Oporządzenie żołnierza
Oporządzenie żołnierza (także: ekwipunek) – zestaw przedmiotów stanowiących wyposażenie indywidualne żołnierza, umożliwiających mu wykonywanie określonych zadań oraz zaspokajających jego potrzeby bytowe. W różnych okresach zestaw elementów oporządzenia kształtował się odmiennie, zależny był również od charakteru wykonywanych zadań[1].
Przykładowe elementy oporządzenia
Oporządzenie związane z uzbrojeniem:
- żabki do bagnetów lub szabli,
- ładownice,
- hełmy,
- maski przeciwgazowe,
- kamizelki kuloodporne,
- łopatki,
- pasy, szelki i troki,
- torby, pokrowce i futerały do broni, sprzętu, przyborów itp.
Oporządzenie mundurowe:
- odzież ochronna,
- tornistry, dzisiaj częściej zasobniki.
- plecaki
- chlebaki,
- manierki,
- menażki,
- niezbędniki,
- przybory do czyszczenia (konserwacji) munduru i obuwia,
- przybory toaletowe,
Oporządzenie specjalne (przewidziane dla pewnych grup żołnierzy):
- mapniki,
- lornetki,
- zegarki,
- busole,
- torby, oficerskie, podoficerskie i oddziałów porządkowych,
- gwizdki,
- hełmy i okulary motocyklistów,
- hełmofony czołgowe i lotnicze[a]
- kamizelki ratunkowe,
- kamizelki odblaskowe
- łopaty saperskie.
W Polsce
Aktualnie w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przedmioty oporządzenia zostały wymienione w Rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie umundurowania oraz wyekwipowania żołnierzy zawodowych i kandydatów na żołnierzy zawodowych[2].
Zobacz też
Uwagi
- ↑ Obecnie w SZ RP hełmofony czołgowe znajdują się w składzie wożonego osprzętu czołgu tzw. WOCz-u.
Przypisy
Bibliografia
- Mała Encyklopedia Wojskowa, tom II (K – P), Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1970, wyd. I.
- HenrykH. Wielecki HenrykH., Polski mundur wojskowy 1918-1939, Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1995, ISBN 83-11-08510-2, OCLC 69289066 .
