.
Bibliografia
- Rozkazy dzienne 7 Brygady Kadrowej Strzelców, sygn. R.16. [dostęp 2016-09-16].
- Tadeusz Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty Rezerwowa we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (254), 2015. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281.
- Marek Ney-Krwawicz, Godyń Zygmunt [w:] Słownik historyków polskich, pod red. M. Prosińskiej-Jackl, Warszawa 1994, s. 152.
- Stanisław Radomyski: Zarys historii Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu 1926-1939. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992. ISBN 83-85621-06-7.
