Agatokles

Ten artykuł dotyczy tyrana Syrakuz. Zobacz też: Agathokles z Samos - regent Egiptu.

Agatokles

tyran Syrakuz
Okres	od 317 p.n.e. do 289 p.n.e.
król Sycylii
Okres	od 304 p.n.e. do 289 p.n.e.
Dane biograficzne
Data urodzenia	360 p.n.e.
Data śmierci	289 p.n.e.
Multimedia w Wikimedia Commons

Agatokles (ur. 360, zm. 289 p.n.e.) – tyran Syrakuz w latach 317-289 p.n.e., król Sycylii od 304 p.n.e.

Droga do władzy w Syrakuzach

Według tradycji był synem garncarza i przez jakiś czas zajmował się tą profesją, jednak w świetle jego późniejszej kariery jest to mało prawdopodobne - najpewniej pochodził z rodziny o wyższym statusie^[1]. Za rządów Timoleona był dowódcą wojskowym, później odznaczył się w kilku kampaniach, dochodząc do stanowiska chiliarchy. W roku 333 p.n.e. poślubił zamożną wdowę po swoim patronie Damasie, co pozwoliło mu zostać jedną z najbogatszych osób na Sycylii^[1]. Dwukrotnie wypędzany z Syrakuz za usiłowanie obalenia oligarchii, która przejęła władzę po śmierci Timoleona (337 p.n.e.), stał się rzecznikiem interesów demokratycznej opozycji w Syrakuzach. W roku 317 p.n.e. powrócił na czele najemników, opanował miasto, po czym wygnał bądź kazał wymordować około 10 tysięcy przeciwników. Mianował się władcą Syrakuz, zbudował silną armię i flotę oraz podporządkował sobie większą część Sycylii.

Wojna z Kartaginą

Prowadzona przez niego polityka wobec fenickich kolonii na Sycylii doprowadziła do wybuchu wojny z Kartaginą w 312 p.n.e. W 311 p.n.e. został oblężony w Syrakuzach przez armię dowodzoną przez Hamilkara, a kartagińska flota zablokowała miasto od strony morza. Latem 310 p.n.e. podjął desperacki plan przeniesienia wojny na teren wroga - zostawiwszy miasto, przełamał blokadę morską i zdołał wraz z okrętami przedostać się do Afryki. Mimo szeregu odniesionych zwycięstw i zasileniu jego armii przez Libijczyków, ze swoimi siłami nie mógł myśleć o zagrożeniu samej Kartaginie, a odesłanie części wojsk Hamilkara do Afryki nie przyniosło oczekiwanej zmiany sytuacji na Sycylii^[2][a]. Swoje wsparcie w walce z Kartaginą zaoferował rządzący Cyrenajką Macedończyk Offelas, który przybył do obozu Agatoklesa z silną armią najemników. Jednak wodzowie poróżnili się, Ofellas został zabity, a Agatokles wcielił jego oddziały do swojej armii. Nie poprawiło to jednak jego sytuacji - był zmuszony po kryjomu powrócić na Sycylię, pozostawiając część wojska w Afryce. Udało mu się uwolnić Syrakuzy od oblężenia, pokonał Hamilkara i w 307 p.n.e. wrócił do Afryki, jednak nie udało mu się odzyskać inicjatywy w wojnie. W tym samym roku ponownie wymknął się z Afryki. W 306/305 p.n.e. zawarł z wyczerpaną wojną Kartaginą pokój na zasadzie status quo ante i przystąpił do pacyfikacji zbuntowanych miast na Sycylii.

Król

W 304 p.n.e. wzorem diadochów na Wschodzie mianował się królem. Był wtedy panem wschodniej i środkowej części wyspy, a naturalnym kierunkiem dalszej ekspansji była południowa Italia^[3]. W latach 300-293 p.n.e. walczył zwycięsko na wezwanie Tarentu z Brucjami. Później opanował Korkyrę zagrożoną przez flotę Kassandra. Pod koniec życia zawarł sojusz z Ptolemeuszem I, planując kolejną wojnę z Kartaginą.

Śmierć i rozpad państwa

W 289 p.n.e. zmarł w trakcie przygotowań do wyprawy, otruty przez wnuka Archagathosa^[3]. Według tradycji przed samą śmiercią ustanowił w państwie demokrację^[3]. Śmierć Archagathosa przypieczętowała rozpad państwa - interwencja Kartaginy przywróciła na Sycylii sytuację sprzed rządów tyrana - miasta odzyskały dawną autonomię. Na wyspie pojawiło się też nowe zagrożenie - italscy najemnicy Agatoklesa podczas powrotu do ojczyzny po jego śmierci zawładnęli Messaną i zamienili ją w gniazdo piratów - Mamertynów (synów Marsa) - stając się postrachem całej wyspy^[3].

Ocena

Charakter jego władzy przypominał tę z innych państw hellenistycznych - była to monarchia personalna, związana z osobą panującego, nie z terytorium czy jakąś organizacją polityczną. Mimo popełnionych zbrodni cieszył się wielką popularnością wśród ludu (także Sykulów) i był jednym z najlepiej wspominanych tyranów^[3].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Praca zbiorowa: The Cambridge Ancient History. T. VII. Cz. 1: The Hellenistic World. Cambridge University Press, 2008, s. 385. ISBN 978-1-139-05434-8.
• Benedetto Bravo, Ewa Wipszycka: Historia starożytnych Greków. T. 3: Okres hellenistyczny. Warszawa: Wydawnictwo naukowe PWN, 1992, s. 136. ISBN 83-01-06653-9.
• Adam Ziółkowski: Historia powszechna. Starożytność. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 602,603. ISBN 978-83-01-15810-1.
• Jean-Claude Fredouille, Guy Racher: Cywilizacje śródziemnomorskie leksykon. Katowice: Wydawnictwo Książnica, 2007, s. 52-53. ISBN 978-83-245-7566-4.