Patricia Hitchcock

Patricia Hitchcock
Ilustracja
Patricia Alma O’Connell (1958)
Imię i nazwisko

Patricia Alma Hitchcock

Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1928
Londyn

Data i miejsce śmierci

9 sierpnia 2021
Thousand Oaks

Zawód

aktorka, producentka

Współmałżonek

Joseph E. O’Connell Jr. (1952–1994; jego śmierć)

Lata aktywności

1941–1978

Multimedia w Wikimedia Commons

Patricia Alma O’Connell (wym. [pəˈtrɪʃə ˈɑlmə oʊˈkɑnəl], z domu Hitchcock, ur. 7 lipca 1928 w Londynie, zm. 9 sierpnia 2021 w Thousand Oaks) – angielska aktorka filmowa, teatralna, telewizyjna i producentka. Jedyna córka reżysera Alfreda Hitchcocka i jego żony Almy Reville. Wystąpiła w trzech filmach fabularnych ojca (Trema; 1950, Nieznajomi z pociągu; 1951 i Psychoza; 1960) oraz w latach 1955–1960 w kilku odcinkach serialu kryminalnego Alfred Hitchcock przedstawia, emitowanego od 1955 do 1962. Grywała również gościnnie w programach telewizyjnych.

W 2003 opublikowała wspólnie z Laurentem Bouzereau biografię swojej matki pod tytułem Alma Hitchcock: The Woman Behind the Man.

Życiorys

Młodość i rodzina

Od lewej: Reville, Joan Harrison, Hitchcock i dziewięcioletnia Patricia Hitchcock (24 sierpnia 1937)

Patricia Alma Hitchcock urodziła się 7 lipca 1928 w domu przy Cromwell Road 153 w Londynie[1], jako jedyna córka reżysera Alfreda Hitchcocka (1899–1980) i Almy Reville (1899–1982)[2]. Od najmłodszych lat nazywano ją „Pat”[2]. Po jej narodzinach ojciec zakupił za kwotę 2,5 tys. funtów 11-akrową posiadłość Winter’s Grace nieopodal Shamley Green[3], położoną pięć mil od Guildford, gdzie cała rodzina spędzała weekendy[4]. Uczęszczała do szkoły z internatem w Sussex. Od dziecka przejawiała uzdolnienia sceniczne. Reżyser Alexander Korda napisał do niej list z pochwałami za występ w szkolnym przedstawieniu Król, który niczego się nie nauczył oraz zaoferował dziewczynce kontrakt filmowy[5].

Na początku marca 1939 razem z rodzicami przeniosła się do Stanów Zjednoczonych[6]. Uczęszczała do prywatnej szkoły dla dziewcząt Marymount High School[7], prowadzonej przez siostry z zakonu przy Bulwarze Zachodzącego Słońca w Bel Air, dzielnicy Los Angeles w stanie Kalifornia[8]. Do grona jej ulubionych gwiazd filmowych należeli: Bette Davis, Bing Crosby, Bob Hope, Cary Grant, Clark Gable, Fredric March, Gene Autry oraz Humphrey Bogart[9].

Debiut teatralny i filmowy

Belasco Theatre (na zdj. w 2006), w którym Hitchcock występowała w sztuce Violet jesienią 1944

W 1941 zadebiutowała w teatrze. Wystąpiła u boku Victora Kiliana w komediodramacie Solitaire autorstwa Johna Van Drutena, reżyserowanym przez Dudleya Diggesa[a][10][11]. Wcieliła się w Virginię, bogatą dziewczynę, zaprzyjaźniającą się z włóczęgą. Za swoją kreację zebrała przychylne opinie krytyków, w przeciwieństwie do spektaklu, który uważano za „błahy i bez innowacji”[10]. Brooks Atkinson, recenzując jej występ, pisał za pośrednictwem „The New York Timesa”, że „gra Virginię z dziecinną niewinnością i szczerością”[12]. Z uwagi na japoński atak na Pearl Harbor, przeprowadzony 7 grudnia, przedstawienie zdjęto z afisza po trzech tygodniach[13]. „Przed premierą nie czułam się zbyt pewnie. Byłam zdenerwowana. Ale odetchnęłam, gdy dowiedziałam się, że na widowni nie będzie ojca. Kręcił wtedy film [Sabotaż] w Hollywood” – wspominała[10].

