Martina Ertl-Renz

Martina Ertl-Renz

Data i miejsce urodzenia	12 września 1973 Bad Tölz
Klub	SC Lenggries
Debiut w PŚ	Sezon 1990/1991
Pierwsze punkty w PŚ	8.12 1991, Santa Caterina (10. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	15.03 1993, Hafjell (2. miejsce – gigant)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy Igrzyska olimpijskie srebro Lillehammer 1994 Gigant srebro Nagano 1998 Kombinacja brąz Salt Lake City 2002 Kombinacja Mistrzostwa świata złoto St. Anton 2001 Kombinacja złoto Bormio 2005 Drużynowo brąz Morioka 1993 Gigant brąz Sierra Nevada 1996 Gigant Mistrzostwa świata juniorów srebro Geilo 1991 Gigant brąz Geilo 1991 Kombinacja Puchar Świata 2. miejsce 1995/1996 2. miejsce 1997/1998 Puchar Świata (Slalom) 3. miejsce 1994/1995 3. miejsce 2000/2001 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 1995/1996 Mała Kryształowa Kula 1997/1998 3. miejsce 1992/1993 Puchar Świata (Supergigant) 3. miejsce 1995/1996 3. miejsce 1998/1999 Puchar Świata (Kombinacja) 2. miejsce 1997/1998 2. miejsce 2002/2003 3. miejsce 1994/1995

Martina Ertl-Renz (ur. 12 września 1973 w Bad Tölz) – niemiecka narciarka alpejska, trzykrotna medalistka olimpijska, czterokrotna medalistka mistrzostw świata oraz dwukrotna zdobywczyni Małej Kryształowej Kuli Pucharu Świata.

Kariera

Pierwszy sukces w karierze Martina Ertl osiągnęła 1991 roku, kiedy podczas mistrzostw świata juniorów w Geilo zdobyła dwa medale. Najpierw zajęła drugie miejsce w gigancie, a dwa dni później była trzecia w kombinacji. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała w sezonie 1991/1992, a pierwsze punkty wywalczyła 8 grudnia 1991 roku w Santa Caterina, zajmując dziesiąte miejsce w gigancie. W kolejnych startach punktowała jeszcze trzykrotnie, jednak nie poprawiła wyniku z Santa Caterina. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 65. miejsce. W lutym 1992 roku wzięła udział w slalomie podczas igrzysk olimpijskich w Albertville, kończąc rywalizację na piętnastej pozycji.

Na podium zawodów pucharowych po raz pierwszy stanęła 15 marca 1993 roku w Hafjell, gdzie była druga w gigancie. W zawodach tych wyprzedziła ją tylko Christina Meier-Höck, a trzecie miejsce zajęła kolejna Niemka, Katja Seizinger. Poza tym Ertl wielokrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, jednak na podium już nie stanęła. Sezon 1992/1993 ukończyła na siódmym miejscu w klasyfikacji generalnej oraz trzecim w klasyfikacji giganta, w której uległa tylko Francuzce Carole Merle i Austriaczce Anicie Wachter. W tym samym roku wystartowała także na mistrzostwach świata w Morioce, zdobywając brązowy medal w gigancie. Podobnie jak w Pucharze Świata lepsze były tylko Merle i Wachter.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniosła 19 marca 1994 roku w Vail, gdzie była najlepsza w gigancie. Poza tym jeszcze trzykrotnie stawała na podium i sezon 1993/1994 zakończyła na piątej pozycji. Piąta była także w klasyfikacji giganta, w klasyfikacji slalomu zajęła czwarte miejsce. Podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer w lutym 1994 roku zdobyła srebrny medal w gigancie. Po pierwszym przejeździe zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Włoszki Debory Compagnoni 0,97 sekundy. W drugim przejeździe uzyskała drugi wynik, co dało jej drugi łączny czas, o 1,12 sekundy za Compagnoni i 0,78 sekundy przed Vreni Schneider ze Szwajcarii. Na tych samych igrzyskach była też między innymi czwarta w biegu zjazdowym, przegrywając walkę o podium z Włoszką Isolde Kostner o 0,25 sekundy. Kolejne dwa zwycięstwa odniosła w sezonie 1994/1995: 15 stycznia w Garmisch-Partenkirchen wygrała slalom, a 25 lutego w Mariborze była najlepsza w gigancie. Oprócz tego na podium stanęła czterokrotnie, co dało jej czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Czwarta była też w gigancie, a w klasyfikacjach kombinacji i slalomu zajmowała trzecie miejsce.

