Kazimierz Śniegula

Kazimierz Śniegula
podpułkownik pilot podpułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1903
Dobrzec Mały

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1985
Richmond Hill Kanada

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
Aéronautique Militaire
RAF

Jednostki

dywizjon 305

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

kampania wrześniowa
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (czterokrotnie)

Kazimierz Śniegula (ur. 1 marca 1903 w Dobrcu Małym, zm. 5 lutego 1985 w Richmond Hill) – podpułkownik dyplomowany pilot Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari, weteran II wojny światowej.

Życiorys

Od 1918 był uczniem Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył 3 miesiące w wojsku jako ochotnik. W 1925 uzyskał świadectwo dojrzałości i zgłosił się do służby wojskowej w lotnictwie. W 1928 ukończył Szkołę Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie (II promocja, 36 lokata)[1] i jako podporucznik obserwator trafił do 3. pułku lotniczego w Poznaniu, gdzie służył w 34. eskadrze liniowej. W 1930 przeszkolił się na pilota, od 1935 służył w 35. eskadrze liniowej, gdzie dowodził plutonem[a]. W 1937 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Lotnictwa Nr 1 w Dęblinie na stanowisko dowódcy dywizjonu szkolnego[3].

Po kampanii wrześniowej przez Rumunię przedostał się do Francji. Tam przydzielono go do właśnie organizowanego dywizjonu bombowego PSP. Gdy Francja skapitulowała, Śniegula ewakuował się do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-0749, od maja do lipca 1941 przeszedł przeszkolenie w 18 Operational Training Unit w Bramcote[4]. Od 28 lipca 1941 służył w 305 dywizjonie bombowym „Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego” na stanowisku dowódcy eskadry[5].

Od 21 czerwca 1942 do 17 stycznia 1943 był dowódcą dywizjonu[3]. 6 września 1942 roku został odznaczony przez gen. Władysława Sikorskiego Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari[6]. 18 stycznia 1942 został oficerem łącznikowym w 1. SBS, a następnie referentem w Inspektoracie PSP. W 1944 ukończył studia w Wyższej Szkole Lotniczej[4]. W administracji PSP służył do końca wojny, dochodząc do stanowiska szefa wydziału w dowództwie PSP[7].

Po zwolnieniu z polskiego lotnictwa zdecydował się pozostać w Wielkiej Brytanii, a kilka lat później przeniósł się do Kanady, do Ontario[7]. Polskę odwiedził kilkakrotnie dopiero w latach 70. Po wprowadzeniu stanu wojennego na znak protestu obiecał, że nie przyjedzie do Polski, dopóki nie zmienią się władze i ustrój. Słowa dotrzymał.

Odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczenia[8]:

Uwagi

  1. ↑ Józef Zieliński wskazuje 33. eskadrę jako miejsce służby[2]

Przypisy

  1. ↑ II promocja
  2. ↑ Zieliński 2004 ↓, s. 29.
  3. ↑ a b Pawlak 2009 ↓, s. 68.
  4. ↑ a b Krzystek 2012 ↓, s. 570.
  5. ↑ Zieliński 2004 ↓, s. 19.
  6. ↑ Zieliński 2004 ↓, s. 30.
  7. ↑ a b Juszczak 2019 ↓, s. 102.
  8. ↑ Śniegula Kazimierz. Lista Krzystka. [dostęp 2020-06-19]. (pol.).

Bibliografia

  • Henryk Juszczak: Kaliskie skrzydła. Kalisz: Agencja Promocji Miasta - Tomasz Chlebba, 2019. ISBN 978-83-946172-5-7.
  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
  • Józef Zieliński: 305 Dywizjon Bombowy Ziemi Wielkopolskiej i Lidzkiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2004. ISBN 83-11-09813-1. OCLC 830544805.
  • II promocja Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie