Paneuropejski korytarz transportowy

Mapa paneuropejskich korytarzy transportowych

Paneuropejski korytarz transportowy (również Transeuropejski korytarz transportowy) – ciąg komunikacyjny międzynarodowego znaczenia przebiegający przez kontynent europejski, na który składają się co najmniej dwie różne drogi transportowe o stosownych parametrach technicznych, z rozmieszczonymi na nich węzłami transportowymi (np. centra logistyczne).

Paneuropejskie korytarze transportowe tworzą pewien spójny system transportowy, który został zdefiniowany na II Paneuropejskiej Konferencji Transportowej na Krecie w marcu 1994, a uzupełniony na III Paneuropejskiej Konferencji Transportowej w Helsinkach w 1997.

Paneuropejskie korytarze transportowe łączą drogi kołowe, wodne oraz linie kolejowe.

Modernizacji paneuropejskich korytarzy transportowych poświęcony był unijny program TINA[1].

I Helsinki – Tallinn – Ryga – Królewiec / Kowno / Kłajpeda – Warszawa / Gdańsk – Szczecin – Lubeka
II Berlin – Poznań – Warszawa – Brześć – Mińsk – Smoleńsk – Moskwa – Niżny Nowogród
III Bruksela – Akwizgran – Kolonia – Drezno – Wrocław – Katowice – Kraków – Lwów – Kijów
IV Drezno/Norymberga – Praga – Wiedeń – Bratysława – Győr – Budapeszt – Arad – Bukareszt – Konstanca / Krajowa – Sofia – Saloniki / Płowdiw – Stambuł.
V Wenecja – Triest/Koper – Lublana – Maribor – Budapeszt – Użhorod – Lwów – Kijów.
VI Gdynia – Katowice – Żylina, z zachodnią wersją trasy Katowice-Brno.
VII (rzeka Dunaj)
VIII Durrës – Tirana – Skopje – Sofia – Płowdiw – Burgas – Warna – Konstanca.
IX Helsinki – Wyborg – Petersburg – Psków – Homel – Kijów – Liubasziwka – Kiszyniów – Bukareszt – Dimitrowgrad – Aleksandropolis.

Główna odmiana trasy: Sankt Petersburg – Moskwa – Kijów.

X Salzburg – Lublana – Zagrzeb – Belgrad – Nisz – Skopje – Wełes – Saloniki.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Urząd Komitetu Integracji Europejskiej: program TINA. [dostęp 2014-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)].