Sezon 1995/1996 był jednym z najbardziej udanych w jej karierze. Niemka siedmiokrotnie stawała na podium, odnosząc przy tym cztery zwycięstwa: 16 listopada w Vail była najlepsza w supergigancie, a 8 grudnia w Val d’Isère, 21 grudnia w Veysonnaz oraz 5 stycznia w Mariborze wygrywała w gigantach. W klasyfikacji giganta wywalczyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę, w supergigancie była trzecia, a w klasyfikacji generalnej zajęła drugie miejsce, ulegając tylko Katji Seizinger. Na mistrzostwach świata w Sierra Nevada w lutym 1996 roku zdobyła kolejny brązowy medal w swej koronnej konkurencji. Tym razem wyprzedziły ją Deborah Compagnoni oraz Szwajcarka Karin Roten. Była tam także ósma w kombinacji i supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. Z rozgrywanych rok później mistrzostw świata w Sestriere wróciła bez medalu. Najlepszy wynik osiągnęła tam w gigancie, który ukończyła na dwunastej pozycji. W zawodach pucharowych na podium stanęła tylko raz: 13 marca 1997 roku w Vail była w supergigancie. W klasyfikacji generalnej była dziewiąta, w supergigancie piąta, a w klasyfikacji giganta zajęła siódme miejsce.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1997/1998. Ertl zgromadziła 1508 punktów, dwanaście razy stanęła na podium i odniosła pięć zwycięstw. Trzy razy triumfowała w gigancie: 10 stycznia w Bormio, 25 stycznia w Cortina d’Ampezzo i 28 stycznia w Åre, 18 stycznia w Altenmarkt im Pongau wygrała supergiganta, a 1 marca 1998 roku w Saalbach-Hinterglemm triumfowała w slalomie. W klasyfikacji generalnej ponownie była druga za Seizinger, jednak w klasyfikacji giganta zdobyła Małą Kryształową Kulę, a w klasyfikacji kombinacji była druga za kolejną rodaczką, Hilde Gerg. We wszystkich swoich startach podczas igrzysk olimpijskich w Nagano plasowała się w czołowej dziesiątce. Starty rozpoczęła od zajęcia siódmego miejsca w supergigancie, jednak sześć dni później zdobyła srebrny medal w kombinacji. Niemka uzyskała czwarty czas zjazdu do kombinacji oraz najlepszy slalomu, co dało jej drugi łączny czas, o 0,18 sekundy za Seizinger i 0,58 sekundy przed Gerg. Był to czwarty przypadek w historii igrzysk olimpijskich, kiedy całe podium w narciarstwie alpejskim zajęli reprezentanci jednego kraju (Austriacy w gigancie na ZIO 1956, Austriaczki w zjeździe na ZIO 1964 i Norwegowie w kombinacji na ZIO 1994). Następnie Ertl zajęła czwarte miejsce w slalomie, przegrywając walkę o podium z Australijką Zali Steggall o 0,24 sekundy. W rozgrywanym następnego dnia gigancie także była czwarta, tym razem walkę o brązowy medal przegrała z Seizinger o 0,11 sekundy.

