Minidisc

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „MD”. Zobacz też: inne znaczenia.

Ten artykuł od 2021-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Minidisc

Typ nośnika	dysk magnetooptyczny
Data premiery	1992
Pojemność	Do 80 minut (Stereo SP)
Metoda odczytu	laser półprzewodnikowy o długości fali ok. 780 nm
Metoda zapisu	zapis magnetooptyczny
Opracowany przez	Sony
Wykorzystanie	zapis dźwięku
Wymiary nośnika	68×72×5 mm

Minidisc, zapis oficjalny MiniDisc (MD) – dyskowy nośnik danych cyfrowych, zwykle stosowany do zapisu dźwięku. Technologię MD zaprezentowała w 1991 roku firma Sony. W 1993 roku został zaprezentowany standard MD Data do przechowywania danych komputerowych, nie zyskał on jednak popularności. Od 2013 nie produkuje się nowych urządzeń korzystających z płyt MiniDisc.

Własności fizyczne

Dysk zamontowany jest na stałe w kasetce z zasuwką, podobnie do 3,5-calowej dyskietki.

Płyty audio dostępne są w dwu wariantach: tłoczone (z gotowym programem) oraz zapisywalne. Tłoczone MD są zbliżone w budowie i zasadzie działania do tłoczonych płyt CD. Nagrywalne MD wykorzystują zapis magnetooptyczny i mogą być zapisywane wielokrotnie.

Zapis dźwięku

Sygnał audio na MD jest skompresowany w formacie ATRAC, podczas gdy na płycie CD stosuje się 16-bitowy format PCM. O ile w początkach obecności MD na rynku jakość dźwięku była łatwa do odróżnienia od jakości CD, dzięki rozwojowi ATRAC dzisiaj różnicę tę jest bardzo trudno usłyszeć. Najnowsza wersja kodeku wprowadzona przez Sony to ATRAC S; Sharp i Panasonic stosują własne, jednak w pełni zgodne kodeki ATRAC.

Z czasem technologia MD została wzbogacona o dodatkowe formaty zapisu. Są one znane jako MDLP (MiniDisc Long Play) i wykorzystują nowy format zapisu ATRAC3. Do standardowego formatu o jakości CD, nazywanego teraz często SP, MDLP dodaje tryb LP2, umożliwiający na dwukrotne wydłużenie czasu zapisu (160 minut na 80-minutowej płycie) dźwięku o dobrej jakości, oraz LP4, o czterokrotnie dłuższym czasie zapisu (320 minut na 80-minutowej płycie) dźwięku o średniej jakości.

Przepływność (bitrate) w standardowym trybie SP wynosi 292 kbit/s i wykorzystuje pełne kodowanie stereo z oddzielnymi kanałami lewym i prawym. Dla ogromnej większości ludzi jakość dźwięku jest identyczna z jakością płyty CD. Tryb LP2 wykorzystuje bitrate 132 kbit/s, także z oddzielnymi kanałami stereo. Dla większości osób jakość dźwięku jest niemal identyczna z trybem SP. Ostatni tryb, LP4, wykorzystuje prędkość 66 kbit/s i kodowanie joint stereo. Jakość dźwięku jest zauważalnie gorsza niż w poprzednich dwu trybach, jest jednak wystarczająca do zapisu mowy lub do słuchania muzyki przez gorszej jakości słuchawki lub małe głośniki.

Zobacz też

• Discman
• Odtwarzacz MP3
• UMD - inny nośnik firmy Sony, używany w konsoli PSP

Linki zewnętrzne

• Minidisc Community Portal
• Minidisc.org FAQ
• Minidisc Forum