Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej w Wakijowie

Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej
cerkiew parafialna
Państwo

 Polska

Miejscowość

Wakijów

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Diecezja

warszawsko-chełmska

Wezwanie

Zaśnięcia Matki Bożej

Historia
Data zakończenia budowy

przed 1875

Data zamknięcia

1915

Data zniszczenia
• przez

1938
władze II RP

Data reaktywacji

1931

brak współrzędnych

Cerkiew Zaśnięcia Matki Bożej – unicka, a następnie prawosławna cerkiew w Wakijowie, wzniesiona przed 1875 i zburzona w czasie akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej w 1938.

Historia

Unicka parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny powstała w Wakijowie w 1685[1]. Po likwidacji unickiej diecezji chełmskiej została przymusowo przemianowana na parafię prawosławną[2]. Na potrzeby parafii prawosławnej nie wzniesiono nowej cerkwi[3]. Działała ona do 1915, gdy miejscowi wierni udali się na bieżeństwo. Zaczęli z niego powracać na początku lat 20. XX wieku[2]. Mimo to władze lokalne niepodległej Polski nie wyraziły zgody na otwarcie świątyni, chociaż miejscowa ludność prawosławna, nieznacznie przeważająca liczebnie nad katolicką, ubiegała się o to[4]. O budynek ubiegali się także katolicy, z poparciem biskupa lubelskiego Mariana Fulmana[5]. Ks. Ludomir Tutlis z Perespy również poparł starania miejscowych wiernych, argumentując, że utworzenie w Wakijowie kościoła filialnego jest konieczne dla miejscowych wiernych, którzy dotąd uczęszczali do świątyni w Perespie. Usiłował również wymusić na miejscowych organach władzy przekazanie kluczy do budynku i groził rozbiórką obiektu bez zezwolenia, za co zresztą biskup lubelski udzielił mu upomnienia[6]. Nie tracąc nadziei na uzyskanie praw do świątyni, katolicy sfinansowali jej renowację[6].

Ostatecznie w 1931 cerkiew stała się siedzibą prawosławnej parafii nieetatowej[7]. Władze państwowe zgodziły się na jej utworzenie pod wpływem wielokrotnych próśb miejscowych wiernych, jak również faktu, iż prawosławni z Wakijowa poparli w wyborach parlamentarnych Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem i zmienili regulamin miejscowego oddziału Ridnej Chaty, by udowodnić swoją lojalność wobec państwa polskiego[6]. Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny dążył do tego, by zalegalizować w pełni istnienie parafii w Wakijowie, jednak podjęte w tym kierunku starania zakończyły się niepowodzeniem[8]. Równocześnie miejscowi katolicy nie zaprzestali starań o prawo do świątyni, twierdząc, że społeczność prawosławna jest mało religijna. Biskup lubelski stwierdził jednak, że nie widzi szans na rekoncyliację cerkwi w Wakijowie[6].

Cerkiew w Wakijowie została rozebrana w czasie akcji polonizacyjno-rewindykacyjnej w 1938[9]. W miejscowości przetrwała natomiast pozostałość cmentarza prawosławnego (na terenie obecnego cmentarza rzymskokatolickiego).

Przypisy

  1. Akta stanu cywilnego Parafii Prawosławnej w Wakijowie
  2. a b Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 49. ISBN 978-83-7548-003-0.
  3. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 121. ISBN 978-83-7548-003-0.
  4. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 59 i 91. ISBN 978-83-7548-003-0.
  5. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 148. ISBN 978-83-7548-003-0.
  6. a b c d Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, ss. 160–161. ISBN 978-83-7548-003-0.
  7. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 63, 90 i 161. ISBN 978-83-7548-003-0.
  8. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 64. ISBN 978-83-7548-003-0.
  9. Grzesiak K.: Diecezja lubelska wobec prawosławia w latach 1918–1939. Wydawnictwo Archidiecezjalne GAUDIUM, 2010, s. 226. ISBN 978-83-7548-003-0.
  • p
  • d
  • e
Cerkwie zniszczone w czasie akcji rewindykacyjnej 1938
  • Biała Podlaska
  • Biszcza[A]
  • Bokinka Pańska
  • Brodzica
  • Chodywańce[A]
  • Brzeźno
  • Chmielek
  • Choroszczynka
  • Choroszczynka[A]
  • Chutcze
  • Czerniejów
  • Czerniejów (kaplica)
  • Czortowice
  • Czumów
  • Dąbrowica Mała[A]
  • Depułtycze
  • Dutrów
  • Dziekanów
  • Hołubie (Gołębie)
  • Gródek
  • Holeszów
  • Hołowno
  • Hopkie
  • Horodło[A]
  • Horoszczyce
  • Hrebenne
  • Husynne (cerkiew cmentarna)
  • Jarosławie
  • Jurów
  • Jurów (kaplica)
  • Kijowiec[A]
  • Kodeń[A]
  • Klątwy
  • Kmiczyn
  • Kobło
  • Kolechowice
  • Kolemczyce
  • Komarów[A]
  • Konstantynów
  • Kopyłów
  • Korolówka
  • Korhynie
  • Kosmów
  • Kostomłoty[A]
  • Kryłów
  • Księżpol[A]
  • Kulik
  • Kułakowice
  • Leszczany
  • Lipiny[A]
  • Lubień
  • Łachowce
  • Łasków
  • Łaszczów
  • Łukówek
  • Łużków
  • Łykoszyn
  • Małków
  • Małków
  • Międzyleś
  • Mieniany
  • Mikulin
  • Mogielnica
  • Muratyn
  • Nabróż
  • Nedeżów
  • Nieledew[A]
  • Obsza[A]
  • Olchowiec
  • Oszczów
  • Pańków
  • Perespa[A]
  • Pieniany
  • Pławanice (kaplica)
  • Pobołowice
  • Podlodów
  • Pokrówka
  • Połoski (kaplica)
  • Posadów[A]
  • Prehoryłe
  • Radostów
  • Rejowiec (kaplica)
  • Roztoka
  • Sawin
  • Srebryszcze
  • Sielec
  • Sielec
  • Sielec (kaplica cmentarna)
  • Sławęcin
  • Steniatyn
  • Radków
  • Ratyczów
  • Rzepin
  • Sahryń[A]
  • Strzelce
  • Strzyżówka[A]
  • Suszów
  • Szarowola
  • Szewnia[A]
  • Szczebrzeszyn (rozbiórka niedokończona)
  • Ślipcze
  • Świerże
  • Tarnawatka[A]
  • Terebiń[A]
  • Turkowice
  • Typin
  • Tyszowce
  • Ubrodowice
  • Uhnin
  • Wakijów
  • Wereszczyn
  • Wereszyn
  • Wierszczyca
  • Witków
  • Wojsławice
  • Wytyczno
  • Zaborce
  • Zaborce (kaplica)
  • Zagrody (kaplica)
  • Zahorów
  • Zakanale[A]
  • Zamch[A]
  • Zamość (kaplica cmentarna)
  • Zbereże
  • Zimno
  • Żabcze
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v dom modlitwy uruchomiony przez ludność prawosławną w miejscowościach, gdzie władze państwowe nie zgodziły się na otwarcie cerkwi; w większości mieściły się w prywatnych domach, niektóre to kaplice cmentarne użytkowane de facto jako parafialne bez oficjalnej rejestracji placówki; lista zniszczonych cerkwi nie musi być kompletna