Shōmu

Shōmu
聖武天皇

Kanji	聖武天皇
Transkrypcja Hepburna	Shōmu tennō

Cesarz Japonii

Okres

od 3 marca 724
do 19 sierpnia 749

Poprzednik

Genshō

Następca

Kōken

Dane biograficzne

Dynastia

Yamato

Data urodzenia

701

Data śmierci

4 czerwca 756

Ojciec

Mommu

Matka

Fujiwara no Miyako

Żona

cesarzowa Kōmyō
Hirotoji Inukai Agata

Dzieci

cesarzowa Shōtoku
Motoi Ou
książę Asaka
książę Inoenai
książę Fuwanai

Multimedia w Wikimedia Commons

Cesarz Shōmu (jap. 聖武天皇 Shōmu tennō; ur. 701, zm. 4 czerwca 756) – 45. cesarz Japonii według oficjalnej historiografii. Syn cesarza Mommu i Miyako Fujiwara (córki Fuhito Fujiwara). Objął tron po abdykacji swojej ciotki – cesarzowej Genshō w 724 roku. Abdykował w roku 749 na korzyść swojej córki cesarzowej Shōtoku, ale zachował wpływy w rządzie. Po ustąpieniu z tronu całkowicie poświęcił się religii.

Cesarz Shōmu był żarliwym wyznawcą i propagatorem buddyzmu. W 743 roku ufundował budowę 16-metrowego posągu Dainichi Nyorai dla świątyni Tōdai-ji w Narze. W ówczesnym czasie było to przedsięwzięcie znacząco wyczerpujące budżet państwa. Już jako były cesarz w 752 roku osobiście dokonał ceremonii otwarcia oczu, czyli konsekracji posągu i namalowania źrenic. Po jego śmierci pod posągiem buddy na głębokości 45 cm zakopano dwa miecze cesarza – Yohoken i Inhoken.

Dokonał degradacji statusu pewnych członków własnego rodu z powodu wichrzycielstwa i rywalizacji wśród pretendentów do tronu. W wyniku tej degradacji z linii rodu cesarskiego wyłoniły się rody Minamoto, Taira i Tachibana.

W roku 740, za namową Moroe Tachibana, przeniósł dwór cesarski z ówczesnej stolicy w Heijō-kyō do Kuni-kyō, gdzie pozostał do roku 744. W 744 roku przez pewien czas dwór cesarski pozostawał w Naniwa, a następnie w Shigaraki. W roku 745 pod naciskiem opinii publicznej, stolicą kraju wyznaczył ponownie Heijō-kyō.

W 741 roku wydał edykt nakazujący budowę w każdej prowincji dwóch buddyjskich klasztorów: męskiego i żeńskiego, a także nakazał czytanie sutry Złotego Blasku, która miała chronić kraj od wszelkiego zła.

W 743 roku wyłączył nowo zagospodarowane ziemie spod systemu przydziałów (kubunden; ziemie przydzielane obywatelom, z których dochody były opodatkowane przez władze) i zezwolił na wieczyste ich użytkowanie przez zagospodarowującego. Przez to rozporządzenie złamana została fundamentalna zasada publicznej własności ziemi wdrożona w kodeksie Taihō.

Małżonka Shōmu – cesarzowa Kōmyō – podobnie jak mąż, była propagatorem buddyzmu. Ufundowała m.in. świątynie Hokke-ji i Shin-Yakushi-ji w Narze.

Bibliografia

Jolanta Tubielewicz: Historia Japonii, Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydawnictwo, Wrocław 1984, ISBN 83-04-01486-6.
John Whitney Hall: Japonia od czasów najdawniejszych do dzisiaj. Warszawa: PIW, 1979. ISBN 83-06-00205-9.

Cesarze Japonii

Epoka
Genshi (legendarna)

Okres Jōmon	Jimmu Suizei Annei Itoku Kōshō Kōan
Okres Yayoi	Kōrei Kōgen Kaika Sujin Suinin Keikō Seimu Chūai Jingū

Epoka
Kodai

Okres Kofun	Ōjin (270–310) Nintoku (313–399) Richū (400–405) Hanzei (406–410) Ingyō (411–453) Ankō (453–456) Yūryaku (456–479) Seinei (480–484) Kenzō (485–487) Ninken (488–498) Buretsu (498–506) Keitai (507–531) Ankan (531–536) Senka (536–539)
Okres Asuka	Kinmei (539–571) Bidatsu (572–585) Yōmei (585–587) Sushun (587–592) Suiko (593–628) Jomei (629–641) Kōgyoku (642–645) Kōtoku (645–654) Kōgyoku (655–661) Tenji (661–672) Kōbun (672) Tenmu (672–686) Jitō (686–697) Mommu (697–707) Gemmei (707–715)
Okres Nara	Genshō (715–724) Shōmu (724–749) Kōken (749–758) Junnin (758–764) Shōtoku (764–770) Kōnin (770–781) Kammu (781–806)
Okres Heian	Heizei (806–809) Saga (809–823) Junna (823–833) Ninmyō (833–850) Montoku (850–858) Seiwa (858–876) Yōzei (876–884) Kōkō (884–887) Uda (887–897) Daigo (897–930) Suzaku (930–946) Murakami (946–967) Reizei (967–969) En’yū (969–984) Kazan (984–986) Ichijō (986–1011) Sanjō (1011–1016) Go-Ichijō (1016–1036) Go-Suzaku (1036–1045) Go-Reizei (1045–1068) Go-Sanjō (1068–1073) Shirakawa (1073–1087) Horikawa (1087–1107) Toba (1107–1123) Sutoku (1123–1142) Konoe (1142–1155) Go-Shirakawa (1155–1158) Nijō (1158–1165) Rokujō (1165–1168) Takakura (1168–1180) Antoku (1180–1185) Go-Toba (1183–1198)

Epoka
Chūsei

Okres Kamakura	Tsuchimikado (1198–1210) Juntoku (1210–1221) Chūkyō (1221) Go-Horikawa (1221–1232) Shijō (1232–1242) Go-Saga (1242–1246) Go-Fukakusa (1246–1260) Kameyama (1260–1274) Go-Uda (1274–1287) Fushimi (1287–1298) Go-Fushimi (1298–1301) Go-Nijō (1301–1308) Hanazono (1308–1318) Go-Daigo (1318–1339)
Dwór północny i południowy	Kōgon (1331–1333) Kōmyō (1336–1348) Sukō (1348–1351) bezkrólewie Go-Kōgon (1352–1371) Go-En’yū (1371–1382) Go-Komatsu (1382–1392)
Okres Muromachi	Go-Murakami (1339–1368) Chōkei (1368–1383) Go-Kameyama (1383–1392) Go-Komatsu (1392–1412) Shōkō (1412–1428) Go-Hanazono (1428–1464) Go-Tsuchimikado (1464–1500) Go-Kashiwabara (1500–1526) Go-Nara (1526–1557)
Okres Azuchi-Momoyama	Ōgimachi (1557–1586) Go-Yōzei (1586–1611)

Epoka
Kinsei

Okres Edo	Go-Mizunoo (1611–1629) Meishō (1629–1643) Go-Kōmyō (1643–1654) Go-Sai (1655–1663) Reigen (1663–1687) Higashiyama (1687–1709) Nakamikado (1709–1735) Sakuramachi (1735–1747) Momozono (1747–1762) Go-Sakuramachi (1762–1771) Go-Momozono (1771–1779) Kōkaku (1780–1817) Ninkō (1817–1846) Kōmei (1846–1867)