Belle époque

Ten artykuł dotyczy okresu w historii Europy. Zobacz też: inne znaczenia.

Belle époque^[1] (fr. Belle Époque – piękna epoka, piękny okres, piękny czas) – nazwa nadana okresowi od zakończenia wojny francusko-pruskiej w 1871 roku do wybuchu I wojny światowej.

Miała miejsce w czasie trwania Trzeciej Republiki Francuskiej oraz Cesarstwa Niemieckiego i była uważana za okres rozkwitu, postępu i spokoju w Europie. Postęp techniczny (m.in. wynalezienie telefonu, radia, autochromu, samochodu, samolotu) sprawiał, że życie stawało się łatwiejsze, a życie kulturalne również osiągnęło wysoki poziom. Powstał i rozwijał się kabaret, kino, a w sztuce panowała secesja i impresjonizm.

Ówczesne społeczeństwa wierzyły w postęp i dobrobyt, jakkolwiek jednocześnie pojawił się dekadentyzm, szczególnie związany z pojęciem fin de siècle. W czasach belle époque wykreowano też pojęcie homoseksualizmu (użyte po raz pierwszy przez Karla-Marię Kertbeny), jako pociągu do tej samej płci. Wielu lekarzy i psychiatrów uważało homoerotyzm za groźną dla porządku społecznego przypadłość i podejmowano liczne próby wyjaśnienia przyczyn inwersji, uranii czy hermafrodytyzmu emocjonalnego, jak wówczas określano inklinacje gejów i lesbijek^[2].

W tym czasie rosła też świadomość własnej siły klasy robotniczej. Powstawały liczne ruchy socjalistyczne i partie rewolucyjne. Ten okres rozkwitu, spokoju i pomyślności został gwałtownie przerwany przez wybuch Wielkiej Wojny, w wyniku której likwidacji uległy trzy wielkie mocarstwa środkowej i wschodniej Europy, a w ich miejsce narodziły się dwa inne: hitlerowskie Niemcy i bolszewicka Rosja.

Przypisy