Patricia Hitchcock z ojcem na planie filmu Nieznajomi z pociągu (1951; była to druga z trzech produkcji jej ojca, w której zagrała)

Po raz drugi wystąpiła na scenie w 1944, w wieku szesnastu lat. Zagrała w broadwayowskiej komedii Violet, będącej adaptacją cyklu opowiadań o młodej pannie Majsterklepce[14] autorstwa Whitfielda Cooka[15]. Premiera miała miejsce w nowojorskim Belasco Theatre, jednak krytyczne recenzje – Violet określano jako „nad wyraz przygnębiającą komedię” – spowodowały zdjęcie sztuki z afisza po dwudziestu trzech przedstawieniach[15][16].

Ukończywszy w 1947 Marymount High School, mając aktorskie ambicje, przeniosła się do Londynu, gdzie od 1948 do 1950 studiowała na Royal Academy of Dramatic Art (RADA)[17][18]. W 1950 zadebiutowała w filmie fabularnym Trema, reżyserowanym przez jej ojca. Otrzymała drobną rolę Chubby Bannister, przyjaciółki Evy Gill (Jane Wyman)[19]. Hitchcock w żartobliwym tonie przyznawał: „Chcę sprawdzić, czy nauczyła się czegoś na studiach i czy warto było na to wydawać pieniądze”[20]. W tym samym roku zagrała w dramacie historycznym The Mudlark (reż. Jean Negulesco) z głównym rolami Aleca Guinnessa i Irene Dunne[21].

Rok później otrzymała angaż do psychologicznego dreszczowca noir Nieznajomi z pociągu, również reżyserowanego przez Hitchcocka. Wcieliła się w postać Barbary, młodszej siostry Anny Morton (Ruth Roman). W ocenie Patricka McGilligana była to „najbardziej złożona postać, jaką córka Hitchcocka zagrała w filmie swojego ojca, została ukazana jako wesoła miłośniczka zbrodni”[22]. Mimo że Hitchcock wymyślił postać Barbary specjalnie z myślą o córce (nie występuje ona w książce autorstwa Patricii Highsmith z 1950, na podstawie której zrealizowano film), to musiała ona uczestniczyć w castingach do produkcji ojca, podobnie jak i inni aktorzy, oraz traktowano ją na planie bez żadnych przywilejów[22]. Wspominając pracę nad filmem przyznawała: „Na planie [ojciec] dawał mi polecenia i zachowywał się bardzo krytycznie. Mogłabym równie dobrze nazywać się Jane Jones, a nie Patricia Hitchcock”[b][24].

W latach 50. występowała też w radiu i telewizji, pojawiając się w takich programach, jak Suspense, The Life of Riley, sitcomie My Little Margie oraz w jednym z odcinków Playhouse 90, reżyserowanym przez Johna Frankenheimera. Miała otrzymać rolę w serialu komediowym stacji NBC The Robert Cummings Show (dostała ją Ann B. Davis), lecz plany te przerwała ciąża[25]. W latach 1955–1960 pojawiła się gościnnie w dziesięciu odcinkach serialu kryminalnego Alfred Hitchcock przedstawia. Jak twierdziła, „potrzebowali dziewczyny z angielskim akcentem”[25]. W 1956, będąc już mężatką, wystąpiła w roli damy dworu w dramacie religijnym Dziesięcioro przykazań (reż. Cecil B. DeMille)[26].