W sezonie 1998/1999 nie odniosła żadnego zwycięstwa na arenie międzynarodowej. Na podium zawodów pucharowych stawała siedmiokrotnie, sześć razy na drugim i raz na trzecim miejscu. W klasyfikacji supergiganta była trzecia za Austriaczkami: Alexandrą Meissnitzer i Michaelą Dorfmeister; w klasyfikacji kombinacji była szósta, a w klasyfikacji generalnej zajęła czwarte miejsce. Poza podium plasowała się także na mistrzostwach świata w Vail/Beaver Creek w lutym 1999 roku. Najlepsze wyniki uzyskała w gigancie i supergigancie, które ukończyła na piątym miejscu. Bez zwycięstw zakończyła także sezon 1999/2000. W Pucharze Świata na podium stanęła trzy razy, najlepszy wynik osiągając 16 marca 2000 roku w Bormio, gdzie była druga w supergigancie. W klasyfikacji generalnej była dziewiąta, w zjeździe ósma, a w klasyfikacji supergiganta jedenasta.

Największy indywidualny sukces odniosła na mistrzostwach świata w St. Anton, gdzie zdobyła złoty medal w kombinacji. Po zjeździe do kombinacji była czternasta, jednak w slalomie uzyskała najlepszy czas i ostatecznie zwyciężyła, wyprzedzając Austriaczkę Christine Sponring i Włoszkę Karen Putzer. Wystartowała także w gigancie i slalomie, jednak obu konkurencji nie ukończyła. Pięciokrotnie stawała na podium zawodów Pucharu Świata, przy czym odniosła jedno zwycięstwo: 28 października 2000 roku w Sölden wygrała giganta. W klasyfikacji generalnej sezonu 2000/2001 zajęła siódme miejsce, w gigancie szóste, a w klasyfikacji slalomu była trzecia za Janicą Kostelić z Chorwacji i Szwajcarką Sonją Nef.

Najważniejszym punktem sezonu 2001/2002 były igrzyska olimpijskie w Salt Lake City. Wystartowała tam w czterech konkurencjach, najlepszy wynik osiągając w kombinacji, którą ukończyła na trzeciej pozycji. Po slalomie do kombinacji Niemka była druga, tracąc do prowadzącej Kostelić 0,50 sekundy. W zjeździe do kombinacji uzyskała siódmy wynik, co dało jej jednak trzeci łączny czas i miejsce na podium. Ostatecznie o straciła 1,88 sekundy do Kostelić oraz 0,39 sekundy do Renate Götschl. Parę dni później była między innymi piąta w slalomie, tracąc do brązowej medalistki Anji Pärson ze Szwecji 0,73 sekundy. W zawodach pucharowych ani razu nie stanęła na podium, a w czołowej dziesiątce znalazła się cztery razy. W klasyfikacji generalnej dało jej to 31. miejsce.

Mistrzostwa świata w Sankt Moritz w 2003 roku nie przyniosły jej medalu. Była tam szósta w kombinacji, dziesiąta w gigancie i jedenasta w supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. Na podium zawodów Pucharu Świata stanęła cztery razy, jednak ani razu nie wygrała. W klasyfikacji generalnej była piąta, a w kombinacji druga, plasując się tylko za Janicą Kostelić. Podobne wyniki osiągnęła w sezonie 2003/2004, który ukończyła na siódmej pozycji. Ponownie czterokrotnie stawała na podium, odnosząc przy tym swoje ostatnie pucharowe zwycięstwo: 25 października 2003 roku w gigancie w Sölden.

Startowała jeszcze przez dwa kolejne sezony, jednak osiągała słabsze wyniki. Łącznie trzy razy stawała na podium, w tym po raz ostatni w karierze: 16 marca 2006 roku w Åre, gdzie była trzecia w supergigancie. W 2005 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie odniosła swój ostatni sukces. Wspólnie z Hilde Gerg, Florianem Eckertem, swoim bratem Andreasem, Felixem Neureutherem i Moniką Bergmann zdobyła tam złoty medal w zawodach drużynowych. W startach indywidualnych najlepiej wypadła w gigancie, który ukończyła na czwartym miejscu. Walkę o podium przegrała o 0,04 sekundy z Julią Mancuso z USA. Brała także udział w rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie jej najlepszym wynikiem była siódma pozycja w kombinacji. W 2006 roku zakończyła karierę.

Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw kraju, w tym trzynaście złotych: w supergigancie w 2003 roku, slalomie w latach 1991, 1994, 1995, 1998 i 2002 oraz gigancie w latach 1993, 1996, 1997, 2000, 2003, 2004 i 2005.

W 2005 roku wyszła za mąż za triathlonistę Svena Renza, z którym ma dwójkę dzieci^[1]. Wraz z mężem prowadzi sklep z odzieżą sportową w Monachium. Regularnie pracuje także jako komentatorka zawodów narciarskich dla niemieckiej telewizji.^[2].

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
15.	20 lutego	1992	Albertville	Slalom	1:32,68	+3,53	Petra Kronberger
4.	19 lutego	1994	Lillehammer	Zjazd	1:35,93	+1,17	Katja Seizinger
5.	21 lutego	1994	Lillehammer	Kombinacja	3:05,16	+3,62	Pernilla Wiberg
2.	24 lutego	1994	Lillehammer	Gigant	2:30,97	+1,22	Deborah Compagnoni
14.	26 lutego	1994	Lillehammer	Slalom	1:56,01	+3,64	Vreni Schneider
7.	11 lutego	1998	Nagano	Supergigant	1:18,02	+0,44	Picabo Street
2.	17 lutego	1998	Nagano	Kombinacja	2:40,74	+0,18	Katja Seizinger
4.	19 lutego	1998	Nagano	Slalom	1:32,40	+0,51	Hilde Gerg
4.	20 lutego	1998	Nagano	Gigant	2:50,59	+2,13	Deborah Compagnoni
3.	14 lutego	2002	Salt Lake City	Kombinacja	2:43,28	+1,88	Janica Kostelić
11.	17 lutego	2002	Salt Lake City	Supergigant	1:13,59	+1,25	Daniela Ceccarelli
5.	20 lutego	2002	Salt Lake City	Slalom	1:46,10	+1,72	Janica Kostelić
DNF1	22 lutego	2002	Salt Lake City	Gigant	2:30,01	-	Janica Kostelić
7.	18 lutego	2006	Turyn	Kombinacja	2:51,08	+3,20	Janica Kostelić
16.	20 lutego	2006	Turyn	Supergigant	1:32,47	+1,56	Michaela Dorfmeister
DNF1	22 lutego	2006	Turyn	Slalom	1:29,04	-	Anja Pärson
15.	24 lutego	2006	Turyn	Gigant	2:09,19	+3,35	Anja Pärson

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
22.[3]	5 lutego	1993	Morioka	Kombinacja	3,39 pkt	+141,01 pkt	Miriam Vogt
17.	9 lutego	1993	Morioka	Slalom	1:27,66	+3,31	Karin Buder
3.	10 lutego	1993	Morioka	Gigant	2:17,59	+1,11	Carole Merle
12.	14 lutego	1993	Morioka	Supergigant	1:33,52	+1,40	Katja Seizinger
8.	12 lutego	1996	Sierra Nevada	Supergigant	1:21,00	+1,37	Isolde Kostner
8.	19 lutego	1996	Sierra Nevada	Kombinacja	3:19,68	+5,38	Pernilla Wiberg
3.	22 lutego	1996	Sierra Nevada	Gigant	2:10,74	+0,70	Deborah Compagnoni
DNF1	24 lutego	1996	Sierra Nevada	Slalom	1:31,46	-	Pernilla Wiberg
12.	9 lutego	1997	Sestriere	Gigant	2:39,19	+2,98	Deborah Compagnoni
16.	11 lutego	1997	Sestriere	Supergigant	1:23,50	+1,97	Isolde Kostner
5.	3 lutego	1999	Vail	Supergigant	1:20,53	+0,45	Alexandra Meissnitzer
10.	7 lutego	1999	Vail	Zjazd	1:48,20	+1,33	Renate Götschl
DNF	8 lutego	1999	Vail	Kombinacja	3:08,52	-	Pernilla Wiberg
5	11 lutego	1999	Vail	Gigant	2:08,54	+0,92	Alexandra Meissnitzer
DNF1	13 lutego	1999	Vail	Slalom	1:33,97	-	Zali Steggall
1.	2 lutego	2001	St. Anton	Kombinacja	2:55,65	-	-
DNF2	7 lutego	2001	St. Anton	Slalom	1:32,95	-	Anja Pärson
DNF1	9 lutego	2001	St. Anton	Gigant	2:19,01	-	Sonja Nef
11.	3 lutego	2003	Sankt Moritz	Supergigant	1:27,48	+1,10	Michaela Dorfmeister
6.	10 lutego	2003	Sankt Moritz	Kombinacja	2:41,63	+3,39	Janica Kostelić
10.	13 lutego	2003	Sankt Moritz	Gigant	2:30,97	+2,68	Anja Pärson
DNF2	15 lutego	2003	Sankt Moritz	Slalom	1:39,55	-	Janica Kostelić
DNF	30 stycznia	2005	Bormio	Supergigant	1:17,64	-	Anja Pärson
7.	4 lutego	2005	Bormio	Kombinacja	2:53,70	+3,78	Janica Kostelić
4.	8 lutego	2005	Bormio	Gigant	2:13,63	+0,68	Anja Pärson
DNF1	11 lutego	2005	Bormio	Slalom	1:47,98	-	Janica Kostelić
1.	13 lutego	2005	Bormio	Drużynowo	26 pkt	-	-

