Kościół św. Anny w Kolnie

Kościół św. Anny w Kolnie

67 z 28.04.1980[1]
kościół parafialny
widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Kolno
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Anny w Kolnie
Wezwanie	św. Anny
Wspomnienie liturgiczne	26 lipca
Historia Data rozpoczęcia budowy 1834 Data zakończenia budowy 1839 Data poświęcenia 1836 Aktualne przeznaczenie świątynia Fundator parafianie
Dane świątyni Styl klasycyzm Architekt Piotr Aigner Świątynia • materiał bud. • kamień polny uzupełniony cegłą Wieża kościelna • liczba wież 0 Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie Kolna Kościół św. Anny w Kolnie
Położenie na mapie Polski Kościół św. Anny w Kolnie
Położenie na mapie województwa podlaskiego Kościół św. Anny w Kolnie
Położenie na mapie powiatu kolneńskiego Kościół św. Anny w Kolnie
53°24′21″N 21°56′10″E/53,405833 21,936111
Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół świętej Anny w Kolnie – zabytkowy rzymskokatolicki kościół parafialny w Kolnie, przy ul. Kościelnej 17. Należy do dekanatu Kolno diecezji łomżyńskiej. Przy budynku znajduje się neobarokowa wolnostojąca dzwonnica murowana z 1862 r. Cmentarz przykościelny okresowo pełnił funkcje grzebalne. Na południe od kościoła znajduje się zabytkowa plebania z 1883 r.^[2]

Historia

Plac, na którym znajduje się obecny kościół pw. św. Anny pierwotnie zajmował dwór książąt mazowieckich, zniszczony przez wojska krzyżackie w 1519 r. Królowa Bona podarowała go kościołowi. na przełomie XVI/XVII w. pobudowano tu mały kościółek pod wezwaniem św. Anny, w kształcie rotundy. Uległ on zniszczeniu w 1736 r.^[3]

Główna bryła obecnej świątyni została wzniesiona z kamienia polnego w stylu klasycystycznym, w latach 1834-1839^[4] na podstawie projektu Chrystiana Piotra Aignera z 1825 roku. Budowla została zbudowana kosztem parafian, przy znacznych staraniach Stanisława Kisielnickiego, właściciela wsi Poryte i Korzeniste, jednocześnie sędziego pokoju powiatu łomżyńskiego^[5]. W 1836 roku świątynię konsekrował biskup augustowski Paweł Straszyński. W latach 1906-1907 do kościoła dobudowano dwie neogotyckie kaplice z cegły, prawdopodobnie wtedy też przebudowano główną bryłę^[3]. W 1956 roku zostało wzniesione piętro nad zakrystią, w którym pomieszczono sale katechetyczne, wprawiono też witraże w prezbiterium i bocznych kaplicach. W latach 1997-2000 zmieniono wystrój prezbiterium świątyni i wstawiono nowe witraże^[6]. W latach 2005-2013 kościół przeszedł kolejną przebudowę, poprzez dostawienie pomieszczenia sanitarnego oraz zburzeniem pięter nad zakrystią, skuciem tynków zewnętrznych i posadzki^[7].

Architektura

Świątynia trójnawowa, pierwotnie klasycystyczna, obecnie o cechach mieszanych klasycystyczno-neogotyckich z elementami neobaroku. Nie posiada wieży, dach zwieńczony niewielką sygnaturką. Początkowo o narysie prostokątnym, z półokrągłymi oknami, była zwieńczona dachówką, długości 26,5 łokci, wysokość 12 łokci. Obecnie okna są ostrołukowe. Budowę oparto o projekt Piotra Aignera nr III, mieszczący około tysiąca wiernych, z istotnymi modyfikacjami - zamiast płaskiego stropu główną nawę zwieńcza drewniane pozorne sklepienie kolebkowe, dodano kolumnady oddzielające nawy, zmieniono też wygląd schodkowego zwieńczenia tympanonu. Nawy boczne mają płaskie stropy. Ściany z kamienia polnego na wapnie wspierają się na ceglanych filarach. Od końca XIX w. dach jest pokryty blachą^[3].

Dwie kaplice boczne, ceglane, w stylu neogotyckim, tworzą pseudotransept. Dwie dobudówki z 2006 r. zatarły regularność planu kościoła.

Podłoga do połowy XX w. pokryta deskami, później kafelkami ceramicznymi, w 2009 r. została obniżona w bocznych kaplicach i w całości pokryta granitem. Ambonę zdemontowano na początku lat dziewięćdziesiątych XX w.

Przypisy