Henryk Wejman

Henryk Wejman

Biskup tytularny Siniti
Henryk Wejman (2015)
Servire Deo Misericordiae Służyć Bogu Miłosierdzia
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1959 Choszczno
Biskup pomocniczy szczecińsko-kamieński
Okres sprawowania	od 2014
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	archidiecezja szczecińsko-kamieńska
Prezbiterat	15 kwietnia 1984
Nominacja biskupia	22 listopada 2014
Sakra biskupia	20 grudnia 2014
Multimedia w Wikimedia Commons

Henryk Wejman (ur. 17 grudnia 1959 w Choszcznie) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy szczecińsko-kamieński od 2014.

Życiorys

Urodził się 17 grudnia 1959 w Choszcznie^[1]. Brat księdza Grzegorza Wejmana, historyka Kościoła^[2]. W latach 1974–1978 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Choszcznie, uzyskując świadectwo dojrzałości^[3]. W 1978 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym dla diecezji szczecińsko-kamieńskiej w Gościkowie-Paradyżu, które od 1981 kontynuował w Szczecinie^[3][4]. Święcenia prezbiteratu otrzymał 15 kwietnia 1984 w katedrze szczecińskiej przez posługę biskupa Kazimierza Majdańskiego^[3], inkardynowany został do diecezji szczecińsko-kamieńskiej^[5]. Studia specjalistyczne w zakresie teologii duchowości odbył w latach 1986–1988 i 1988–1990 na Wydziale Teologii Papieskiego Uniwersytetu Świętego Tomasza z Akwinu^[1][3]. Tamże w 1988 uzyskał licencjat, a w 1990 doktorat nauk teologicznych na podstawie dysertacji Formazione all’obbedienza sacerdotale alla luce della dottrina del Concilio Vaticano II (Formacja do posłuszeństwa kapłańskiego w świetle doktryny Soboru Watykańskiego II). Pracę doktorską nostryfikował w 1991 na Wydziale Teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Habilitację w zakresie teologii duchowości otrzymał w 1997 na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu na podstawie rozprawy Miłosierdzie jako istotny element duchowości chrześcijańskiej. Studium z teologii życia wewnętrznego. W 2003 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych^[1].

Pracował jako wikariusz w parafiach: Chrystusa Króla w Świnoujściu (1984–1985), św. Józefa w Szczecinie (1988–1989)^[3] i Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy w Szczecinie (1990)^[1][3]. W międzyczasie pełnił funkcje kapelana Szpitala Klinicznego nr 2 w Szczecinie (1988), duszpasterza akademickiego (1988–1989) i służył jako pomoc duszpasterska w parafii św. Stanisława Kostki w Karnicach (1989)^[3]. W 1991 był proboszczem parafii św. Kazimierza w Szczecinie, a w latach 1991–1993 parafii św. Brata Alberta w Szczecinie^[3]. W 1990 piastował stanowisko zastępcy dyrektora Diecezjalnego Domu Rekolekcyjnego. Od 1990 do 1991 był dyrektorem wydziału duszpasterskiego szczecińskiej kurii biskupiej. W 2009 został członkiem rady kapłańskiej i kolegium konsultorów archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej^[1]. Był współorganizatorem I synodu metropolii szczecińsko-kamieńskiej^[2]. W 2008 został mianowany kanonikiem gremialnym Szczecińskiej Kapituły Katedralnej, a w 2013 otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości^[1].

W latach 1993–1998 był ojcem duchownym w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym w Szczecinie. Podjął wykłady i seminaria z teologii duchowości w szczecińskim seminarium duchownym i w szczecińskiej filii Instytutu Studiów nad Rodziną Akademii Teologii Katolickiej. W latach 1998–1999 zajmował stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Szczecińskiego, gdzie prowadził wykłady z ontologii i z historii filozofii średniowiecznej^[3]. W latach 1999–2003 był zatrudniony jako profesor nadzwyczajny na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu^[6], sprawując tamże urząd prodziekana ds. sekcji zamiejscowych^[1] i prowadząc zajęcia z teologii duchowości^[3]. W 2004 powrócił na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Szczecińskiego, gdzie otrzymał stanowisko profesora zwyczajnego i podjął wykłady z teologii duchowości. W 2004 został kierownikiem Katedry Teologii Moralnej i Duchowości, a w 2012 objął urząd dziekana Wydziału Teologicznego^[3].

Wszedł w skład Polskiego Stowarzyszenia Teologów Duchowości, Polskiego Towarzystwa Teologicznego i Komisji Bioetycznej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego. Został ekspertem Państwowej Komisji Akredytacyjnej i Uczelnianej Komisji Akredytacyjnej^[1]. Jego zainteresowania naukowe dotyczą: relacji między alternatywnymi ruchami religijnymi a duchowością chrześcijańską, doświadczeń religijnych i mistycznych człowieka, zastosowania metod właściwych fenomenologii do teologii duchowości, duchowości miłosierdzia, a także komplementarności duchowości stanów życia w Kościele^[1].

22 listopada 2014 papież Franciszek mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej ze stolicą tytularną Siniti^[5][7]. Święcenia biskupie otrzymał 20 grudnia 2014 w bazylice archikatedralnej św. Jakuba Apostoła w Szczecinie^[1][8]. Udzielił mu ich arcybiskup Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce, któremu asystowali Andrzej Dzięga, arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński, i Grzegorz Kaszak, biskup diecezjalny sosnowiecki^[9]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Servire Deo Misericordiae” (Służyć Bogu Miłosierdzia)^[4].

W Konferencji Episkopatu Polski został przewodniczącym Zespołu ds. Dialogu ze Wspólnotą Kościelną Adwentystów Dnia Siódmego^[10] oraz Zespołu ds. Stypendiów Naukowych i Językowych^[11], a także delegatem ds. Egzorcystów w Polsce i członkiem Rady Naukowej^[10].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Henryk Wejman na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-11-11].
• Henryk Wejman [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2014-11-22]  (ang.).
• Henryk Wejman, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2014-11-22] .
• Henryk Wejman w katalogu Biblioteki Narodowej [dostęp 2019-06-19]
• Publikacje Henryka Wejmana w bibliotece Polona [2022-02-25]