Cztery lata później po raz trzeci zagrała u ojca, w dreszczowcu psychologicznym Psychoza. Wcieliła się w rolę Caroline, rozgadanej współpracownicy Marion Crane (Janet Leigh) (postać Caroline nie występowała w powieści Roberta Blocha z 1959)[27]. Otrzymywała 500 dolarów dziennie, z gwarancją dwudniowej pracy[20].

W 1975 wystąpiła u boku Barbary Baxley i Cloris Leachman w filmie telewizyjnym Ladies of the Corridor (reż. Robert Stephens), emitowanym w stacji PBS. Rok później zagrała w telewizyjnej wersji Six Characters in Search of an Author (reż. Stacy Keach)[28]. Ostatni raz na ekranie pojawiła się w 1978, występując w produkcji Skateboard (reż. George Gage)[28].

Po zakończeniu kariery aktorskiej

Patricia Alma O’Connell (1996)

W 1984 przekazała Margaret Herrick Library w Beverly Hills w stanie Kalifornia dokumentację ojca, jego zdjęcia, pamiątki oraz materiały produkcyjne[28]. Zajmowała się również recenzjami książek poświęconych jej ojcu. Publicznie skrytykowała biografię pióra Donalda Spoto – Alfred Hitchcock: The Dark Side of Genius z 1980, w której autor przedstawił reżysera jako „makabrycznego żartownisia, przerażone dziecko i tyrańskiego artystę”. Współpracownicy Hitchcocka i ludzie znający go osobiście wyrażali swoje oburzenie. Patricia Alma O’Connell uznała, że „Spoto przekręcił fakty”[29].

W 2000 była współproducentem krótkometrażowego filmu dokumentalnego The Man on Lincoln’s Nose (reż. Daniel Raim)[30]. W 2002 dostarczyła rodzinne zdjęcia oraz napisała przedmowę do książki Footsteps in the Fog: Alfred Hitchcock’s San Francisco autorstwa Jeffa Krafta i Aarona Leventhala[31]. Rok później O’Connell opublikowała wspólnie z Laurentem Bouzereau biografię swojej matki – Alma Hitchcock: The Woman Behind the Man, która ukazała się nakładem wydawnictwa Berkley Books[31][32].

Śmierć

Patricia Alma O’Connell zmarła 9 sierpnia 2021 w swoim domu w Thousand Oaks w stanie Kalifornia w wieku 93 lat. Informację o jej śmierci podała najmłodsza córka Kathleen „Katie” O’Connell-Fiala[25][33]. Druga z córek, Teresa „Tera” Carrubby, przyznała, że jej matka zmarła we śnie z przyczyn naturalnych, dodając: „Zawsze była naprawdę dobra w ochronie spuścizny moich dziadków i upewnianiu się, że zawsze będą pamiętani”[31]. Została pochowana na cmentarzu Valley Oaks Memorial Park w Westlake Village w Kalifornii[34].

Życie prywatne

17 stycznia 1952 wyszła za mąż za Josepha E. O’Connella Jr., pochodzącego z Newton w stanie Massachusetts absolwenta prywatnej szkoły średniej Georgetown w Garrett Park w Maryland, który służył w United States Navy (USN) w czasie II wojny światowej[35]. O’Connell Jr. sprawował też funkcję skarbnika Thomas Dalby Corporation w Watertown w Massachusetts[36]. Był on wnukiem stryjecznym późniejszego kardynała, arcybiskupa Bostonu[36]. Uroczystości weselne odbyły się kaplicy Najświętszej Marii Panny w Katedrze Świętego Patryka w Nowym Jorku[37]. Po ślubie wydano przedpołudniowe przyjęcie na górnym tarasie hotelu St. Regis[37]. Hitchcock usiłował przekonać zięcia do pracy w przemyśle filmowym, lecz bez skutku[36]. Mieli trzy córki: Mary Almę Stone (ur. 17 kwietnia 1953), Teresę „Tere” Carrubby (ur. 2 lipca 1954) oraz Kathleen „Katie” Fialę (ur. 27 lutego 1959)[36][38]. Pozostali małżeństwem przez ponad czterdzieści lat, do śmierci męża, który zmarł na atak serca w 1994[39].

