Ceratocombus coleoptratus
| Ceratocombus coleoptratus | |||
| (Zetterstedt, 1819) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | pluskwiaki | ||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | Dipsocoromorpha | ||
| Rodzina | Ceratocombidae | ||
| Podrodzina | Ceratocombinae | ||
| Rodzaj | Ceratocombus | ||
| Podrodzaj | Ceratocombus s.str. | ||
| Gatunek | Ceratocombus (Ceratocombus) coleoptratus | ||
| Synonimy | |||
| |||
| |||
Ceratocombus coleoptratus – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny Ceratocombidae. Zamieszkuje palearktyczną Eurazję.
Taksonomia
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1819 roku przez Johana Wilhelma Zetterstedta pod nazwą Anthocoris coleoptrata. Jako lokalizację typową wskazano Lärketorp w Östergötland i Abusę w Skanii[1][2]. W 1852 roku Victor Antoine Signoret opisał go niezależnie pod nazwą Astemma mulsanti i pod nią wyznaczył gatunkiem typowym taksonu Ceratocombus[3].
Morfologia
Krótkoskrzydłe samce osiągają od 1,45 do 1,6 mm, a krótkoskrzydłe samice od 1,6 do 1,9 mm długości ciała. Samice długoskrzydłe dorastają do 2,15 mm długości, ale spotykane są rzadko. Ciało w zarysie jest podługowato-jajowate, ubarwione od brązu lub ciemnej szarości po czerń. Głowa ma umieszczone blisko oczu przyoczka, czteroczłonowe czułki z pałkowatymi dwoma nasadowymi członami i nitkowatymi dwoma wierzchołkowymi oraz czteroczłonową, cienką, sięgającą tylnej pary bioder kłujkę. W tylnej części oczu złożonych wyrastają sterczące na boki szczecinki. Trapezowate przedplecze ma krawędzie boczne z trzema parami długich szczecinek. Półpokrywy pozbawione są dodatkowej komórki trójkątnej. Zakrywki nachodzą na siebie tylko u form długoskrzydłych. Odnóża przedniej pary u samicy mają wąskie stopy zbudowane z dwóch członów, u samca zaś stopy pogrubione i zbudowane z trzech członów. U obu płci odnóża pary środkowej mają stopy dwuczłonowe, a pary tylnej trójczłonowe[4].
Ekologia i występowanie
Owad ten zasiedla głównie lasy, ale znajdywany jest też w zaroślach, na polanach i łąkach[4]. Wybiera siedliska od prawie suchych po wilgotne. Najchętniej zamieszkuje rzadkie drzewostany[5]. Bytuje w ściółce, wśród mchów i rozkładających się szczątków roślinnych[4][5]. Aktywne osobniki spotyka się od kwietnia do maja oraz od sierpnia do października[4]. Zimuje przypuszczalnie pod postacią jaja[5].
Gatunek palearktyczny. W Europie znany jest z Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Luksemburga, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Bośni i Hercegowiny, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskiej części Rosji. W Azji podawany jest z Syrii, Izraela, Syberii, dalekowschodniej Rosji i Mongolii[6].
Przypisy
- ↑ J.W. Zetterstedt. Några nya Svenska Insect-arter fundne och beskrifne. „Kungliga Svenska Vetenskapsakademiens Handlingar.”. 1819, s. 69-86, 1819.
- ↑ Berend Aukema (red.): Ceratocombus (Ceratocombus) coleoptratus (Zetterstedt, 1819) – Taxonomy and synonyms. [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2023-05-25].
- ↑ Berend Aukema (red.): Genus Ceratocombus Signoret, 1852. [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2023-05-25].
- ↑ a b c d I.M.I.M. Kerzhner I.M.I.M., Family Dipsocoridae, [w:] P.A.P.A. Lehr (red.), Keys to the insects of the Far East of the USSR. Volume II. Homoptera and Heteroptera, Academy of Sciences of the USSR. Far East Branch. Institute of Biology and Soil Sciences, Leningrad: Nauka Publishing House (oryg.), US Department of Agriculture (ang. tłum.), 1988, s. 9-11 .
- ↑ a b c Pavel Štys. Enicocephalomorphan and dipsocoromorphan fauna of W. Palaearctic (Heteroptera): composition, distribution and biology. „Scopolia”. Supp. 1, s. 3-15, 1990.
- ↑ Berend Aukema (red.): Ceratocombus (Ceratocombus) coleoptratus (Zetterstedt, 1819) – Distribution. [w:] Catalogue of Palearctic Heteroptera [on-line]. Naturalis Biodiversity Center. [dostęp 2023-05-25].
