Ministerstwo Skarbu

Ten artykuł dotyczy ministerstwa II Rzeczypospolitej. Zobacz też: Ministerstwo Skarbu Państwa i współczesne Ministerstwo Finansów.
Pałac Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, siedziba ministerstwa

Ministerstwo Skarbu – aparat pomocniczy Ministra Skarbu, urząd utworzony z dniem 1 lutego 1918 r. na podstawie art. 38 dekretu Rady Regencyjnej o tymczasowej organizacji Władz Naczelnych w Królestwie Polskiem z 3 stycznia 1918 r. (Dz.U. z 1918 r. nr 1, poz. 1). Zgodnie z art. 25 ww. dekretu Minister Skarbu był właściwy w sprawach skarbowości państwowej oraz polityki finansowej państwa, podatków, ceł, budżetu, kredytowych, monetarnych i emisyjnych oraz nadzoru nad bankami i zakładami ubezpieczeniowymi.

Siedzibą ministerstwa były połączone pałace Komisji Przychodów i Skarbu i Ministra Skarbu pod adresem ul. Rymarska 3/5[1][2].

Powstanie

W połowie stycznia 1917 Tymczasowa Rada Stanu utworzyła Referat Skarbu, po kilku dniach przekształcony w Departament Skarbu, który miał przejąć administrację skarbową po przekazaniu przez okupantów kompetencji skarbowych w Królestwie Polskim administracji polskiej. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę działalność Ministerstwa Skarbu stopniowo objęła cały obszar formującego się państwa. 7 stycznia 1919 podporządkowano mu, obok terytorium dawnego Królestwa Polskiego – Białostockie i Podlasie, 8 kwietnia 1919 – Galicję i część Śląska Cieszyńskiego, 18 listopada 1920 – województwa wschodnie, 1 stycznia 1922 – województwo poznańskie i pomorskie, 24 marca 1922 – Wileńszczyznę (po inkorporacji Litwy Środkowej).

Przy Ministerstwie Skarbu istniały ciała opiniodawcze: Rada Finansowa, Rada Spółdzielcza, Komitet Bankowy, Rada Ubezpieczeniowa, Rada Mennicza.

Władze skarbowe

Władzami administracji skarbowej drugiej instancji podlegającymi Ministerstwu Skarbu były: urzędy skarbowe, urzędy opłat stemplowych oraz urzędy skarbowe akcyz i monopolów państwowych.

Znaczenie

W Ministerstwie Skarbu w wielu wypadkach wypracowywano koncepcje ogólnej polityki gospodarczej kraju, było najważniejszym, strategicznym ministerstwem gospodarczym II Rzeczypospolitej. Z tego względu funkcje ministra skarbu łączono niekiedy ze stanowiskiem premiera (Władysław Grabski) lub wicepremiera (Eugeniusz Kwiatkowski).

Jego współczesnym odpowiednikiem kompetencyjnym jest Ministerstwo Finansów.

Ministrowie Skarbu

Ministrowie Skarbu Królestwa Polskiego

  • Jan Kanty Steczkowski (26 XI 1917 – 27 II 1918)
  • Antoni Wieniawski (Kierownik Ministerstwa Skarbu, 27 II 1918 – 4 IV 1918)
  • Jan Kanty Steczkowski (4 IV 1918 – 23 X 1918)
  • Józef Englich (23 X 1918 – 4 XI 1918)
  • Franciszek Jossé (Kierownik Ministerstwa Skarbu, 4 XI 1918 – 18 XI 1918)

Ministrowie Skarbu II RP

Ministrowie Skarbu w Rządzie RP na uchodźstwie

Ministrowie Skarbu w Polsce Ludowej (RP)

Urzędnicy Ministerstwa Skarbu

 Z tym tematem związana jest kategoria: Urzędnicy Ministerstwa Skarbu II Rzeczypospolitej.

Przypisy

  1. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 599, 601. ISBN 83-01-08836-2.
  2. Ryszard Mączewski: Warszawa między wojnami. Łódź: Księży Młyn, 2009, s. 16. ISBN 978-83-61253-51-8.

Bibliografia, literatura

  • Zbigniew Landau, Ministerstwo Skarbu w: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945, t. 1. s. 559–560, Warszawa 1981, wyd. Wiedza Powszechna, ISBN 83-214-0185-6.
  • Bolesław Markowski, Administracja skarbowa w Polsce, Warszawa 1931
Kontrola autorytatywna (ministerstwo):
Encyklopedia internetowa:
  • PWN: 3941763