Patricia Alma O’Connell z mężem Josephem, dwiema córkami oraz rodzicami, Alfredem Hitchcockiem i Almą Reville (lata 50.)

Od dzieciństwa jej pasją, którą zaszczepiła w niej matka, była jazda konno. Uprawiała ją, dopóki stan zdrowia jej na to pozwalał[39].

W rozmowie z dziennikiem „The Guardian” z okazji setnej rocznicy urodzin swojego ojca (1999), przyznała: „Miałam całkowicie normalne życie. Moi rodzice byli zwykłymi ludźmi. Wiem, że wiele osób twierdzi, że mój ojciec musiał mieć mroczną wyobraźnię. Cóż, nie miał. Był genialnym filmowcem i wiedział, jak opowiadać historię, to wszystko”[39].

W 2018 jej dom spłonął w wyniku niszczycielskiego pożaru Woolsey w południowej Kalifornii[33].

Filmografia

Rok Tytuł Rola Uwagi Źr
1950 Trema Chubby Bannister tytuł oryg.: Stage Fright [40]
The Mudlark służąca niewym. w czołówce [21]
1951 Nieznajomi z pociągu Barbara Morton tytuł oryg.: Strangers on a Train [41]
1956 Dziesięcioro przykazań dama dworu tytuł oryg.: The Ten Commandments, niewym. w czołówce [26]
1960 Psychoza Caroline, współpracownica Marion tytuł oryg.: Psycho, niewym. w czołówce [42]
1978 Skateboard pani Harris [28]

Radio

Rok Program Odcinek Rola Data emisji Źr
1951 Lux Radio Theatre Nieznajomi z pociągu Barbara Morton 3 grudnia 1951 [43]
1953 Suspense Kamień księżycowy b.d. 16 listopada 1953 [44]

Telewizja

Patricia Alma O’Connell jako Irma Jean Deever w odcinku „Rumors of Evening” audycji Playhouse 90 (1958)
Rok Tytuł Rola Uwagi Źr
1949 The Case of Thomas Pyke b.d. film telewizyjny [33]
1952 Suspense Esther Stone odcinek z 2 grudnia [45]
1953 Life with Father Nora sezon 1 [46][47]
1954 My Little Margie b.d. odcinek z 31 marca [45]
1955 Front Row Center Ann odcinek z 10 sierpnia
Alfred Hitchcock przedstawia Diana Winthrop odcinek z 30 października
1956 Margaret odcinek z 22 stycznia
Ellie Marsh odcinek z 13 maja
Screen Directors Playhouse pielęgniarka Winrod odcinek z 11 lipca
NBC Matinee Theater b.d. odcinek z 27 lipca
1957 Alfred Hitchcock przedstawia Polly Stephens odcinek z 17 marca
Saleslady odcinek z 6 października
Nancy Mason odcinek z 3 listopada
1958 Aileen odcinek z 25 maja
Suspicion sekretarka odcinek z 16 czerwca
The Life of Riley Dolly odcinek z 24 sierpnia
Playhouse 90 Irma Jean Deever odcinek z 1 maja
1959 Alfred Hitchcock przedstawia Pat odcinek z 15 lutego
1960 Dorothy odcinek z 17 kwietnia
Rose odcinek z 12 czerwca
1975 Ladies of the Corridor Irma filmy telewizyjne [28]
1976 Six Characters in Search of an Author kobieta

Scena

Rok Tytuł Rola Teatr Źr
1941 Solitaire Virginia Stewart Plymouth Theatre [11][13]
1944 Violet[c] Violet Belasco Theatre [15][49]
1951 The High Ground[d] pielęgniarka Brent 48th Street Theatre [48][50]

