Ian Gilmour

Zobacz też: Ian Gilmour (aktor).

Ten artykuł od 2023-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ian Hedworth John Little Gilmour (ur. 8 lipca 1927 w Londynie, zm. 21 września 2007 w hrabstwie Middlesex) – brytyjski polityk Partii Konserwatywnej i dziennikarz.

Życiorys

Był najstarszym synem sir Johna Little Gilmoura, 2. baroneta i Victorii Cadogan, córki wicehrabiego Chelsea.

Kształcił się w Eton College i w Balliol College na Uniwersytecie w Oksfordzie. W latach 1944–1947 służył w Grenadier Guards. Później został dziennikarzem i adwokatem (w 1952 r. rozpoczął praktykę w Inner Temple w Londynie). W latach 1954–1959 był właścicielem i redaktorem magazynu The Spectator.

W 1962 r., w wyniku wyborów uzupełniających, dostał się do Izby Gmin z ramienia Partii Konserwatywnej, do której należał od 11 listopada 1962 roku aż do śmierci^[1]. Reprezentował okręg wyborczy Central Norfolk^[1]. W 1974 r. zmienił okręg na Chesham and Amersham^[1]. W parlamencie zasiadał aż do swojego przejścia na emeryturę w 1992 r.

Gilmour dał się poznać jako zwolennik zniesienia kary śmieci, depenalizacji aborcji i homoseksualizmu oraz członkostwa Wielkiej Brytanii w EWG. W rządzie Edwarda Heatha pełnił różne funkcje w ministerstwie obrony. Najpierw był parlamentarnym podsekretarzem stanu ds. armii (1970–1971), ministrem stanu ds. zamówień obronnych (1971–1972), ministrem stanu ds. obrony (1972–1974) i wreszcie ministrem obrony (1974). Od 1973 r. był również członkiem Tajnej Rady.

Po przegranych przez konserwatystów wyborach 1974 r. Gilmour został członkiem Conservative Research Department. Razem z Chrisem Pattenem odpowiadał za przygotowanie manifestu wyborczego konserwatystów na wybory w październiku 1974 r., które jednak zostały przez Partię Konserwatywną przegrane. Kiedy liderem konserwatystów została Margaret Thatcher Gilmour został ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie cieni, w 1976 r. głównym mówcą opozycji ds. obrony. W rządzie Thatcher od 1979 r. pełnił funkcję Lorda Tajnej Pieczęci i reprezentował rząd w Izbie Gmin, odpowiadając za sprawy zagraniczne. Zastępował w Izbie Gmin ministra spraw zagranicznych, lorda Carringtona, który działał w Izbie Lordów. Na tym stanowisku Gilmour brał udział w negocjacjach dotyczących zmniejszenia brytyjskich składek w EWG i przyznania niepodległości Zimbabwe.

Gilmour nie nawiązał dobrych relacji z premier Thatcher, co zaowocowało utratą stanowisk rządowych w 1981 r. W 1989 r. został wprawdzie wybrany przez szeregowych deputowanych jako potencjalny lider Konserwatystów, ale Gilmour, aż do emerytury, nie był aktywnym graczem na brytyjskiej scenie politycznej. W wyborach na lidera konserwatystów w 1990 r. poparł sir Anthony’ego Meyera, który przegrał jednak z Johnem Majorem. W 1992 r. Gilmour otrzymał dożywotni tytuł parowski barona Gilmour of Craigmillar. Od śmierci ojca w 1977 r. był również baronetem. Zmarł po krótkiej chorobie w 2007 r. Nowym baronetem został jego najstarszy syn, David.

Gilmour był politykiem proeuropejskim i przeciwnikiem działań rządu Margaret Thatcher. Wyraz swojemu niezadowoleniu z działań pani premier dawał wyraz w książkach (Dancing with Dogma, Whatever Happened to the Tories) i licznych artykułach, publikowanych m.in. w London Review of Books.

Życie prywatne

10 lipca 1951 r. w Londynie Ian poślubił Caroline Margaret Montagu-Douglas-Scott (17 listopada 1927 – 17 października 2004), córkę Waltera Montagu-Douglasa-Scotta, 8. księcia Buccleuch, i Vredy Lascelles, córki majora Williama Franka Lascellesa. Ian i Caroline doczekali się 4 synów i córki:

• David Robert Gilmour (ur. 14 listopada 1952), ożenił się z Sarah Bradstock i ma dzieci,
• Oliver John Gilmour (ur. 18 grudnia 1953), ożenił się z Katherine Grenfell i ma dzieci,
• Christopher Simon Gilmour (ur. 22 września 1956), ożenił się z Mardi Haynes i ma dzieci
• Jane Victoria Gilmour (ur. 22 marca 1959), wyszła za Petera Johna Pleydella-Bouviere i ma dzieci,
• Andrew James Gilmour (ur. 1964), ożenił się z Emmą Williams, nie ma dzieci.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Nekrolog w Guardianie. [dostęp 2016-03-15]. (ang.).