Język malajski betawi

Melayu Betawi, Melayu Jakarte
Obszar

Dżakarta (Indonezja)

Liczba mówiących

5 mln (2000)[1]

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna

bliżej nieustalona, kreolski na bazie malajskiego lub jeden z języków (dialektów) malajskich

Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-3 bew
IETF bew
Glottolog beta1252
Ethnologue bew
BPS 0082 5
WALS meb
Występowanie
Ilustracja
Języki Jawy i okolic. Malajski betawi oznaczony na niebiesko.
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.
W Inkubatorze znajduje się testowa wersja Wikipedii w języku malajskim betawi

Język malajski betawi lub język betawi (Melayu Betawi, Melayu Jakarte[1], Omong Djakarta[2]) – rodzimy język ludu Betawi, zamieszkującego stolicę Indonezji – Dżakartę[1].

Stanowi pochodną języka malajskiego, przy czym jego stosunek do innych odmian tego języka pozostaje niejasny. Bywa klasyfikowany jako język kreolski oparty na malajskim[1] bądź też jako dialekt tego języka[3]. Według danych spisu powszechnego z 2000 roku posługuje się nim ok. 5 mln osób. Dokładne określenie liczby użytkowników jest niemożliwe ze względu na bliżej nieokreśloną definicję etniczną i kulturową pojęcia Betawi[1].

Uważa się, że jest zagrożony wymarciem[4]. Jego użytkownicy tworzą w Dżakarcie niewielką mniejszość[5][6].

Rozwinął się w połowie XIX wieku i wykazuje odrębność od pozostałych odmian języka malajskiego. Jest słabo zrozumiały dla tych użytkowników języka indonezyjskiego, którzy nie mieli z nim wcześniejszej styczności[1]. Do charakterystycznych jego cech należą: zastąpienie cząstek -a i -ah na końcu wyrazów głoską è, redukcja pierwotnej morfologii malajskiej, wykorzystanie elementów morfologii jawajskiej i balijskiej, obecność zaimków wywodzących się z chińskiego dialektu hokkien (1. i 2. os.), obfitość pożyczek słownikowych z innych języków (jawajskiego, sundajskiego, balijskiego, holenderskiego, portugalskiego i chińskiego)[6]. Standardowym afiksom czasownikowym -kan i -i odpowiada pojedynczy sufiks -in, jest to cecha zaczerpnięta z języka balijskiego[7][8]. Wpływy jawajskie w betawi są silnie zaznaczone i sięgają aspektów składni, morfologii, fonologii i leksyki; wiele tych elementów zostało zaczerpniętych przez potoczny język stolicy[9].

Jest prekursorem dżakarckiej odmiany języka indonezyjskiego (Colloquial Jakarta Indonesian)[3]. Pozostaje jednak wobec niej odrębny, przy czym osoby z zewnątrz nie zawsze czynią rozróżnienie między tymi odmianami[10]. Niektóre jego cechy przedostały się do języka mieszkańców stolicy, a za jego pośrednictwem do mowy potocznej innych miast Indonezji[11]. Badacze wskazują na brak wyraźnej granicy między językiem malajskim betawi a potocznym dialektem dżakarckim[3][4] – oba byty językowe funkcjonują w ramach kontinuum, w którym mieści się także standardowy język indonezyjski[4].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f M. PaulM.P. Lewis M. PaulM.P., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Betawi, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2020-06-20] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-11]  (ang.).
  2. ↑ Ikranegara 1980 ↓, s. 3.
  3. ↑ a b c Kozok 2016 ↓, s. 15.
  4. ↑ a b c Conners, Bowden i Gil 2015 ↓, s. 941.
  5. ↑ Gil 2010 ↓, s. 148.
  6. ↑ a b Adelaar i in. 1996 ↓, s. 678.
  7. ↑ Adelaar 1984 ↓, s. 407.
  8. ↑ Sneddon 2003 ↓, s. 154.
  9. ↑ Poedjosoedarmo 1982 ↓, s. 8.
  10. ↑ Sneddon 2003 ↓, s. 154–155.
  11. ↑ Adelaar 2000 ↓, s. 237.

Bibliografia

  • K. Alexander Adelaar. Some proto-Malayic affixes. „Bijdragen tot de Taal-, Land- en Volkenkunde”. 140 (4), s. 402–421, 1984. DOI: 10.1163/22134379-90003406. ISSN 0006-2294. OCLC 5672478359. JSTOR: 27863614. (ang.). 
  • K. Alexander Adelaar, David J. Prentice, Cornells D. Grijns, Hein Steinhauer, Aone van Engelenhoven: Malay: its history, role and spread. W: Stephen A. Wurm, Peter Mühlhäusler, Darrell T. Tryon (red.): Atlas of Languages of Intercultural Communication in the Pacific, Asia, and the Americas: Vol I: Maps. Vol II: Texts. Berlin: Walter de Gruyter, 1996, s. 673–693, seria: Trends in Linguistics. Documentation 13. DOI: 10.1515/9783110819724.2.673. ISBN 978-3-11-081972-4. OCLC 1013949454. (ang.).
  • K. Alexander Adelaar. Malay : A short history. „Oriente Moderno”. 19 (80) (2), s. 225–242, 2000. ISSN 0030-5472. OCLC 5544841189. JSTOR: 25817713. (ang.). 
  • Thomas Conners, John Bowden, David Gil: Valency classes in Jakarta Indonesian. W: Andrej Malchukov, Bernard Comrie (red.): Valency Classes in the World’s Languages. T. 2: Case Studies from Austronesia, the Pacific, the Americas, and Theoretical Outlook. Berlin: Walter de Gruyter, 2015, s. 941–986, seria: Comparative Handbooks of Linguistics 1/2. DOI: 10.1515/9783110429343-003. ISBN 978-3-11-042934-3. OCLC 930445558. (ang.).
  • David Gil: The acquisition of syntactic categories in Jakarta Indonesian. W: Umberto Ansaldo, Jan Don, Roland Pfau (red.): Parts of Speech: Empirical and Theoretical Advances. Amsterdam: John Benjamins Publishing, 2010, s. 135–167, seria: Benjamins Current Topics 25. DOI: 10.1075/bct.25.07gil. ISBN 978-90-272-2255-8. OCLC 673674244. (ang.).
  • Kay Ikranegara: Melayu Betawi Grammar. Jakarta: Badan Penyelenggara Seri NUSA, Universitas Atma Jaya, 1980, seria: NUSA: Linguistic studies in Indonesian and languages in Indonesia 9. OCLC 781399898. [dostęp 2023-11-13]. (ang.).
  • Uli Kozok: Indonesian Native Speakers – Myth and Reality. 2016. [dostęp 2020-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-19)]. (ang.).
  • Soepomo Poedjosoedarmo: Javanese Influence on Indonesian. Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1982, seria: Pacific Linguistics D-38, Materials in languages of Indonesia 7. DOI: 10.15144/PL-D38. ISBN 0-85883-261-5. OCLC 10256072. [dostęp 2023-11-13]. (ang.).
  • James Neil Sneddon: The Indonesian Language: Its History and Role in Modern Society. Sydney: University of New South Wales Press, 2003. ISBN 0-86840-598-1. OCLC 54106302. (ang.).
Kontrola autorytatywna (język autochtoniczny):
  • LCCN: sh2002004299
  • J9U: 987007537467205171