Uwagi

  1. ↑ Pierwotnie reżyserią spektaklu Solitaire miała zająć się Auriol Lee, aktorka grająca między innymi w filmie Podejrzenie (1941) Hitchcocka (zajmowała się ona reżyserią sztuk autorstwa Van Drutena), lecz zginęła w wypadku samochodowym w drodze do Nowego Jorku[10].
  2. ↑ Według publikacji prasowej działu Warner Bros. z 30 listopada 1950, w trakcie zdjęć Hitchcock uwięził córkę na najwyższym punkcie diabelskiego koła. Na jego polecenie w maszynie zgaszono wszystkie światła. Dopiero po godzinie nakazał obrócenie koła i wypuszczenie przestraszonej córki[23].
  3. ↑ Sztukę wystawiano od 24 października do 11 listopada 1944[48]. Łącznie odbyły się dwadzieścia trzy przedstawienia[15].
  4. ↑ Sztukę wystawiano od 20 lutego do 10 marca 1951[48].

Przypisy

  1. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 147; Adair 2002 ↓, s. 37; McGilligan 2005 ↓, s. 137.
  2. ↑ a b McGilligan 2005 ↓, s. 138.
  3. ↑ Ackroyd 2017 ↓, s. 113.
  4. ↑ Ackroyd 2017 ↓, s. 59.
  5. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 201.
  6. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 225; Adair 2002 ↓, s. 62; McGilligan 2005 ↓, s. 291; Ackroyd 2017 ↓, s. 101.
  7. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 232.
  8. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 307.
  9. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 282.
  10. ↑ a b c d Spoto 2000 ↓, s. 281.
  11. ↑ a b Adair 2002 ↓, s. 76.
  12. ↑ Richard Sandomir. Pat Hitchcock O’Connell, Director’s Daughter and Cast Member, Dies at 93. „The New York Times”. ISSN 0362-4331. [dostęp 2021-09-05]. [zarchiwizowane z adresu 2021-08-14]. (ang.). 
  13. ↑ a b McGilligan 2005 ↓, s. 373.
  14. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 456.
  15. ↑ a b c d Spoto 2000 ↓, s. 311.
  16. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 457.
  17. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 523.
  18. ↑ Patricia Hitchcock – RADA. Royal Academy of Dramatic Art. [dostęp 2019-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)]. (ang.).
  19. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 252; McGilligan 2005 ↓, s. 538.
  20. ↑ a b Rebello 2013 ↓, s. 122.
  21. ↑ a b Capua 2017 ↓, s. 151.
  22. ↑ a b McGilligan 2005 ↓, s. 566.
  23. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 363.
  24. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 362.
  25. ↑ a b c Mike Barnes. Pat Hitchcock, ‘Strangers on a Train’ Actress and Daughter of Alfred Hitchcock, Dies at 93. „The Hollywood Reporter”. ISSN 0018-3660. [dostęp 2021-08-11]. [zarchiwizowane z adresu 2021-08-11]. (ang.). 
  26. ↑ a b AFI: 10 Top 10 – The Ten Commandments. Amerykański Instytut Filmowy. [dostęp 2019-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-27)]. (ang.).
  27. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 738.
  28. ↑ a b c d e Rebello 2013 ↓, s. 318.
  29. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 929–930.
  30. ↑ Stephen Whitty: The Alfred Hitchcock Encyclopedia. Rowman & Littlefield, 2016, s. 42. ISBN 978-1442251595. (ang.).
  31. ↑ a b c Hillel Italie: Pat Hitchcock, Daughter of Alfred Hitchcock, Dead at 93. Associated Press. [dostęp 2021-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-12)]. (ang.).
  32. ↑ Patricia Hitchcock, Laurent Bouzereau: Alma Hitchcock: The Woman Behind the Man. Berkley Books, 2003. ISBN 978-0-425-19005-0. (ang.).
  33. ↑ a b c Pat Saperstein. Pat Hitchcock, Daughter of Alfred Hitchcock Who Appeared in His Films, Dies at 93. „Variety”. ISSN 0042-2738. [dostęp 2021-08-11]. [zarchiwizowane z adresu 2021-08-11]. (ang.). 
  34. ↑ Pat Hitchcock (1928–2021). Find a Grave. [dostęp 2021-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-05)]. (ang.).
  35. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 569–570.
  36. ↑ a b c d Spoto 2000 ↓, s. 372.
  37. ↑ a b McGilligan 2005 ↓, s. 570.
  38. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 616.
  39. ↑ a b c The Woman Who Knew Too Much. „The Guardian”. ISSN 0261-3077. [dostęp 2019-06-27]. [zarchiwizowane z adresu 2019-06-27]. (ang.). 
  40. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 619–620; Loska 2002 ↓, s. 300; McGilligan 2005 ↓, s. 538, 966.
  41. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 620; Loska 2002 ↓, s. 300–301; McGilligan 2005 ↓, s. 566, 967.
  42. ↑ Spoto 2000 ↓, s. 472, 624; Loska 2002 ↓, s. 306–307; McGilligan 2005 ↓, s. 974; Rebello 2013 ↓, s. 311.
  43. ↑ Patricia Hitchcock: Radio Star. [dostęp 2022-08-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-04)]. (ang.).
  44. ↑ Martin Grams Jr., Patrik Wikstrom: The Alfred Hitchcock Presents Companion. OTR Pub, 2001, s. 16. ISBN 978-0-9703310-1-4. (ang.).
  45. ↑ a b Patricia Hitchcock Filmography. IMDb. [dostęp 2021-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-05)]. (ang.).
  46. ↑ Life with Father’ Making Bow. „The Baltimore Sun”, s. 90, 15 listopada 1953. ISSN 1930-8965. 
  47. ↑ Walter Ames. CBS Remodels Back to 1880s on Scenes for Life with Father. „Los Angeles Times”, s. 111, 22 listopada 1953. ISSN 0458-3035. 
  48. ↑ a b c Patricia Hitchcock – Broadway Cast & Staff. [dostęp 2019-07-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-07-03)]. (ang.).
  49. ↑ McGilligan 2005 ↓, s. 456–457.
  50. ↑ The High Ground – Broadway Play. [dostęp 2020-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-28)]. (ang.).

