Joachim IV (patriarcha Konstantynopola)

Joachim IV
Ἰωακεὶμ Δ΄
Nikolaos Krusuludis
Νικόλαος Κρουσουλούδης
Patriarcha Konstantynopola
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Osmańskie

Data i miejsce urodzenia

23 czerwca 1837
Kallimasia

Data i miejsce śmierci

3 lutego 1887
Kallimasia

Miejsce pochówku

Kalimasia Chiu↗

Patriarcha Konstantynopola
Okres sprawowania

1884–1886

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Patriarchat Konstantynopolitański

Śluby zakonne

1863

Diakonat

1863

Prezbiterat

do 1870

Chirotonia biskupia

1870

Wybór patriarchy

1 października 1884

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

1870

Miejscowość

Konstantynopol

Miejsce

Sobór św. Jerzego

Konsekrator

Grzegorz VI

Joachim IV, imię świeckie Nikolaos Krusuludis (ur. 5 lipca 1837 w Kalimasji na Chios, zm. 15 lutego 1887 tamże) – grecki biskup prawosławny, patriarcha Konstantynopola w latach 1884–1886.

Życiorys

Był synem Joannisa Krusuludisa i jego żony Lemonii, siostry patriarchy konstantynopolitańskiego Joachima II. We wczesnym dzieciństwie razem z rodzicami przeniósł się do Konstantynopola. W 1861 ukończył patriarszą szkołę teologiczną na Chalki. W tym samym roku złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię zakonne Joachim, by uczcić wuja-patriarchę. W 1863 został I sekretarzem Świętego Synodu Patriarchatu Konstantynopolitańskiego. Siedem lat później został wyświęcony na biskupa; w listopadzie tego samego roku mianowano go metropolitą Larisy. Po pięciu latach został przeniesiony do metropolii Derkon. W 1877 kierował komisją Patriarchatu Konstantynopolitańskiego, która miała rozstrzygnąć konflikt między greckimi i rosyjskimi mnichami monasteru św. Pantelejmona na Athosie[1].

W 1883 metropolita Joachim zachorował na gruźlicę. Wyjechał na leczenie najpierw do Palermo, a następnie do kurortów austro-węgierskich i bułgarskich. Przebywając we Włoszech, spotkał się z papieżem Leonem XIII, co było gestem bezprecedensowym[1]. W roku następnym, po powrocie do Turcji, został wybrany na patriarchę Konstantynopola, następcę Joachima III, który zrezygnował z urzędu. Jako patriarcha Joachim IV okazał się zdolnym administratorem. Udało mu się poprawić relacje Kościoła z państwem tureckim (ich pogorszenie, łamanie przez państwo przywilejów tradycyjnie przynależnych Cerkwi w państwie osmańskim, było powodem rezygnacji jego poprzednika[2]). Wielokrotnie wzywał prawosławnych do życia w zgodzie z przedstawicielami innych narodowości i wyznań, zwłaszcza z Żydami. Dbał o majątek Patriarchatu i zdołał spłacić większość długów Kościoła (13 z 15 tys. lir tureckich). Odremontował również patriarszą katedrę św. Jerzego w Stambule[1].

Joachim IV uporządkował relacje Patriarchatu Konstantynopolitańskiego z dwoma autokefalicznymi Kościołami serbskimi – Metropolią Karłowicką w Austro-Węgrzech oraz Serbskim Kościołem Prawosławnym w Serbii; w okresie sprawowania przez niego urzędu Patriarchat Konstantynopolitański wznowił kontakty z obydwiema Cerkwiami. Uznał autokefalię Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego i faktyczną samodzielność Metropolii Czarnogóry. Trudne były natomiast stosunki Patriarchatu Konstantynopolitańskiego z Rosyjskim Kościołem Prawosławnym. Cerkiew Rosyjska źle odebrała uporządkowanie stosunków między Patriarchatem Konstantynopolitańskim a Patriarchatem Rumuńskim i Metropolią Karłowicką; negatywnie odniosła się również do faktu, że patriarcha uznał za ważny wybór metropolity belgradzkiego Teodozjusza, o elekcji którego przesądził król serbski Milan I Obrenowić, a w konsekwencji także usunięcie z urzędu prorosyjskiego metropolity belgradzkiego Michała. Rosyjski Kościół Prawosławny protestował również, gdy patriarcha wydał zgodę na rozwód małżeństwa Marii (córki Michała Sturdzy) i Konstantina Gorczakowów, którym zarówno Cerkiew Rosyjska, jak i Rumuńska rozwodu odmówiła[1].

W 1886 Joachim IV odszedł z urzędu z powodu pogorszenia stanu zdrowia. Osiadł w majątku rodzinnym na Chios i tam zmarł w roku następnym. Został pochowany w rodzinnej wsi w cerkwi Przemienienia Pańskiego[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e ИОАКИМ IV. www.pravenc.ru. [dostęp 2015-10-28].
  2. ↑ ИОАКИМ III. www.pravenc.ru. [dostęp 2015-10-28].


