Sonant
 | Ten artykuł od 2019-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
 | Ten artykuł dotyczy spółgłoski zgłoskotwórczej. Zobacz też: spółgłoska półotwarta. |
| Numer IPA | 431 |
|---|---|
| ◌̩ | |
| Jednostka znakowa | ◌̩ |
| Unikod | ◌ U+0329 |
| UTF-8 (hex) | ◌ cc a9 |
| Inne systemy | |
| X-SAMPA | = |
| Kirshenbaum | - |
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |
Sonant, inaczej spółgłoska sylabiczna – spółgłoska zgłoskotwórcza, tworząca sylabę[1]. Sonantami są zwykle spółgłoski nosowe i płynne. Współcześnie nie występują w języku polskim, ale są dosyć częste w innych językach.
- W języku angielskim istnieją sonanty /l/ (jungle /dʒʌŋgl̩/) i n (sudden /sʌdn̩/), a wyjątkowo spotyka się m (rhythm /ɹɪðm̩/).
- W języku czeskim istnieją sonanty /l/ (jablko /jabl̩ko/, vlna /vl̩na/) i /r/ (krk /kr̩k/, Brno /br̩no/), a wyjątkowo spotyka się /m/ (osm /osm̩/).
- W języku japońskim istnieje sonant n, wymawiany przed spółgłoskami wargowymi (tj. b, m, p) jak m (kamban 'szyld', san 'trzy').
- W języku słowackim istnieją sonanty krótkie l (vlhký 'wilgotny'), r (štvrtok 'czwartek') i długie ĺ, (dĺžeň 'akcent ostry'), ŕ (sŕn 'saren' D lm)
- W języku serbsko-chorwackim istnieje sonant r (prst), a w wyrazach obcych również l (bicikl), a także n, m, lj, nj, j, v.
- W języku prasłowiańskim istniały prawdopodobnie sonanty twarde l, r i miękkie l´, r´.
- W języku praindoeuropejskim istniały prawdopodobnie sonanty l, r, m, n.
W szerszym ujęciu sonantami (sonorantami, rezonantami) są nazywane głoski wymawiane bez turbulentnego przepływu powietrza przez narządy głosowe – spółgłoski sonorne ([n], [ɲ], [ŋ], [r], [ɾ], [l], [ɫ]), półsamogłoski ([j], [w]) i samogłoski. Przeciwstawiane są im obstruenty.
Zobacz też
 | Zobacz hasło sonant w Wikisłowniku |
Przypisy
- ↑ Sonanty. W: Stanisław Dubisz, Halina Karaś, Nijola Kolis: Dialekty i gwary polskie. Wyd. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1995, s. 131. ISBN 83-2140989-X.
