Bernardino Honorati
| Kardynał prezbiter | |||
 | |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 lipca 1724 | ||
| Data i miejsce śmierci | 12 sierpnia 1807 | ||
| Arcybiskup ad personam Senigallii | |||
| Okres sprawowania | 1777–1807 | ||
| Wyznanie | katolicyzm | ||
| Kościół | |||
| Prezbiterat | 31 grudnia 1759 | ||
| Sakra biskupia | 25 lutego 1760 | ||
| Kreacja kardynalska | 23 czerwca 1777 | ||
| Kościół tytularny | Santi Marcellino e Pietro | ||
| |||
| Data konsekracji | 25 lutego 1760 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Giovanni Antonio Bacchetoni | ||||||||
| Współkonsekratorzy | Pompeo Compagnoni | ||||||||
| |||||||||
Bernardino Honorati (ur. 17 lipca 1724 w Jesi, zm. 12 sierpnia 1807 w Senigallii) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 17 lipca 1724 roku w Jesi, jako syn Giuseppego Honoratiego Marianny Cimy[1]. Studiował na La Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Następnie został referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur i relatorem Świętej Konsulty[1]. 31 grudnia 1759 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. 28 stycznia 1760 roku został tytularnym arcybiskipem Side, a 25 lutego przyjął sakrę[2]. W latach 1760–1767 był nuncjuszem we Florencji, a w okresie 1766–1775 – w Wenecji[2]. 23 czerwca 1777 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Marcellino e Pietro[2]. W tym samym roku został arcybiskupem ad personam Senigallii[1]. Zmarł tamże 12 sierpnia 1807 roku[1].
Przypisy
Kontrola autorytatywna (osoba):
