Celestino Migliore

Celestino Migliore

Arcybiskup tytularny Canosy
Celestino Migliore (2010)
Confitebor Tibi in Populis Wyznam Cię wśród ludów
Kraj działania	Stany Zjednoczone, Polska, Rosja, Francja
Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1952 Cuneo
Nuncjusz apostolski we Francji
Okres sprawowania	od 2020
Nuncjusz apostolski w Rosji
Okres sprawowania	2016–2020
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	25 czerwca 1977
Nominacja biskupia	30 października 2002
Sakra biskupia	6 stycznia 2003
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Celestino Migliore (ur. 1 lipca 1952 w Cuneo) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy ONZ w latach 2002–2010, nuncjusz apostolski w Polsce w latach 2010–2016, nuncjusz apostolski w Rosji w latach 2016–2020, nuncjusz apostolski we Francji od 2020.

Życiorys

Studiował w Międzydiecezjalnym Studium Teologicznym w Fossano^[1], gdzie uzyskał dyplom magistra teologii. Na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim w Rzymie uzyskał stopień licencjata i doktora prawa kanonicznego^[2]. 25 czerwca 1977 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa Cuneo Carlo Aliprandiego^[3]. W tym samym roku ukończył Papieską Akademię Kościelną, po czym rozpoczął służbę w dyplomacji watykańskiej^[2][4].

Pierwszą wyznaczoną mu placówką była Angola, gdzie w latach 1980–1984 pełnił funkcję attaché i drugiego sekretarza przy Delegacji Apostolskiej w tym kraju. Stamtąd został przeniesiony do Nuncjatury Apostolskiej w Stanach Zjednoczonych, skąd w 1988 trafił do Egiptu. W latach 1989–1992 pracował w Nuncjaturze Apostolskiej w Warszawie. Od kwietnia 1992 był stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Radzie Europy w Strasburgu. W latach 1995–2002 pracował w watykańskim Sekretariacie Stanu. Jako Podsekretarz do Spraw Relacji z Państwami był odpowiedzialny za nawiązywanie stosunków dyplomatycznych z krajami azjatyckimi, między innymi z Chinami, Koreą Północą i Wietnamem. W tym czasie wykładał również dyplomację kościelną na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim.

Nuncjatura

30 października 2002 papież Jan Paweł II mianował go nuncjuszem apostolskim i stałym obserwatorem Stolicy Apostolskiej przy Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, wynosząc go do godności arcybiskupa tytularnego Canosy^[5]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 2003 z rąk papieża^[3].

30 czerwca 2010 został ustanowiony przez papieża Benedykta XVI nuncjuszem apostolskim w Polsce^[6]. Misję dyplomatyczną w Polsce rozpoczął 15 września 2010^[7]. 19 lutego 2011 przewodniczył mszy pogrzebowej arcybiskupa Józefa Życińskiego w archikatedrze lubelskiej, a 28 kwietnia 2012 – uroczystościom pogrzebowym biskupa pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi w bazylice katedralnej w Pelplinie. 11 lipca 2012 pojawił się w Dębowcu, na XXV Międzynarodowym Saletyńskim Spotkaniu Młodych. 27 października 2013 w kościele św. Małgorzaty i Katarzyny w Kętach wspólnie z biskupami Tadeuszem Rakoczym i Piotrem Gregerem odprawił mszę koncelebrowaną w 100. rocznicę śmierci bł. Celiny Borzęckiej. Kolejna wizyta nuncjusza odbyła 14 września 2014 w Parczewie, gdzie odprawił mszę świętą z okazji 450-lecia przyjęcia uchwał soboru trydenckiego na sejmie w Parczewie oraz setnej rocznicy poświęcenia kościoła^[8].

28 maja 2016 został mianowany przez papieża Franciszka nowym nuncjuszem Apostolskim w Federacji Rosyjskiej^[9][10]. 5 sierpnia 2016 przestał być nuncjuszem Stolicy Apostolskiej w Polsce^[11], zaś misję dyplomatyczną w Rosji rozpoczął 9 listopada 2016^[12]. 21 stycznia 2017 został również nuncjuszem Apostolskim w Uzbekistanie^[13].

11 stycznia 2020 papież Franciszek mianował go nuncjuszem apostolskim we Francji^[14]. Misję dyplomatyczną we Francji rozpoczął 27 sierpnia 2020^[15].

Udzielił sakry biskupom pomocniczym: zielonogórsko-gorzowskiemu Tadeuszowi Lityńskiemu (2012), gdańskiemu Wiesławowi Szlachetce (2014), opolskiemu Rudolfowi Pierskale (2014), kaliskiemu Łukaszowi Buzunowi (2014), szczecińsko-kamieńskiemu Henrykowi Wejmanowi (2014) i radomskiemu Piotrowi Turzyńskiemu (2015). Był także współkonsekratorem w trakcie święceń 22 biskupów^[16].

Odznaczenia i tytuły honorowe

• Order Zasługi Republiki Włoskiej II klasy – 19 stycznia 1999^[17]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej – 22 czerwca 2016^[18][19]
• Odznaka Honorowa „Bene Merito” – 1 lipca 2016^[20]
• doktorat honorowy Uniwersytetu Świętego Jana w Nowym Jorku – 26 stycznia 2006^[21]
• doktorat honorowy Uniwersytetu Papieski Jana Pawła II w Krakowie^[22].
• doktorat honorowy Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu^[23].
• doktorat honorowy Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie^[24] – 28 maja 2019

Zobacz też

• Przedstawiciele Stolicy Apostolskiej w Polsce
• Przedstawiciele Stolicy Apostolskiej przy ONZ

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Celestino Migliore [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-03-24]  (ang.).