Mistrzostwa świata juniorów

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
6.	21 marca	1990	Zinal	Zjazd	1:25,48	+0,94	Swietłana Gładyszewa
7.	22 marca	1990	Zinal	Supergigant	1:10,12	+1,11	Katja Seizinger
9.	24 marca	1990	Zinal	Slalom	1:06,79	+2,83	Katrin Neuenschwander
8.	8 kwietnia	1991	Geilo	Supergigant	1:15,16	+1,18	Julie Lunde Hansen
34.	11 kwietnia	1991	Geilo	Zjazd	1:08,87	+2,00	Céline Dätwyler
2.	12 kwietnia	1991	Geilo	Gigant	2:09,95	+0,51	Sabina Panzanini
7.	14 kwietnia	1991	Geilo	Slalom	1:20,21	+2,10	Urška Hrovat
3.	14 kwietnia	1991	Geilo	Kombinacja	?	?	Cornelia Meusburger
20.	25 lutego	1992	Maribor	Zjazd	1:21,68	+1,74	Céline Dätwyler
9.	26 lutego	1992	Maribor	Supergigant	1:20,66	+1,82	Regina Häusl
4.	27 lutego	1992	Maribor	Gigant	1:56,37	+0,42	Regina Häusl
7.	29 lutego	1992	Maribor	Slalom	1:17,03	+1,49	Urška Hrovat
4.	29 lutego	1992	Maribor	Kombinacja	?	?	Erika Hansson

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1991/1992: 65.
• sezon 1992/1993: 7.
• sezon 1993/1994: 5.
• sezon 1994/1995: 4.
• sezon 1995/1996: 2.
• sezon 1996/1997: 9.
• sezon 1997/1998: 2.
• sezon 1998/1999: 4.
• sezon 1999/2000: 9.
• sezon 2000/2001: 7.
• sezon 2001/2002: 31.
• sezon 2002/2003: 5.
• sezon 2003/2004: 7.
• sezon 2004/2005: 11.
• sezon 2005/2006: 16.

Zwycięstwa w zawodach

1. Vail – 19 marca 1994 (gigant)
2. Garmisch-Partenkirchen – 15 stycznia 1995 (slalom)
3. Maribor – 25 lutego 1995 (gigant)
4. Vail – 16 listopada 1995 (supergigant)
5. Val d’Isère – 8 grudnia 1995 (gigant)
6. Veysonnaz – 21 grudnia 1995 (gigant)
7. Maribor – 5 stycznia 1996 (gigant)
8. Bormio – 10 stycznia 1998 (gigant)
9. Altenmarkt im Pongau – 18 stycznia 1998 (supergigant)
10. Cortina d’Ampezzo – 25 stycznia 1998 (gigant)
11. Åre – 28 stycznia 1998 (gigant)
12. Saalbach-Hinterglemm – 1 marca 1998 (slalom)
13. Sölden – 28 października 2000 (gigant)
14. Sölden – 25 października 2003 (gigant)

