Blandfordiaceae
 Blandfordia grandiflora | |||
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | rośliny | ||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | okrytonasienne | ||
| Klasa | Magnoliopsida | ||
| Nadrząd | liliopodobne (≡ jednoliścienne) | ||
| Rząd | szparagowce | ||
| Rodzina | Blandfordiaceae | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Blandfordiaceae Dahlgren & Clifford Fam. Monocot.: 155 (1985)[3] | |||
| Typ nomenklatoryczny | |||
| Blandfordia Sm. (1804) | |||
| Zasięg | |||
 | |||
| |||
| |||
Blandfordiaceae – monotypowa rodzina roślin jednoliściennych z jednym rodzajem Blandfordia Sm., reprezentowanym we florze wschodniej Australii przez 4 gatunki[4]. Nazwa naukowa rodzaju została nadana na cześć Georga Spencera-Churchilla, markiza Blandford, piątego księcia Marlborough[5].
Morfologia
- Pędy podziemne
- Skrócone, bulwiaste kłącze.
- Liście
- Ulistnienie naprzemianległe, dwurzędowe. Liście równowąskie, siedzące, o szerokości 8 mm i długości do 1 metra, tworzące pochwę liściową okalającą kłącze. Szypułki wsparte u nasady dwoma wąskimi podkwiatkami. Nerwacja równoległa z wyraźną żyłką główną.
- Kwiaty
- Kwiaty obupłciowe, promieniste, szypułkowe, zebrane w wierzchołkowe grono. Okwiat pojedynczy, sześciolistkowy. Listki okwiatu zrośnięte do postaci koronowatej, dzwonkowatej rurki, czerwono-żółte, pomarańczowe lub żółte. Pręciki położone w dwóch okółkach (3+3). Nitki pręcików zrośnięte z okwiatem do ⅓-½ jego długości. Główki pręcików dołączone grzbietowo. Zalążnia trójkomorowa, u nasady zwężająca się do gynoforu. Szyjka słupka wzniesiona, krótka, zakończona pojedynczym, wierzchołkowo trójżeberkowanym znamieniem. Zalążki liczne, anatropowe, położone w dwóch rzędach na osiowych łożyskach.
- Owoce
- Torebki. Nasiona brązowe, z omszoną łupiną. Bielmo obfite, pozbawione skrobi. Zarodek równowąski, lekko skrzywiony[6].
Biologia i ekologia
- Rozwój
- Wieloletnie geofity ryzomowe. Kwiaty większości gatunków są zapylane przez ptaki z rodziny miodojadów.
- Siedlisko
- Wrzosowiska, szczególnie sezonowo podmokłe. Rośliny występują przeważnie w strefie przybrzeżnej, na wysokości nie przekraczającej 1000 metrów. Kilka wyizolowanych populacji rośnie w Górach Niebieskich.
- Cechy fitochemiczne
- W roślinach obecny jest kwas chelidonowy. W liściach – glikozydy flawonowe oraz cyjanidowe.
Systematyka
- Pozycja i podział rodziny według Angiosperm Phylogeny Website (aktualizowany system APG IV z 2016)
Jeden z kladów w rzędzie szparagowców Asparagales w obrębie jednoliściennych. Pozycję filogenetyczną rodziny w obrębie rzędu przedstawia poniższy kladogram[2].
| ← |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
- Podział rodziny
rodzaj: Blandfordia Sm.
- Blandfordia cunninghamii Lindl., Edwards's Bot. Reg. 31: t. 18 (1845)
- Blandfordia grandiflora R.Br., Prodr.: 296 (1810)
- Blandfordia nobilis Sm., Exot. Bot. 1: 5 (1804)
- Blandfordia punicea (Labill.) Sweet, Hort. Brit., ed. 2: 517 (1830)
Gatunkiem typowym dla rodzaju jest Blandfordia nobilis Sm.[7]
Zastosowanie
Blandfordia grandiflora o dużych, czerwono-żółtych kwiatach, jest uprawiana jako ozdobna roślina ogrodowa i na kwiaty cięte. Rośliny są trudne w uprawie, wymagają wilgotnej, torfowej gleby i stanowiska słonecznego lub lekko zacienionego. Są podatne na gnicie korzeni i wrażliwe na zaburzenia składników odżywczych w glebie[8].
Przypisy
- ↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-02] (ang.).
- ↑ a b Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-03-02] (ang.).
- ↑ James Reveal: Indices Nominum Supragenericorum Plantarum Vascularium – B. PlantSystematics.org. [dostęp 2010-10-24]. (ang.).
- ↑ Rafaël Govaerts: World Checklist of Selected Plant Families. The Board of Trustees of the Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2011-09-25]. (ang.).
- ↑ David Gledhill: The names of plants. Wyd. 4. Cambridge University Press, 2008, s. 72. ISBN 978-0-511-47376-0.
- ↑ a b H.T. Clifford i J.G. Conran: Blandfordiaceae. W: Klaus Kubitzki (red.): The Families and Genera of Vascular Plants. T. 3: Flowering Plants. Monocotyledons. Lilianae (except Orchidaceae). Berlin Heidelberg: Springer-Verlag, 1998, s. 148-150. ISBN 3-540-64060-6. (ang.).
- ↑ Index Nominum Genericorum. [dostęp 2011-09-24].
- ↑ GeoffreyG. Burnie GeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, s. 145, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134 .
Identyfikatory zewnętrzne (takson monotypowy):
