Otto Eckmann

Otto Eckmann

Portret Otto Eckmanna pędzla Lovisa Corintha (1897)
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1865 Hamburg
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1902 Badenweiler
Narodowość	niemiecka
Alma Mater	Akademii Sztuk Pięknych w Monachium
Dziedzina sztuki	malarstwo, grafika, wzornictwo
Epoka	secesja
Ważne dzieła
Pięć łabędzi (1896–1897)
Multimedia w Wikimedia Commons

Otto Eckmann (ur. 19 listopada 1865 w Hamburgu, zm. 11 czerwca 1902 w Badenweiler)^[1][2] – niemiecki malarz, grafik i projektant, przedstawiciel secesji.

Życiorys

Kształcił się w Hochschule für bildende Künste Hamburg, Akademie der Bildenden Künste Nürnberg, a od 1885 w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium^[1][2]. Jego wczesne obrazy to pejzaże naturalistyczne, ale około 1890 zwrócił się w stronę symbolizmu. Szybko odniósł sukces, lecz porzucił malarstwo w 1894, sprzedawszy na aukcji wszystkie swoje prace i poświęcił się sztuce użytkowej^[1][2]. Stał się jednym z najbardziej uznanych twórców w tej dziedzinie^[2]. Grawerowania i estetyki japonistycznej uczył się u Justusa Brinkmanna, ówczesnego dyrektora Museum für Kunst und Gewerbe Hamburg^[1][2]. W 1897 zaczął uczyć malarstwa ornamentalnego w Kunstgewerbeschule w Berlinie^[2] oraz został mianowany profesorem malarstwa dekoracyjnego w berlińskim Kunstgewerbemuseum^[1].

W 1895 zaczął tworzyć własne projekty drzeworytów, stosując tradycyjne japońskie techniki. Drzeworyty Eckmanna, a także ozdobne bordiury, winiety, ekslibrisy i inne projekty graficzne, które ilustrowały takie periodyki, jak „Deutsche Kunst und Dekoration”, „Jugend(inne języki)” i przeglądzie artystycznym „Pan”^[1]. W latach 1899–1900 współpracował z Karlem Klingsporem, opracowując nowy krój pisma o nazwie „Eckmann” dla gazety „Die Woche”. W 1896 zaczął tworzyć projekty tkanin, realizowane w szkole tkactwa artystycznego w Scherrebek(inne języki) w Szlezwiku-Holsztynie (obecnie Skærbaek w Danii). Jeden z jego projektów – Pięć łabędzi (1896–1897) – stał się wręcz emblematycznym wizerunkiem europejskiej secesji; został zaprezentowany na Exposition universelle de 1900 w Paryżu i był powielany niezliczoną ilość razy w periodykach na całym świecie^[2]. Eckmann dostarczał również inne projekty dla komercyjnych fabryk tkackich w Krefeld^[2].

W 1897 wielki książę Hesji Ernst Ludwig zlecił mu dekorację i zaprojektowanie mebli do gabinetu w pałacu w Darmstadt^[1][2]. Eckmann był jednym z kilku artystów, obok Hermanna Obrista, Richarda Riemerschmida i Augusta Endella, którego prace wystawiano w dwóch salach nowoczesnej sztuki dekoracyjnej na monachijskiej wystawie w Glaspalast w 1897^[1][2].

Twórczość

Eckmann był jednym z najważniejszych artystów secesji^[2]. Kluczem do jego nowoczesności była umiejętność abstrakcyjnego łączenia mocno zaznaczonych falistych linii i kontrastujących kolorów z naturalizmem^[1][2]. Inspirował się naturą i naturalnymi formami kwiatów, liści, pąków, łodyg. On i Hermann Obrist byli artystami odnoszącymi największe sukcesy w zrozumieniu organicznego aspektu natury^[2].

Malował portrety, pejzaże i kwiaty. Zajmował się ceramiką, grawerstwem i metaloplastyką. Projektował witraże, tkaniny, gobeliny, dywany, meble, lampy, biżuterię, tapety, plakaty reklamowe, winiety i ekslibrisy^[1][2]. Współpracował z producentami, aby uzyskać gruntowną wiedzę na temat materiałów, metod i procesów technicznych związanych z realizowaniem jego projektów. Z czasem jego prace stawały się coraz bardziej stylizowane i abstrakcyjne. Na krótko przed śmiercią na gruźlicę w 1902 powrócił do malarstwa pejzażowego^[1].

Galeria

• 
  Irysy, 1895
• 
  Okładka tygodnika Jugend, Nr. 14, 1896
• 
  Ślepowrony, 1896
• 
  Pięć łabędzi, 1897
• 
  Okładka tygodnika Jugend, Nr 36, 1897
• 
  Czarne łabędzie, 1902
• 
  Wazon (porcelana i brąz), 1897–1899

Przypisy

Bibliografia

• MieczysławM. Wallis MieczysławM., Secesja, Warszawa: Arkady, 1984, ISBN 83-213-2992-6  (pol.).brak strony (książka)