Zygmunt Pietruszczyński

Zygmunt Pietruszczyński

Zdjęcie przed 1960
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1886 Puławy
Data i miejsce śmierci	27 stycznia 1965 Poznań
Zawód, zajęcie	rolnik, profesor
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Zygmunt Pietruszczyński (ur. 21 stycznia 1886 w Puławach, zm. 27 stycznia 1965 w Poznaniu) – rolnik, profesor Uniwersytetu Poznańskiego i Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu.

Życiorys

Życie prywatne

Zygmunt Pietruszczyński był synem nauczyciela Franciszka i Henryki z Bracławskich^[1]. Od 1911 roku był żonaty z Wandą Brydzińską^[2] (27 VII 1890 – 1 IX 1976).

Edukacja i studia

Uczęszczał do szkoły realnej, z której go wydalono za udział w strajku szkolnym 1905. W 1906 roku jako eksternista zdał maturę w prywatnym gimnazjum w Warszawie^[2][3], gdzie następnie w latach 1906–1909 studiował na Wyższych Kursach Rolniczych Towarzystwa Kursów Naukowych. Do roku 1911 studiował na uniwersytetach w Halle i Lipsku i uzyskał tam dyplom agronoma^[2].

Aktywność naukowa i zawodowa

W 1910 roku w Krajowej Stacji Doświadczalnej Chemiczno-Rolniczej w Dublanach objął asystenturę u profesora Józefa Mikułowskiego-Pomorskiego i wraz z nim w 1911 roku przeszedł do Katedry Chemii Rolnej Uniwersytetu Warszawskiego^[2]. W latach 1912–1918 był dyrektorem Kowieńskiej Stacji Doświadczalnej Chemiczno-Rolniczej w Bejsagole^[4][5][2]. Od czerwca 1918 do marca 1920 roku był pracownikiem Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych^[2]. Jako profesor nadzwyczajny objął w kwietniu 1920 roku Katedrę Ogólnej Uprawy Roli i Roślin na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Profesorem zwyczajnym został w 1929 roku^[2].

Był również kierownikiem sekcji młodzieżowej w składzie Rady Wojewódzkiej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem w Poznaniu^[2]. W 1930 startował do Senatu z listy BBWR^[6]. Należał zresztą do nielicznej w Poznaniu grupy profesorów, którzy mieli przychylny stosunek do Józefa Piłsudskiego i rządów pomajowych^[7].

Organizował studium, a następnie Wydział Rolniczy Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w latach 1929–1931, dokąd dojeżdżał z wykładami^[2]. Jako kierownik badań nad ziemniakami współpracował z Państwowym Instytutem Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego w Puławach od 1938 roku, w czasie II wojny światowej, aż do połowy 1950 roku^[2].

Podczas wojny pełnił na Tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich funkcję dziekana Wydziału Rolniczo-Leśnego, a po wojnie wrócił na dawne stanowisko na UP. Rozwinął badania nad wartością rolniczą odmian roślin uprawnych, a przy Katedrze utworzył specjalną pracownię odmianoznawczą, której celem było odtworzenie rejestru krajowych odmian oryginalnych roślin uprawnych^[2].

W latach 1945–1958 był radnym oraz zastępcą przewodniczącego Komisji Oświaty Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu, a w 1955 objął równolegle kierownictwo Działu Roślin Oleistych i Kukurydzy w Instytucie Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa^[2]. Na emeryturę przeszedł w 1960 roku, a 27 stycznia 1965 roku zmarł^[2]. Spoczywa na cmentarzu Sołackim parafii rzymskokatolickiej pw. Jana Marii Vianneya^[8](kwatera św. Barbary-24-8).

Jego dorobek naukowy obejmuje ponad 35 oryginalnych prac, 8 książek, 2 duże rozdziały w zbiorowym podręczniku szczegółowej uprawy roślin i kilkaset artykułów^[2].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)^[9]
• Srebrny Wawrzyn Akademicki (7 listopada 1936)^[10]

Ważniejsze publikacje

• Uprawa lucerny, Poznań 1931
• Uprawa lucerny, Warszawa 1954
• Uprawa rzepaku i rzepiku, Poznań 1934
• Uprawa rzepaku i rzepiku, Warszawa 1949
• Wybór kłębów ziemniaczanych do sadzenia w świetle nowych badań, Poznań 1925

Przypisy

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 567–568. ISBN 83-01-02722-3.