Flammenwerfer 41
Państwo | III Rzesza | ||
---|---|---|---|
Rodzaj | miotacz ognia | ||
Obsługa | 1 | ||
Historia | |||
Produkcja | 1942–1945 | ||
Dane techniczne | |||
Magazynek | zbiornik o pojemności 7,5 litra mieszanki zapalającej | ||
Wymiary | |||
Długość | 40 cm | ||
Wysokość | 25 cm | ||
Szerokość | 60 cm | ||
Masa | |||
broni | 22 kg | ||
Inne | |||
Zasięg maks. | 30 m | ||
Zasięg skuteczny | 20 m | ||
|
Flammenwerfer 41 (FmW 41) – niemiecki plecakowy miotacz ognia z okresu II wojny światowej.
Opis
Broń opracowana w 1941 roku zastąpiła używane poprzednio zbyt ciężkie miotacze Flammenwerfer 35 oraz nieudane Flammenwerfer 40. Obsługiwany przez jednego żołnierza, miotacz ważył 22 kilogramy i mieścił 7,5 litra mieszanki zapalającej w charakterystycznym poziomym cylindrycznym zbiorniku[1]. Pozwalało to na 10 sekund ciągłego ognia lub oddanie od dwóch do ośmiu krótkich strzałów na odległość 20–30 metrów. Płonąca mieszanina była wyrzucana przez sprężony wodór, mieszczący się w mniejszym trzylitrowym zbiorniku, umieszczonym poziomo nad głównym zbiornikiem[1]. Zapłon był elektryczny[1]. Zbiornik wodoru do pochodni miał objętość 0,45 litra. Produkcja broni trwała do końca II wojny światowej, mimo opracowania kolejnych konstrukcji miotaczy ognia, które nie weszły jednak do produkcji[1]. Konstrukcję miotacza jedynie udoskonalono, tworząc model Flammenwerfer 41 mit Strahlpatrone. Po doświadczeniach mroźnej zimy 1941/42 na froncie wschodnim okazało się, że system zapłonu pochodnią wodorową zawodził, został więc zastąpiony przez zapłon nabojowy. Magazynek mieścił 10 nabojów zapłonowych[1]. To nowe rozwiązanie zapłonu było bardziej niezawodne również w wyższych temperaturach. Pozostałe elementy konstrukcji pozostały bez zmian.
Flammöl 19 – mieszanina zapalająca, w skład której wchodziła benzyna i smoła. Dodatek smoły dzięki zawartości cięższych węglowodorów, wolniej się spalających, powodował zwiększenie zasięgu strzału i wydłużenie czasu palenia.
Miotacz Flammenwerfer 41 był pierwszym, w którego oznaczeniu oficjalnie wprowadzono rok opracowania[1]. Stał się podstawową bronią tej klasy w Wehrmachcie. Od 1942 do 1945 roku wyprodukowano co najmniej 64 tysiące sztuk miotacza; miesięczna produkcja od marca 1944 roku wynosiła 4 tysiące sztuk[1].
Przypisy
Bibliografia
- Die Flammenwerfer der Wehrmacht. [dostęp 2014-05-22]. (niem.).
- German flamethrowers. [w:] The Encyclopedia of Weapons of WWII [on-line]. Google Książki. [dostęp 2014-05-22]. (ang.).
- Mariusz Skotnicki. Niemieckie lekkie miotacze ognia 1935-45. „Poligon”. 1(8)/2008, s. 7-14, styczeń-marzec 2008. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344.
- p
- d
- e
Pistolety | |||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pistolety maszynowe | |||||||||||
Strzelby | |||||||||||
Karabiny i karabinki |
| ||||||||||
Karabiny maszynowe |
| ||||||||||
Karabiny przeciwpancerne | |||||||||||
Granaty ręczne | |||||||||||
Granatniki i przenośne wyrzutnie przeciwlotnicze | |||||||||||
Miotacze ognia |
| ||||||||||
Konstrukcje prototypowe i eksperymentalne |
|