Rojownik włochaty

Systematyka^[1]^[2]

Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

Nadgromada

Gromada

Podgromada

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

Saxifraganae

Rząd

skalnicowce

Rodzina

gruboszowate

Rodzaj

rojownik

Gatunek

rojownik włochaty

Nazwa systematyczna

Jovibarba preissiana Omelcz. & Czopik Omelcz. & Czopik^[3]
Bot. Zhurn. (Moscow & Leningrad) 60(8): 1184. 1975

Multimedia w Wikimedia Commons

Rojownik włochaty, rojnik włochaty (Jovibarba preissiana subsp. Omelcz. & Czopik) – gatunek rojnika należący do rodziny gruboszowatych. Występuje w Karpatach. W Polsce występuje w Pienińskim Pasie Skałkowym, w Pieninach, w masywie Pilska i w Tatrach.

Nazewnictwo

Synonimy nazwy naukowej^[3]:
- Jovibarba hirta subsp. glabrescens
- Sempervivum hirtum f. glabrescens Sabr.
- Sempervivum hirtum subsp. glabrescens Jáv.
- Sempervivum preissianum Domin.
- Sempervivum soboliferum subsp. glabrescens Soó
- Sempervivum soboliferum subsp. preissianum S. Pawł.
Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski podaje nazwę rojownik włochaty (Sempervivum soboliferum subsp. glabrescens Soó)^[4].

Morfologia

Pokrój: Roślina tworząca zwarte, przyziemne różyczki liściowe, z których wyrastają pędy kwiatowe. Tworzy rozłogi, dzięki którym gęsto wyrastające z nich nowe różyczki tworzą zwarte kępy.

Łodyga: Pęd kwiatowy, wzniesiony i gruby, o wysokości 15–30 cm. Wyrasta dopiero w okresie kwitnienia rośliny.

Liście: Tworzy bladozielone, kuliste różyczki liściowe o średnicy do 5 cm. W lecie są one rozwarte. Poszczególne liście w różyczce są silnie mięsiste, nagie, jajowatolancetowate, przeważnie najszersze poniżej połowy i ku końcowi zwężają się w ostry koniec. Mają orzęsione brzegi. Liście są stale wzniesione i przegięte do środka (tylko w starych różyczkach liście skrajne rozwierają się).

Kwiaty: Duże, zebrane na szczycie pędu kwiatowego w gęsty kwiatostan. Kwiaty promieniste, żółtawobiałe, 6 (czasami 7)-krotne, gruczołowato omszone, wyrastają na grubych szypułkach. Płatki wydłużone i frędzlowato ząbkowane.

Owoc: Wzniesiony mieszek z drobnymi i licznymi nasionami.
Gatunki podobne: Bardzo podobny jest występujący w Sudetach, na wyżynach i na niżu rojownik pospolity. Ma on wewnętrzne liście łukowato zagięte do środka, a różyczki liściowe zamknięte.

Biologia i ekologia

Rozwój: Bylina, chamefit, sukulent. Kwitnie od września do października. Kwiaty zapylane są przez owady. Rozmnaża się również wegetatywnie poprzez tworzenie nowych różyczek liściowych. Należy do tzw. sukulentów – roślin przystosowanych do życia w skrajnie suchych środowiskach. Potrafi przez długi czas przetrwać bez nawadniania, dzięki temu, że gromadzi spore ilości wody w soku komórkowym (to właśnie dzięki temu ma takie mięsiste liście).

Siedlisko: Murawy naskalne i kserotermiczne, skały. Występuje głównie na podłożu wapiennym, na dobrze naświetlonych zboczach, na bardzo płytkich glebach, przeważnie na rędzinach inicjalnych i właściwych, rzadko tylko na rędzinach próchnicznych. Jego populacje liczą przeważnie od kilkunastu do kilkudziesięciu osobników.

Zagrożenia i ochrona

Gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową. Zasadniczo nie jest zagrożony, gdyż główne stanowiska jego występowania znajdują się na obszarze parków narodowych – Pienińskiego i Tatrzańskiego.

Zobacz też: Rośliny tatrzańskie.

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-07-11] (ang.).
↑ ^a ^b The Plant List. Jovibarba preissiana. [dostęp 2001-03-15].
↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.

Bibliografia

Halina Piękoś-Mirkowa, Zbigniew Mirek: Rośliny chronione. Warszawa: Multico Oficyna Wyd., 2006. ISBN 978-83-7073-444-2.
Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Kwiaty Tatr. Przewodnik kieszonkowy. Warszawa: Multico Oficyna Wyd.. ISBN 83-7073-385-9.