Pietro Alessandro Guglielmi

Data i miejsce urodzenia

9 grudnia 1728
Massa

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

19 listopada 1804
Rzym

Gatunki

muzyka poważna, muzyka klasycyzmu

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Pietro Alessandro Guglielmi (ur. 9 grudnia 1728 w Massie, zm. 19 listopada 1804 w Rzymie^[1]^[2]^[3]) – włoski kompozytor.

Życiorys

Uczył się gry na fagocie i altówce przypuszczalnie od ojca, Jacopo Guglielmiego, kapelmistrza na dworze księcia Alderana Cybo w Massie^[1]. Studiował też kontrapunkt i grę na instrumentach klawiszowych u stryja, Domenica Guglielmiego^[1]. Od około 1746 do 1754 roku dzięki protekcji księżnej Ricciardy Gonzaga uczył się w Conservatorio di S. Maria di Loreto w Neapolu u Francesco Durantego^[1]. Swoją pierwszą operę, napisaną do tekstu w dialekcie neapolitańskim Lo solachianello ’mbroglione, wystawił w 1757 roku^[1]^[2]. Przez kilka lat działał jako twórca operowy w Neapolu, później jego dzieła wystawiano też w Rzymie, Florencji, Trewirze i Mediolanie^[1]. W 1762 roku odwiedził Drezno^[3]. W latach 1767–1772 był członkiem kapeli King’s Theatre w Londynie, następnie wrócił do Włoch^[1]. Między 1776 a 1793 rokiem ponownie przebywał w Neapolu^[1]. W 1793 roku został mianowany kapelmistrzem bazyliki św. Piotra na Watykanie, a w 1797 roku także bazyliki San Lorenzo in Lucina^[1]. Był członkiem Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie^[1]^[4].

Był żonaty z Marią Leli (także Lelia Acchiapati lub Acchiappati), która w 1770 roku wystąpiła w londyńskim King’s Theatre w napisanej przez męża operze Ezio^[4]. Miał opinię utracjusza i rozpustnika, uczestniczył w wielu pojedynkach, mimo doczekania się 8 dzieci nie troszczył się o swoją rodzinę^[1].

Twórczość

Należał do ostatniej generacji szkoły neapolitańskiej, tworzył głównie opery komiczne^[1]. Jego utwory w ciągu czterech dekad działalności kompozytorskiej przeszły ewolucję od 3-aktowych oper z dominacją arii da capo i nielicznymi ansamblami budowanymi na zasadzie łańcuchowego zestawienia odcinków, po na ogół 2-aktowe z dużą rolą ansamblu, 2-częściową arią z powtórzeniem w miejsce arii da capo i partiami solowymi w formie cavatiny i ronda^[1]. Za życia cieszył się dużą popularnością, jego opery wystawiane były także poza granicami Włoch, konkurowały z twórczością Giovanniego Paisiella i Domenico Cimarosy^[1]. Rozgłos zdobyły też sobie jego oratoria^[3]^[4]. Po śmierci Guglielmiego jego twórczość popadła w zapomnienie^[1].

Opery P.A. Guglielmiego

(na podstawie materiałów źródłowych^[4])

Opery komiczne

Lo solachianello ’mbroglione (1757)
Il Filosofo burlato (1758)
I capricci di unavedova (1759)
La Moglie imperiosa (1759)
I du soldati (1760)
L’Ottavio (1760)
Il finto cieco (1761)
La Donna di tutti i caratteri (1762)
La Francese brillante (1763)
Li Rivali placati (1764)
Il rattodella sposa (1765)
La Sposa fedele (1767)
I Viaggiatori ridicoli tornati in Italia (1768)
L’impresa d’opera (1769)
Il Disertore (1770)
L’Amante chespende (1770)
Le pazzie di Orlando (1771)
Il carnevale di Venezia, o sia La Virtuosa (1772)
L’assemblea (1772)
Mirandolina (1773)
Il matrimonio in contrasto (1776)
I fuoriusciti (1777)
Il raggiratore di poca fortuna (1779)
La Villanella ingentilita (1779)
La Dama avventuriera (1780)
La Serva padrona (1780)
Le nozze in commedia (1781)
Mietitori (1781)
La semplice ad arte (1782)
La Quakera spiritosa (1783)
La Donna amante di tutti, e fedele a nessuno (1783)
I finti amori (1784)
La Virtuosa di Mergellina (1785)
l’inganno amoroso (1786)
Le astuzie villane (1786)
Lo scoprimento inaspettato (1787)
La Pastorella nobile (1788)
Gl’inganni delusi (1789)
La bella pescatrice (1789)
La Serva innamorata (1790)
L’azzardo (1790)
Le false apparenze (1791)
La Sposa contrastata (1791)
Il Poeta di campagna (1792)
Amor tra le vendemmie (1792)
La lanterna di Diogene (1793)
La Pupilla scaltra (1795)
L’amore in villa (1797)

Opery seria

Tito Manlio (1763)
L’Olimpiade (1763)
Siroe re di Persia (1764)
Farnace (1765)
Tamerlano (1765)
Adriano in Siria (1765)
Sesostri (1766)
Demofoonte (1766)
Antigono (1767)
Il Re pastore (1767)
Ifigenia in Aulide (1768)
Alceste (1768)
Ruggiero (1769)
Ezio (1770)
Demetrio (1772)
Tamas Kouli-Kan nell’Indie (1774)
Merope (1775)
Vologeso (1775)
La Semiramide riconosciuta (1776)
Artaserse (1777)
Ricimero (1777)
Enea e Lavinia (1785)
Laconte (1787)
Arsace (1788)
Rinaldo (1789)
Ademira (1789)
Alessandro nell’Indie (1789)
Il trionfo di Camilla (1795)
La morte di Cleopatra (1796)
Ippolito (1798)
Siface e Sofonisba (1802)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 506. ISBN 83-224-0344-5.
↑ ^a ^b The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 339. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 251–252. ISBN 978-0-8108-7183-0.
↑ ^a ^b ^c ^d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1391–1392. ISBN 0-02-865527-3.