Strongylophthalmyia pictipes

Strongylophthalmyia pictipes
Frey, 1935
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	muchówki
Podrząd	muchówki krótkoczułkie
Infrarząd	łękoryse
Parvordo	Acalyptratae
Nadrodzina	Tanypezoidea
Rodzina	Strongylophthalmyiidae
Rodzaj	Strongylophthalmyia
Gatunek	Strongylophthalmyia pictipes

Strongylophthalmyia pictipes – gatunek muchówki z podrzędu krótkoczułkich i rodziny Strongylophthalmyiidae.

Gatunek ten opisany został w 1935 roku przez Richarda K.H. Freya^[1].

Muchówka o ciele długości od 4,3 do 4,8 mm. Głowa ma czarne: tył czoła, potylicę i trójkąt oczny oraz żółte: policzki i twarz, a samca też resztę czoła. Szczecinki na głowie są brązowe do czarnych. Na jej chetotaksję składają się m.in.: dwie pary szczecinek orbitalnych, para długich przyoczkowych, dwie pary szczecinki ciemieniowe oraz rozbieżne szczecinki zaciemieniowe. Dość krótkie i szerokir głaszczki mają czarne ubarwienie. Żółtawobrązowe czułki mają krótko owłosioną aristę. Śródplecze jest czarne. Szczecinki śródplecowe i tarczkowe są długie, czarne i występują w liczbie jednej pary. Odnóża są długie i smukłe o ciemnobrązowych lub czarnych wierzchołkowych częściach ud środkowej i tylnej pary. Na skrzydle widnieje wyraźna, czarna plama wierzchołkowa oraz środkowa przepaska, u samca słabiej zaznaczona. Przezmianki są żółte. Ciemnobrązowy do czarnego odwłok porastają ciemne włoski. Samca cechuje nierozszerzony u wierzchołka edeagus^[2].

Owad ten zasiedla naturalne, wilgotne lasy liściaste i mieszane z dużą ilością martwego drewna. Larwy przechodzą rozwój pod korą butwiejących kłód osiki i być może też brzozy (złowiono na niej pojedynczego samca). W Europie Środkowej owady dorosłe spotyka się od połowy czerwca do drugiej połowy sierpnia^[2][3].

Gatunek o rozsiedleniu północnopalearktycznym^[3], prawdopodobnie borealno-górski^[2]. W Europie podawany był z Czech, Finlandii, Łotwy, Norwegii, Polski, Rosji i Szwecji^[3][4]. W Azji znany jest z Buriacji i obwodu amurskiego w południowej Syberii^[2][3]. W Polsce gatunek ten wykazano dotychczas tylko z Bieszczadów^[2], a w Czechach tylko z Gór Izerskich^[3]. Oba stanowiska uznane są za reliktowe, pochodzące z allerødu (plejstocen) lub preborealu (wczesny holocen)^[2][3].

Przypisy