Bibliografia

  • Peter Ackroyd: Alfred Hitchcock. Jerzy Łoziński (tłum.). Zysk i S-ka, 2017. ISBN 978-83-65521-79-8. (pol.).
  • Gene Adair: Alfred Hitchcock: Filming Our Fears. Oxford University Press, 2002. ISBN 978-0195119671. (ang.).
  • Michelangelo Capua: Jean Negulesco: The Life and Films. McFarland & Company, 2017. ISBN 978-1476666532. (ang.).
  • Krzysztof Loska: Hitchcock – Autor wśród gatunków. Wydawnictwo Rabid, 2002. ISBN 978-83-88668-42-5. (pol.).
  • Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
  • Stephen Rebello: Alfred Hitchcock. Nieznana historia Psychozy. Jarosław Rybski (tłum.). SQN, 2013. ISBN 978-83-63248-70-3. (pol.).
  • Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).

Linki zewnętrzne

Zobacz multimedia związane z tematem: Patricia Hitchcock
Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. Zmarła Patricia Hitchcock
  • Patricia Hitchcock w bazie IMDb (ang.)
  • Patricia Hitchcock w bazie Filmweb
  • p
  • d
  • e
Filmy fabularne
Lata 20.
Lata 30.
Lata 40.
Lata 50.
Lata 60.
Lata 70.
Powiązane artykuły
Filmy krótkometrażowe
Telewizja
Rodzina

Kontrola autorytatywna (osoba):
  • ISNI: 0000000121279504
  • VIAF: 207161272266347442669
  • LCCN: no92029633
  • GND: 103689018X
  • SUDOC: 066918723
  • BNE: XX4821298
  • J9U: 987007458733505171