  • p
  • d
  • e
Do 1204
W Nicei
1204–1261
1261–1453
Po 1453
  • Gennadiusz II Scholar (1453–1456, 1458, 1462–1463, 1464)
  • Izydor II Ksantopulos (1456–1457)
  • Sofroniusz I Syropulos (1463–1464)
  • Joazaf (1464, 1464–1466)
  • Marek II Ksylokarawes (1466)
  • Symeon I z Trapezuntu (1466, 1471–1474, 1481–1486)
  • Dionizy I (1466–1471, 1489–1491)
  • Rafał I (1475–1476)
  • Maksym III Manasses (1476–1481)
  • Nefon II (1486–1488, 1497–1498, 1502)
  • Maksym IV (1491–1497)
  • Joachim I (1498–1502, 1504)
  • Pachomiusz I (1503–1504, 1504–1513)
  • Teolept I (1513–1522)
  • Jeremiasz I (1522–1546)
  • Joannik I (1524–1525)
  • Dionizy II (1546–1555)
  • Joazaf II (1555–1556)
  • Metrofan III (1565–1572, 1579–1580)
  • Jeremiasz II Tranos (1572–1579, 1580–1584, 1587–1595)
  • Pachomiusz II (1584–1585)
  • Teolept II (1585–1586)
  • Mateusz II (1596, 1598–1602, 1603)
  • Gabriel I (1596)
  • Teofan I Karikes (1596–1597)
  • Melecjusz I Pegas (1597–1598, 1601)
  • Neofit II (1602–1603, 1607–1612)
  • Rafał II (1603–1607)
  • Tymoteusz II (1612–1620)
  • Cyryl I Lukaris (1612, 1620–1623, 1623–1635, 1637–1638)
  • Grzegorz IV z Amasei (1623)
  • Antym II (1623)
  • Cyryl II Kontares (1633, 1635–1636, 1638–1639)
  • Atanazy III Patelaros (1634)
  • Neofit III Nicejski (1636–1637)
  • Parteniusz I (1639–1644)
  • Parteniusz II (1644–1646, 1648–1651)
  • Joannik II (1646–1648, 1651–1656)
  • Cyryl III (1652, 1654)
  • Paisjusz I (1652–1655)
  • Parteniusz III (1656–1657)
  • Gabriel II (1657)
  • Parteniusz IV (1657–1662, 1665–1667, 1671, 1675–1676, 1684–1685)
  • Dionizy III (1662–1665)
  • Klemens (1667)
  • Metody III (1668–1671)
  • Dionizy IV Muzułmanin (1671–1673, 1676–1679, 1682–1684, 1686–1687, 1693–1694)
  • Gerazym II (1673–1674)
  • Atanazy IV (1679)
  • Jakub (1679–1682, 1685–1688)
  • Kallinik II (1688, 1689–1693, 1694–1702)
  • Neofit IV (1688)
  • Gabriel III (1702–1707)
  • Neofit V (1707)
  • Cyprian I (1707–1709, 1713–1714)
  • Atanazy V (1709–1711)
  • Cyryl IV (1711–1713)
  • Kosma III (1714–1716)
  • Jeremiasz III (1716–1726, 1732–1733)
  • Paisjusz II (1726–1732, 1740–1743, 1744–1748)
  • Serafim I (1733–1734)
  • Neofit VI (1734–1740, 1743–1744)
  • Cyryl V (1748–1751, 1752–1757)
  • Kallinik III (1757)
  • Serafim II (1757–1761)
  • Joannik III (1761–1763)
  • Samuel I Chaceres (1763–1768, 1773–1774)
  • Melecjusz II (1768–1769)
  • Teodozjusz I (1769–1773)
  • Sofroniusz II (1774–1780)
  • Gabriel IV (1780–1785)
  • Prokopiusz I (1785–1789)
  • Neofit VII (1789–1794, 1798–1801)
  • Gerazym III (1794–1797)
  • Grzegorz V (1797–1798, 1806–1808, 1818–1821)
  • Kallinik IV (1801–1806, 1808–1809)
  • Jeremiasz IV (1809–1813)
  • Cyryl VI (1813–1818)
  • Eugeniusz II (1821–1822)
  • Antym III (1822–1824)
  • Chryzant I (1824–1826)
  • Agatangel (1826–1830)
  • Konstancjusz I (1830–1834)
  • Konstancjusz II (1834–1835)
  • Grzegorz VI (1835–1840, 1867–1871)
  • Antym IV (1840–1841, 1848–1852)
  • Antym V (1841–1842)
  • German IV (1842–1845, 1852–1853)
  • Melecjusz III (1845)
  • Antym VI (1845–1848, 1853–1855, 1871–1873)
  • Cyryl VII (1855–1860)
  • Joachim II (1860–1863, 1873–1878)
  • Sofroniusz III (1863–1866)
  • Joachim III (1878–1884, 1901–1912)
  • Joachim IV (1884–1886)
  • Dionizy V (1887–1891)
  • Neofit VIII (1891–1894)
  • Antym VII (1895–1897)
  • Konstantyn V (1897–1901)
  • German V (1913–1918)
  • Melecjusz IV Metaksakis (1921–1923)
  • Grzegorz VII (1923–1924)
  • Konstantyn VI (1924–1925)
  • Bazyli III (1925–1929)
  • Focjusz II (1929–1935)
  • Beniamin (1936–1946)
  • Maksym V (1946–1948)
  • Atenagoras I (1948–1972)
  • Dymitr I (1972–1991)
  • Bartłomiej I (od 1991)