14 zwycięstw (10 gigantów, 2 supergiganty i 2 slalomy)

Pozostałe miejsca na podium

1. Hafjell – 15 marca 1993 (gigant) – 2. miejsce
2. Veysonnaz – 11 grudnia 1993 (gigant) – 2. miejsce
3. Mammoth Mountain – 10 marca 1994 (slalom) – 3. miejsce
4. Vail – 20 marca 1994 (slalom) – 3. miejsce
5. Lake Louise – 11 grudnia 1994 (supergigant) – 3. miejsce
6. Saalbach-Hinterglemm – 5 marca 1995 (supergigant) – 3. miejsce
7. Lenzerheide – 12 marca 1995 (slalom) – 3. miejsce
8. Lenzerheide – 12 marca 1995 (kombinacja) – 3. miejsce
9. Maribor – 6 stycznia 1996 (gigant) – 3. miejsce
10. Garmisch-Partenkirchen – 13 stycznia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
11. Hafjell – 9 marca 1996 (gigant) – 2. miejsce
12. Vail – 13 marca 1997 (supergigant) – 3. miejsce
13. Tignes – 25 października 1997 (gigant) – 2. miejsce
14. Mammoth Mountain – 28 listopada 1997 (slalom równoległy) – 2. miejsce
15. Val d’Isère – 20 grudnia 1997 (kombinacja) – 3. miejsce
16. Bormio – 6 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce
17. Åre – 31 stycznia 1998 (kombinacja) – 2. miejsce
18. Crans-Montana – 14 marca 1998 (slalom) – 2. miejsce
19. Crans-Montana – 15 marca 1998 (gigant) – 2. miejsce
20. Park City – 19 listopada 1998 (gigant) – 3. miejsce
21. Mammoth Mountain – 4 grudnia 1998 (supergigant) – 3. miejsce
22. Val d’Isère – 10 grudnia 1998 (supergigant) – 2. miejsce
23. Veysonnaz – 20 grudnia 1998 (kombinacja) – 2. miejsce
24. Maribor – 2 stycznia 1999 (supergigant) – 2. miejsce
25. Cortina d’Ampezzo – 22 stycznia 1999 (supergigant) – 2. miejsce
26. Cortina d’Ampezzo – 24 stycznia 1999 (gigant) – 2. miejsce
27. Berchtesgaden – 8 stycznia 2000 (gigant) – 3. miejsce
28. Altenmarkt – 15 stycznia 2000 (zjazd) – 3. miejsce
29. Bormio – 16 marca 2000 (supergigant) – 2. miejsce
30. Park City – 18 listopada 2000 (slalom) – 2. miejsce
31. Aspen – 25 listopada 2000 (slalom) – 2. miejsce
32. Lake Louise – 2 grudnia 2000 (supergigant) – 3. miejsce
33. Åre – 10 marca 2001 (slalom) – 2. miejsce
34. Lake Louise – 8 grudnia 2002 (supergigant) – 2. miejsce
35. Lenzerheide – 22 grudnia 2002 (kombinacja) – 2. miejsce
36. Maribor – 25 stycznia 2003 (gigant) – 3. miejsce
37. Lillehammer – 13 marca 2003 (supergigant) – 2. miejsce
38. Megève – 5 stycznia 2004 (slalom) – 3. miejsce
39. Cortina d’Ampezzo – 16 stycznia 2004 (supergigant) – 2. miejsce
40. Levi – 29 lutego 2004 (slalom) – 3. miejsce
41. Cortina d’Ampezzo – 12 stycznia 2005 (supergigant) – 3. miejsce
42. Maribor – 22 stycznia 2005 (gigant) – 3. miejsce
43. Åre – 16 marca 2006 (supergigant) – 3. miejsce

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-25)]. (ang.)

Przypisy