Kwas diazotowy(I)

Kwas diazotowy(I)
Nazewnictwo
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.

bis(hydroksydoazot)(N—N)

Inne nazwy i oznaczenia
Stocka

kwas diazotowy(I)

inne

diazenodiol, kwas podazotawy

Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

H2N2O2

Masa molowa

62,03 g/mol

Wygląd

bezbarwne kryształy

Identyfikacja
Numer CAS

14448-38-5

PubChem

61744

SMILES
N(N=O)O
Właściwości
Rozpuszczalność
dobrze rozpuszczalny w etanolu, słabiej w eterze, chloroformie i benzenie[1]
Kwasowość (pKa)

pKa1 7,21
pKa2 11,54

Niebezpieczeństwa
Globalnie zharmonizowany system
klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji
według kryteriów GHS są niedostępne.
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Kwas diazotowy(I) (kwas podazotawy[a]), H
2N
2O
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenowych kwasów azotu, zawierający dwa atomy azotu na stopniu utlenienia I. Jest kwasem słabym i nietrwałym, ma budowę dimeryczną, HON=NOH.

Otrzymywanie

Otrzymać go można w reakcji diazotanu(I) srebra z eterowym roztworem HCl w warunkach ściśle bezwodnych, w atmosferze gazu obojętnego[1]. Tworzy bezbarwne kryształy krystalizujące z eteru, które łatwo ulegają rozkładowi, a ogrzane wybuchają. Wybuch może nastąpić też bez widocznej przyczyny. W obecności stałego KOH ulega samozapłonowi[1]. W roztworze wodnym powoli rozkłada się z wydzieleniem podtlenku azotu.

Kwas diazotowy(I) tworzy sole: wodorodiazotany(I) zawierające anion [HON=NO]−
 oraz diazotany(I) z anionem [ON=NO]2−
. Diestry kwasu diazotowego(I), RON=NOR, są nietrwałe i rozkładają się do azotu i wolnych rodników[3].

Izomerem kwasu diazotowego(I) jest nitroamid, H
2N−NO
2.

Uwagi

  1. ↑ Nazwa zgodna z zaleceniami nomenklaturowymi American Chemical Society[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c Handbook of Preparative Inorganic Chemistry. Georg Brauer (red.). T. 1. New York, London: Academic Press, 1963, s. 492–493.
  2. ↑ Naming and Indexing of Chemical Substances for Chemical Abstracts. 2007 Edition. American Chemical Society, 2008, s. 100.
  3. ↑ Henry A. Bent. Structural chemistry of donor-acceptor interactions. „Chemical Reviews”. 68 (5), s. 587–648, 1968. DOI: 10.1021/cr60255a003. 

Bibliografia

  • Egon Wiberg, Arnold Frederick Holleman: Inorganic Chemistry. Elsevier, 2001. ISBN 0-12-352651-5.